AKİF
Düşünürüm de hep,anlayamam bir türlü,
Nasıl başarılı olur bir insan bu kadar,
Hayatına nasıl sığdırır dünyayı,
Kalem,kitap,defter elinde,
Dilinden düşürmeden memleket meselelerini.
Ne kadar büyük bir yürektir o,
Bir ayağı Kastamonu’da ,bir ayağı Ankara’da,
Bir eli Mısır , bir eli Konya ‘da,
Yüreğinin bir ucunda edebiyat,
Kalbinin en kutsal derinliklerinde kutsal vatan.
Nasıl bir gözü gönlü tokluktur bu,
Sırtında,sıcak tutacak yoktu mantosu,
Ama o kapatmıştı vatanı milleti için maddiyatı,
Kurtulmalıydı esaretten,mutlu olmalıydı ırkı.
Koştu orası senin burası benim,
Memleketin dört bir yanına,
Boyun eğmedi haksızlığa,
Eğdirtmedi,vatanına ırkına.
Akifim der medeniyete canavar,
Bunda korkacak öfkelenecek ne var,
Garbın medeniyetiyse eğer bu,hakkı var,
Aldanma yükselişine ,kendinin farkına var.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
Korkmuyorum !
Korkmamda hiçbir zaman,
Ecdadımda bu kan olduğu sürece,
Zeval gelmez benim hürriyetime.
Nazlıyım!
Ama çatmam hiçbir zaman çehremi,
Dalgalandıkça gökyüzünde ben,
Çağlayan olur, sel olur ırkım,
Helaldir sana da bana da dökülen kan,
Hürriyetime düşkünüm ben,
Zincirde vursalar ,
Prangada taksalar duramam,
Yırtarım dağları,medeniyete sığamam.
Bastığım yerler toprak değil kan,
Irkımın hürriyetidir damarlarımda akan,
Uğrunda ölen varsa haktır bize vatan,
Medeniyet denen canavardır aslında bizi yakan.
Aldatmaca medeniyet denilen,
Kurtarmalıyım hürriyetimi garbın elinden,
Kalemi ,kitabı düşürmeden elimden,
Cenk etmeliyim harbiden, yürekten.
&&&&&&&&&&&&&&&
Kürsüde bir adam vardı
Dilinde kelam elinde kalem
Yazar okurdu,okur yazardı
Can kulağıyla dinledi onu alem
Haydi dedi,durma dedi
Cihanı cihata davet etti
Herkes ona itimat etti
Düşman ülkeyi korkuyla terk etti
Fetva verdi,nutuk çekti
Ülkesi için evini terketti
Gurbeti kendine sıla etti
Yeri geldi kalemi ile cenk etti
