Değerli arkdaşlarım, şayet istemeden sebep olduysam acılarınızı tazelenmesine lütfen beni bağışlayın... Ben Ankara'da olduğum için sadece gökyüzünde görebildiğim yıldızlar ve sonrasıdır... Ama bilin ki yaşamak değil hissetmekse önemli olan acısını hissettim...
Sürç-i lisay eyledimse, üzdüysem sizleri affola...
Saygılarımla...
asla üzmediniz öğretmenim.ben 99 depremini Eskişehirde birebir yaşadım...çok şiddetli sallandık.o güne kadar depremi okuduk ama yaşamamıştık.evdeki herkes derin uykudaydı.yatağımda öylesine sallandımki,el yordamıyla kalktım,ışığa yaklaştım,her yer karanlıktı ama böylesine bir karanlığı o güne kadar görmemiştim.ışığa bastım yanmadı,kapıyı açmak istedim açılmadı.çaresiz korkarak yatağıma döndüm ama çok korkmuştum.neydi bu,neler oluyordu,neden sallanıyorduk...telefon çaldı babam açtı telefonu,karşıdaki birşey söylüyordu ama babam uyku sersemiyle anlayamıyordu. "baba beni kurtar" diye bağırabildim.babam geldi,ben konuşamıyordum.çünkü ağzım açılmıyor,dilim söylemiyordu.kendimden geçmiştim.babacığım beni zor sakinleştirdi.sonra arştı depremler.günlerce sokakta yattık.televizyonda gördüğümüz durumlar,oturup ağladık,dualar ettik herkes sevdiklerine kavuşsun diye...
hayatımda ilk korkumdur bu olay.ne zaman hatırlasam kötü olurum anlıyacağınız...
saygılarımla...