sınıfıma bu yıl gelen bir öğrencim var;adı emircan.sevimli eli ayağı temiz,okuması ve yazması orta düzeyde bi çocuk.ama elimde olmadan çocuğa karşı içimde bi antipati oluştu senenin başında.ve bugüne kadar da geçemedi.kendi kendine gülüp durması,etrafındakileri aralıksız konuşturmaya çalışması,ödevlerini sürekli eksik yapması ve birgün arka sıradaki arkadaşıyla sıranın altına girip konuşması sanırım bunda fazlasıyla etkili oldu.sanki karşımda büyük bi insan varmış gibi resmen çocuğa tavır aldım ve utanıyorum bunu söylerken ama 2 aydır çocuğa çok kötü davranıyorum.geçtimiz günlerde velisini çağırdım ablası geldi.anne-babası ayrıymış
bunu duyunca kendimden binlerce kere utandım
bugün yuvamız konusunu işlerken ona evini ve ailesini anlattırdım o kadar güzel anlattı ki :)ve tebessümle dinledikten sonra aferin çok güzel anlattın emircan deyip sırtını sıvazladım...ve emircan bugün arkadaşlarıyla tek bir kere bile konuşmadı...yalnızca dersi dinledi ve ne dediysem yaptı gülümseyerek...yaşadığım bu olay bana hayatta en önemli şeyin ne türkçe ne matematik yalnızca'sevgi'olduğunu bi kez daha göstermiş oldu...allah hepimizin idrak gücünü arttırsın en başta da benimkini inşallah!
