bu arada ilk atamalar oldu ve ben gittim tam mem ve öğretmenevini gören pastahanede oturdum geçen sene çektiğim çileyi hatırladım ve yeni öğretmenlerin telaşını izledim. meb kan emici gibi bütün gençlerin içindeki ruhu emiyor resmen filmlerdeki bizim neşemizi,gülücüklerimiz,umutlarımızı emerek ayakta kalıyorlar sanki memin bahçesine giren boş gözlerle dışarı çıkıyor resmen ruhunu teslim ediyor
offf neler düşünmüşüm