Günaydııııııııııııııııııınnnn
nnnn
Herkese kocaman mutluluklar diliyorum....
Günaydın zümrelerim.
Bugün sizinle birşey paylaşıp düşüncelerinizi öğrenmek istiyorum.
Resmini yüklediğim bu bıcırık geçenlerde ağlattı beni."En büyük hayaliniz nedir çocuklar? Birazdüşünün ve bana yanıt verin dedim.Bu bıcırık hemen parmağını kaldırdı ve " Düşünmeme hiç gerek yok öğretmenim,ben en büyük hayalimi çoktan belirledim." dedi.Yanıma çağırdım." Hadi İpek Su hayalini de bizimle paylaş o zaman." dedim.
Hiç duraksamadı ve "Benim en büyük hayalim , üniversiteyi kazandığım gün annemin yüzündeki mutluluk ifadesini görebilmek." dedi.
Bir tuhaf oldum.Bu bıcırık babasından ayrı yaşıyor.Kendi mutluluğunun yerine annnesinin mutluluğunu koymuş daha bu yaşta.Boğazım düğümlendi.Boynuna sarıldım.Ağlıyordu zaten ben de ağladım.
Buna benzer 6 tane çocuk var sınıfımda.Hepsi de tek çocuk.Yalnız öğretmenleri olmanız onlara yetmiyor bazen.Sizden farklı ilgiler de bekliyorlar.
Sizlerde durum nasıl? Var mı sınıfınızda parçalanmış aile çocukları? Yalnız benim sınıfımda değil,diğer zümrelerimin sınıfında da var böyle çocuklar.
Büyük şehirlerde mi durum daha yaygın? Merak ettim zümrelerim düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim
Nedim öğretmenim, okurken benim bile gözlerim doldu.
Gözlemlediğim bir şey var; sanayinin gelişmiş olduğu, iş olanaklarının fazla olduğu yerlerde daha çok görülüyor bu. Gerek iş yükünün getirdiği yıpranmadan dolayı aileler parçalanıyor gerekse bu tip yerler çok fazla göç aldığından gelen aileler buralara uyum sağlayamıyor. Gözleri açılıyor biraz afallıyorlar.
Bir de normal şartlarda olanı var ki o da şu; "SEVGİ" yi çok çabuk tüketen bir toplum haline gelmemiz. Bakıyorsunuz her şey normal. Maddi sıkıntı yok, ev içinde olabilecek diğer sıkıntılar yok.. ee ne var? Sevgisizlik var, doyumsuzluk var.
Benim de eski çalıştığım yer büyük bir sanayi bölgesiydi ve 50 kişilik sınıfımda en az 4-5 öğrencim vardı bu şekilde. Çok üzülüyorum öğretmenim çok...
