Aile Terbiyesi - Çocuklarımızın Yetiştirilmesi

Amin...

Hocam imza bölümünde yer alan  dizeler dikkatimi çektide. Paylaşım için teşekkürler. Çok hoş bir söz. Böyle sözler bu aralar dikkatimi çekiyor da.. Tekrar teşekkürler..

Rica ederim hocam ben teşkkür edrim.

Aile terbiyesini iyi almış öğrenciler okulda başarılı ve örnek bir öğrenci olmaya adaydır.Aile eğitimi yeterince verilememişse okulda bunun telafisi oldukça güç.

Evet söyledikleriniz çok doğru herşey ailede baslar...Aileyi bir suyun kaynağı olarak düşünürseniz ve siz suyu kaynağından bulandırmamak için birşeyler yapmazsanız, o suyu bulanık içmekten başka şansınız kalmaz....

Bunun için aile eğitimini önemi iyice anlamalı ve kavramalıyız...

Çocuk yetiştirmek dünyanın en zor işi. Unutmayın ki çocuğunuzu dünyada en iyi siz yetiştirirsiniz. Çünkü onu en çok siz sevdiniz. Tabii ki, anne baba olarak çocuk yetiştirme sürecinde bir çok hatalarınız olmuştur. Ama önemli olan geçmişte hata yapmış olmak değil, hata yaptığını farkederek bunu kabul edip, gelecekte aynı hatayı yapmamaktır. Prof.Dr. Üstün Dökmen’in bir sözü var: "Anne babaların genelde, sayılabilecek miktarda hatası, ama sayılamayacak kadar da çok doğru davranışı vardır". diyor.Önemli olan gelişmektir.
 Çocuk dünyaya hiçbir davranışı biliyor olarak gelmez. Dünyaya gelen bebeğin ‘ iyi-kötü, güzel-çirkin doğru-yanlış’ gibi değer yargıları yoktur. Çocukta gözlemlediğimiz iyi yada kötü davranışları, çevresiyle özellikle de en yakınındaki ailesiyle ilişkileri sırasında öğrenir. Örneğin  yemek yememekte direnen çocuğa ‘hadi kızım açıver ağzını. Yoksa ablan abin yiyecek’ diyerek kıskançlığı öğrenmesini sağlıyoruz. Ya da çocuğumuz küçükken kafasını duvara çarpmıştır. Çocuğun kafasını kendisinin çarptığını düşünmesini sağlamak yerine tepkimiz ne olur bir düşünün. Eşek kapı neden kızımın kafasına vurdun. Ah sana Ah sana diyerek bizde kapıyı döveriz. Bu şekilde onlara kendi davranışlarımızı ya a hatalarımızı kabul etmeden direkt karşıdakini suçlamayı ve şiddet kullandırmayı öğretiriz. Sonra da örneğin bebeğini parçalayan çocuğumuza kızarız. Onlara çok sinirlendiğimiz, sabrımızı taşırdıkları zamanlarda aşırı tepkiler vererek kendilerine güven duymalarını engelleyip sağlıklı kişilikler geliştirmelerini engelliyoruz. Sonra da danışmaya gelen birçok velimizde gözlemlediğimiz ‘çocuğum ders çalışmıyor, sözümü dinlemiyor, ne yapacağımı şaşırdım’ şeklinde yakınmaya başlıyoruz. En önemli özelliğiniz sakin olmak olmalı. Çocuklarınızla ilişkilerinizde öfke ve telaş gibi aşırı tepkilerden kaçınmak ve sakin olmayı başarabilmek profesyonel anne baba olmanın bir gereğidir.Çocuklarımızda istemediğimiz davranışlar gözlemliyorsak ve çocuklarımızın bu davranışlarını değiştirmek istiyorsak işe kendi davranışlarımızı gözden geçirmekten başlamalıyız. Çocuğun bu istemediğimiz davranışı yapmasında bizim mutlaka önemli bir payımız vardır. Kendimizi objektif, cesur ve dürüst bir şekilde eleştirmeliyiz. Suçlu arayarak ya da bahaneler üreterek değişim gerçekleştiremeyiz.

"çocuğumla çok iyi anlaşıyorum.. arkadaş gibiyim"
 cümlesini de doğru bulmuyor uzmanlar.. çünkü çocuğun zaten yeteri kadar arkadaşı var, siz onların anne ve babası olun" diyorlar..

çocuk yetiştirmede anne-baba çocuk açısından model olarak algılanıyor.onun içinde toplumun küçük haline aile deniliyor.çocuk yetiştirme kavramının içini doldurmaya çalışmadan önce örnek anne-baba kavramlarının içinin doldurulması gerekiyor.
neticede "armut dibine düşüyor" ama bazen uzağa, bazende başka sebebler onu ağacın uzağına düşürüyor.
çocuklarımız kuş gibidir.fazla sıkarsak öldürür? fazla gevşek bırakırsak onu elimizden kaçırırız.
yazmak, teoride bilmek gerçekten fazla bir anlam ifade etmiyor.ne kadar zor olduğunu çocuğunuz olunca anlıyorsunuz.