Ama Öğretmenim, Bizi Siz Şımartıyorsunuz

Sene 1994 Cizre…

Birinci sınıfı okutuyorum şimdi olduğu gibi. O yıllarda terör en acımasız yüzünü Cizre’de gösteriyor.

Terör olaylarının olabildiğince etkilediği 40’tan fazla çocuğum var sınıfımda. Gözlerine bakınca anlayabiliyorum zira neler yaşadıklarını.

Zaten çocukları fazla seven biri olarak, o çocukları biraz daha fazla seviyorum elimde olmadan.

İncinirler, kırılırlar, üzülürler diye büyük bir hassasiyet göstermeye çalışıyorum.

Sanırım ilk dönemin sonuna doğruydu. Okul Müdürümüz Selim Şahin bir konu için sınıfıma geldi. Ayakta sohbet etmeye başladık.

Bu arada sohbetimiz uzadıkça çocuklar önce yavaştan mırıldanmaya başladılar. Biraz sonra önce mırıldanmalar artı, ardından büyük bir gürültü kapladı sınıfı.

Artık Müdür Beyle konuştuklarımızı anlayamaz hale gelince dayanamadım ve elimle masaya hızlıca birkaç kere vurdum ve bağırdım:

“Çocuklar, yeter artık. Çok şımardınız ama siz…”

Tüm sınıf bir anda sustu. Bağırmama alışkın olmayan çocuklarım çıt çıkarmadan bana bakmaya başladılar.

Bu arada Çağdaş isimli öğrencim parmak kaldırdı. Başımla kalkmasını işaret ettim. Çağdaş ayağa kalktı. Ellerini iki yana kaldırarak:

“Ama öğretmenim” dedi. “Bizi siz şımartıyorsunuz”

Şok olmuştum. Ne cevap vereceğimi bilemedim. Yanına vardım Çağdaş’ın. Başını okşadım, sarıldım.

“Şımar aslanım” dedim. “Şımar…”

….

Aradan yıllar geçti. Ben defalarca birinci sınıfı okuttum. Ne zaman birinci sınıfı okutsam aklıma Çağdaş gelir.

Çocuklarımı şımartmakla iyi mi yapmıştım kötü mü bilmiyorum. Çağdaş bana “Ama öğretmenim, bizi siz şımartıyorsunuz” derken gizli bir eleştiride mi bulunuyordu yoksa şımartılmış olmanın verdiği özgüveni mi yansıtıyordu onu da bilmiyorum.

Gerçek şu ki…

Şimdiki çocuklarımı da sanırım çok şımarttım.

Bunu anlayabiliyorum. İyi mi yapıyorum, kötü mü yapıyorum yine bilmiyorum.

Bu arada şunu çok iyi anladım.

Çocuk her yerde çocuk. Cizre’de de, Kahramanmaraş’ta da…

Sevgiyle kalın…

Alicam öğretmenim,çocukların şımartılmaya da ihtiyacı var fakat dozu aşmadan ve onları olumlu motive edecek durumlarda.
Sus -pus oturan sınıfta asla ders yapamam.Tek özgüvenleri olsun,ne yaptıklarını bilsinlerde,şımarmalarına razıyım.Sorumluluk duyguları oturtulduktan sonra gerisi kolay.
Tatlı sert olarak tanısınlar istiyorum ve bütün çabalarım o yönde.İyiliklerine çalışıldığı hissettirilirse anlıyorlar zaten...

Alicam öğretmenim,çocukların şımartılmaya da ihtiyacı var fakat dozu aşmadan ve onları olumlu motive edecek durumlarda.
Sus -pus oturan sınıfta asla ders yapamam.Tek özgüvenleri olsun,ne yaptıklarını bilsinlerde,şımarmalarına razıyım.Sorumluluk duyguları oturtulduktan sonra gerisi kolay.
Tatlı sert olarak tanısınlar istiyorum ve bütün çabalarım o yönde.İyiliklerine çalışıldığı hissettirilirse anlıyorlar zaten...

Yorumun için teşekkür ederim öğretmenim.

alicam46 hocam, bizim çocukların hiç şımartılmaya ihtiyaçları yok. Zira öyle şımartılmış olarak başlıyorlar ki okula, susturabilene aşk olsun. Sınav bile zor gelse ben annemi istiyorum diye ağlamaya başlıyorlar.Hele çalışkanlar daha beter. İlla ben yapacağım, ben söyleyeceğim davasına ne susyor, ne de oturuyorlar.

benim öğrencileri ne zaman şımartsam sonu kötü oluyordu en sonunda suratımı asınca susuyorlardı.

bende eğer zırvalamıyorlarsa şımarmalarına izin veriyorum..
benim en sevmediğim öğrenci tipi kendini büyük gören her şeyi bildiğini sanan tipler..arkadaşlarını küçük görenler.. ne yapıp edip böylelerini yana yatırıyorum.. beklemediği anda beklemdiği sorular soruyorum mesela....

yoksa  bende her dediğimi yapan robot öğrencileri sevmem...öyle bir sınıfım olsunda istemem..
sınıfta onlarla birlikte şımarmak çocuklaşmak çok eğlenceli bence...tabi çok önemli bir konu anlatırken zırvalamamaları gerekiyor...

aliçam hocam ne anlatmak istediniz, neyi vurgulamak istediniz tam anlamadım. çocuğu şımartmak derken tepemize çıkmalarını sağlamak mı? nerede durulacağını bilememek mi? ne demektir şımartmak? sizin şımartığınız bir sınıf sizden sonraki öğretmene nasıl uyum sağlar hiç düşündünüz mü?