Andımızın Kaldırılması

Erzurumlu hem dadaş hem de bir Türk olarak Türk olmayan bir topluma sen zorla Türksün diye yemine zorlamak neyin  şekli uygulamasıdır değerli hocam.
Ben ırk kavramını aştım. O hataları çok önceleri fazlasıyla yaptım. Kulu olduğundan farklı göstermeye çalışmayı yaradan hoş görmemis, bana söz mü düşer?

tesekkurler hocam. bızım de anlatmaya calıstıgımız seylerden  bır tanesı de  buydu.

Ayrıca Türk olmaktan da gurur duyuyorum. utandırmaya çalışanlar olsa da

Canımı acıtan BDP nin Her gün akıtılan yılan zehrinden kurtulduk demesi ...Buna fırsat verenler bu vatana dost mudur ? Tek dert başörtüsü zaten bu memlekette hiç başka sorun yok!

Canımı acıtan BDP nin Her gün akıtılan yılan zehrinden kurtulduk demesi ...Buna fırsat verenler bu vatana dost mudur ? Tek dert başörtüsü zaten bu memlekette hiç başka sorun yok!

hocam klavyene sağlık az bile dedin bence

andımız zaten anlamını kaybetmişti.
şöyleki;türküz ,yüzde kaçımız,doğruyum ,nekadar ülkemiz yolsuzlukta dereceye giriyor.çalışkanız,kahvehaneler ağzına kadar dolu.olmuyor arkadaşlar yıllardır bağırıyoruz ama olmuyor.ezberden başka bir yöntem bulmak gerekiyor.iyi akşamlar.

Erzurumlu hem dadaş hem de bir Türk olarak Türk olmayan bir topluma sen zorla Türksün diye yemine zorlamak neyin  şekli uygulamasıdır değerli hocam.
Ben ırk kavramını aştım. O hataları çok önceleri fazlasıyla yaptım. Kulu olduğundan farklı göstermeye çalışmayı yaradan hoş görmemis, bana söz mü düşer?

yahu ogretmenım. amerıkanın yerlısı mı var. hepsını katletmedıler mı ıngıltereden surdan burdan gelıp. eee sımdı abd dekıler bız fransızız bız japonuz bız afganız bız bılmemneyız dıyorlar mı? dıyebılıyorlar mı? Üst kımlıktır bu. ulkenın kımlıgı. Türkiye ismini de mi değiştirelim burda Türklerden başka yaşayanlar da var Türkiye olur mu (!)



Ayrıca merak ediyorum farklı etnik kökenlere sahip kardeşlerimizin nüfus cüzdanlarında Türkiye Cumhuriyeti baytrağı var mı? Biz değerlere and içiyorduk şimdi hepsini beraber kaldırdık. yarın nüfus cüzdanlarından da mı kalkıcak bu ibareler? Başı buraysa sonu neresi?

herkes farklı açıdan tutup eleştiriyor  bence biraz da kendi şapkamızı önümüze alıp düşünelim. hala öğrencilerimiz andımızı okurken şaşırıp kalıyorlar. Asıl önemli olan gerçekten andımız gibi öğrenciler yetiştirmek!!!!!

yahu ogretmenım. amerıkanın yerlısı mı var. hepsını katletmedıler mı ıngıltereden surdan burdan gelıp. eee sımdı abd dekıler bız fransızız bız japonuz bız afganız bız bılmemneyız dıyorlar mı? dıyebılıyorlar mı? Üst kımlıktır bu. ulkenın kımlıgı. Türkiye ismini de mi değiştirelim burda Türklerden başka yaşayanlar da var Türkiye olur mu (!)



Ayrıca merak ediyorum farklı etnik kökenlere sahip kardeşlerimizin nüfus cüzdanlarında Türkiye Cumhuriyeti baytrağı var mı? Biz değerlere and içiyorduk şimdi hepsini beraber kaldırdık. yarın nüfus cüzdanlarından da mı kalkıcak bu ibareler? Başı buraysa sonu neresi?

sonu İran hocam tabi o kadarına izin vermeyiz ULUS olarak

herkes farklı açıdan tutup eleştiriyor  bence biraz da kendi şapkamızı önümüze alıp düşünelim. hala öğrencilerimiz andımızı okurken şaşırıp kalıyorlar. Asıl önemli olan gerçekten andımız gibi öğrenciler yetiştirmek!!!!!

söylerken şaşırmak çok önemli değil içten bağlanmak önemli. o bağı kurmak önemli ... o yüzden diyorum ya şekil olarak yanlış. yoksa içeriğini dolduramıyorsak ne önemi var ki?

Inancımızın temelin de bir ırkın diğer ırka üstün olmadığını Yaradan kutsal kitabında bahsetmiştir.
Böyle bir tutum bizim inancımızı zedeler.

Kimsenin kimseye üstünlüğü yoktur,günümüzün şartları gereği ümmet zihniyetiyle yaşayamayız, çünkü şu an bütün müslüman ülkeleri siyonist kapitalistlerin elinde oyuncak olmuş durumdalar, hocam görmüyormusun sadece biz kaldık, neden toplumun en aydın en ilerici kesimi öğretmenler bunu görmüyor mu.Bizi birarada tutan temel taşları çıkarıp atamayız atarsak ayakta kalamayız.hepimiz biriz demeliyiz

selahattin demirtas degilmiydi benim cocugum turk degilben bu andi okutmam diyen daha 2 hafta once boykot eden pkklilar bdpliler degilmiydi hocam siz nerde yasiyosunuz...

Hocam ben Karaman'da yaşıyorum. İç ve dış siyasetten de haberdarım. Devlet, insanına temel hak ve özgürlüklerini vermezse bunlar birilerince suistimal edilir ve daha başka taleplere dönüşür. Anlamak istemediğiniz konu bu.

Herkese hayırlı akşamlar,
Biri bana gerici demiş yada ben üzerime alındım. Varsın desin. kabulumdur. yazdıklarım ortada. Ben  bana öğretilenle
değil  inancımla hareket ederim, yaşamin temel odak noktası budur. Bunun adı gericilik bile olsa.

Ülkemin eğitsel anlamda bir nebze de olsa  gelişmesi için sırf Allah rızası adına yaptıklarımız siteyi takip edenlerce bilinir.
Bu da benim ülkem adına yapmaya çalıştığım bir hizmettir. Benim milliyetçiliğim ülkeme hizmetten ibarettir.
Temelinde dayatmalar yoktur rıza vardır.
Bingölden Türk bayraklarıyla uğralanan bir öğretmenim. Bingöl-Solhan Mehmet Akif Ersoy Îo
Iyi akşamlar.

milli değerlerimizi gün geçtikçe kaybediyoruz...çok üzüldüm...

Andımızın kaldırılmasını doğru buluyorum,çocukların coğu tutamayacakları bir ant içiyor bence .Türk olmayana ben Türk üm dedirtmekte anlamsız.Siz andımızın hangi işlevi yerine getirdiğine inanıyorsunuz?Çocukları daha mı çalışkan yapıyor,daha mı dürüst ,ya da daha milliyetçi.İçinde verilmek istenen güzel mesajlarda her gün tekrarlattırılan bir tören olduğundan etkisini önemini kaybediyor.Dediğim gibi andımızın kaldırılmasını doğru buluyorum ama bence tek sıkıntı bunun çözüm sürecinde yapılıyor olması.Keşke çok daha önce kaldırılsaydıda şimdi birilerinin dayatmasıyla hatta tehditleriyle olmasa idi.

AÇILIM İHANETLERİYLE... VATAN UĞRUNA KANI DÖKÜLENLERİN... UNUTTURULANLARINDAN...HAZİN BİR ÖĞRETMEN ''HİKAYESİ''...(!) “NEŞE ÖĞRETMEN, Tekirdağ Şarköy’de, 1972 yılında, Alten ailesinin en küçük kızı olarak dünyaya gelmişti.Öğretmen olmak istiyordu. Eğitim Fakültesi’nden 1993 yılında mezun oldu.Ataması Diyarbakır’ın Bismil ilçesine yapıldı. Bölücü örgüt, öğretmenleri “Türk asimilasyonunun” en önemli parçası sayarak,eylem yapma kararı almıştı.Emri, bugünlerde devlet yetkililerince “kanı durdurmak için herkesle görüşülür” denilerek müzakere yapılan Apo vermişti. Neşe henüz 22 yaşındaydı.Çıtı pıtı,çocuk görünümlü bir kızcağızdı. “Bayrağımızın dalgalandığı her yere giderim” diyor, başka bir şey demiyordu. Nokta tayininin çıktığı teröre müzahir bölge olan Çavuşlu Köyü’ne ulaşır ulaşmaz, görev yapacağı okula gitti.Hali içler acısıydı. Köy muhtarı ve köyün ileri gelenleriyle konuşup, eksikleri gidermek için yardım istedi.Köylüler isteksizdi.Ancak “Parasını ben vereyim” deyince onarımı başlatabildi.İlk maaşının büyük bölümünü ustalara verdi, gerisini de borçlandı. 1993 yılının 26 Ekim’i...Neşe yorgun argın okuldan eve geldi. Program defterine ertesi günün derslerini yazdı. Biraz dinlendikten sonra babasına “Tamirat işleri yüzünden açıldık. Evde sivri biberimiz var istersen onları kızartalım ekmek ve yoğurtla yeriz” dedi.Henüz bir ocakları yoktu.Biberleri hazırladı,tavayı mavi piknik tüpüne koydu. Ekmek ve yoğurdu masaya bıraktı. Hava iyice kararmış, köydeki köpekler sürekli havlıyor;onun ötesinde uluyordu. Köpek ve rüzgar sesinden,önce kapının vurulduğunu duymadılar. Sertçe çalmaya devam edince, babası “Kim o” diye seslendi. “Açın, hoca hanımla bir şey görüşeceğiz” dedi kapıyı çalanlar. Açtılar. Karşılarında silahlı iki yarasa. “Dışarı çıkın” diye bağırdılar. Türkçeyi düzgün konuşanı, “Biz faşist T.C.’nin hiçbir öğretmenini Kürdistan’a sokmayacağız, biletlerini iptal etsinler” demedik mi diyerek, Neşe’nin yaşlı babasını tokatlayarak yere yuvarladı. Neşe, köylülerden yardım gelir umuduyla bağırmaya başladı. Avazı çıktığı kadar haykırdı ama köyden “yardıma gelen kimse” çıkmadı. Doğrulan babası “Yapmayın” diye yalvarıyordu. Yarasalardan biri silahın namlusunu Neşe’nin babasının kafasına dayadı ve tetiğe bastı. Neşe donup kaldı.Tekrar bağırmak istedi ama sesi çıkmadı. Kendini olduğu gibi yere bıraktı. Neşe’yi saçından tutup tekme ve dipçik darbeleriyle köyün çıkışındaki tepeye kadar sürüklediler. Genç kızın üstündeki elbise paramparça oldu. Bedeni sefil yaratıkların gözleri önündeydi.Bu arada yarasaların sayısı beş olmuştu. Neşe gözleri açık ve donuk, ölüme hazır bir huri gibi bakıyordu. Biri kalaşnikofunu seriye aldı ve Neşe’nin sağ göğsünün üstüne dayayıp tetiği çekti.Beş mermi Neşe’nin göğsünü parçalamaya yetmişti. Yarasalar tatmin olmadı.Diğer göğsünün de hakkını verelim dediler gülerek. Aynı işlemi cansız bedeninin diğer göğsünde de tekrarladı biri. Ailesinin üzerine titreyip kıyamadığı Neşe’nin elbiseleriyle birlikte vücudu da lime lime oldu...” “Neşenin ölümü insan hakları için mücadele ettiğini iddia eden hiçbir dernek tarafından kınanmadı. AB komiserleri kimseye “ne yapıyorsunuz” demedi. Sokak köpekleri için kıyameti koparanların sesi çıkmadı. Azıcık nasırına basılsa bağıranlardan tek bir açıklama gelmedi. Aydınlardan “bunu umursuyorum” diyen olmadı. Neşe öğretmen ve babasının arkasından on binler yürümedi”.


AÇILIM İHANETLERİYLE...
 VATAN UĞRUNA KANI DÖKÜLENLERİN...
 UNUTTURULANLARINDAN...HAZİN BİR ÖĞRETMEN ''HİKAYESİ''...(!)
“NEŞE ÖĞRETMEN, Tekirdağ Şarköy’de, 1972 yılında, Alten ailesinin en küçük kızı olarak dünyaya gelmişti.Öğretmen olmak istiyordu.
 Eğitim Fakültesi’nden 1993 yılında mezun oldu.Ataması Diyarbakır’ın Bismil ilçesine yapıldı.
Bölücü örgüt, öğretmenleri “Türk asimilasyonunun” en önemli parçası sayarak,eylem yapma kararı almıştı.Emri, bugünlerde devlet yetkililerince “kanı durdurmak için herkesle görüşülür” denilerek müzakere yapılan Apo vermişti.
 Neşe henüz 22 yaşındaydı.Çıtı pıtı,çocuk görünümlü bir kızcağızdı. “Bayrağımızın dalgalandığı her yere giderim” diyor, başka bir şey demiyordu.

 Nokta tayininin çıktığı teröre müzahir bölge olan Çavuşlu Köyü’ne ulaşır ulaşmaz, görev yapacağı okula gitti.Hali içler acısıydı.
Köy muhtarı ve köyün ileri gelenleriyle konuşup, eksikleri gidermek için yardım istedi.Köylüler isteksizdi.Ancak “Parasını ben vereyim” deyince onarımı başlatabildi.İlk maaşının büyük bölümünü ustalara verdi, gerisini de borçlandı.
1993 yılının 26 Ekim’i...Neşe yorgun argın okuldan eve geldi.
 Program defterine ertesi günün derslerini yazdı.
Biraz dinlendikten sonra babasına “Tamirat işleri yüzünden açıldık.
 Evde sivri biberimiz var istersen onları kızartalım ekmek ve yoğurtla yeriz” dedi.Henüz bir ocakları yoktu.Biberleri hazırladı,tavayı mavi piknik tüpüne koydu. Ekmek ve yoğurdu masaya bıraktı.
Hava iyice kararmış, köydeki köpekler sürekli havlıyor;onun ötesinde uluyordu.
 Köpek ve rüzgar sesinden,önce kapının vurulduğunu duymadılar.
 Sertçe çalmaya devam edince, babası “Kim o” diye seslendi.
“Açın, hoca hanımla bir şey görüşeceğiz” dedi kapıyı çalanlar.
 Açtılar. Karşılarında silahlı iki yarasa. “Dışarı çıkın” diye bağırdılar.
 Türkçeyi düzgün konuşanı, “Biz faşist T.C.’nin hiçbir öğretmenini Kürdistan’a sokmayacağız, biletlerini iptal etsinler” demedik mi diyerek, Neşe’nin yaşlı babasını tokatlayarak yere yuvarladı.

Neşe, köylülerden yardım gelir umuduyla bağırmaya başladı.
Avazı çıktığı kadar haykırdı ama köyden “yardıma gelen kimse” çıkmadı.
Doğrulan babası “Yapmayın” diye yalvarıyordu. Yarasalardan biri silahın namlusunu Neşe’nin babasının kafasına dayadı ve tetiğe bastı.
Neşe donup kaldı.Tekrar bağırmak istedi ama sesi çıkmadı.
Kendini olduğu gibi yere bıraktı.
Neşe’yi saçından tutup tekme ve dipçik darbeleriyle köyün çıkışındaki tepeye kadar sürüklediler.
 Genç kızın üstündeki elbise paramparça oldu.
 Bedeni sefil yaratıkların gözleri önündeydi.Bu arada yarasaların sayısı beş olmuştu.
 Neşe gözleri açık ve donuk, ölüme hazır bir huri gibi bakıyordu.
 Biri kalaşnikofunu seriye aldı ve Neşe’nin sağ göğsünün üstüne dayayıp tetiği çekti.Beş mermi Neşe’nin göğsünü parçalamaya yetmişti.
 Yarasalar tatmin olmadı.Diğer göğsünün de hakkını verelim dediler gülerek. Aynı işlemi cansız bedeninin diğer göğsünde de tekrarladı biri.
 Ailesinin üzerine titreyip kıyamadığı Neşe’nin elbiseleriyle birlikte vücudu da lime lime oldu...”

 “Neşenin ölümü insan hakları için mücadele ettiğini iddia eden hiçbir dernek tarafından kınanmadı.
AB komiserleri kimseye “ne yapıyorsunuz” demedi.
 Sokak köpekleri için kıyameti koparanların sesi çıkmadı.
Azıcık nasırına basılsa bağıranlardan tek bir açıklama gelmedi.
 Aydınlardan “bunu umursuyorum” diyen olmadı.
Neşe öğretmen ve babasının arkasından on binler yürümedi”