MESELA...
Sarıkaya sabaha uyanmış.
Kahvaltı hazırlığı varken balkona çıkıyorum.
Hava buz gibi...
Güneş sıcaklığını geldiği yerde bırakmış, rahmetlik dedemin saman sobası gibi kendine faydası yok, üşüyorum.
Omuzumda yıllar önce çocukların aldığı tüyleri kabarmış, birazcık eskimiş, her omzuma aldığımda; "Sen artık ihtiyarsın" hatırlatması yapan çenesi düşük kalın morcivert kazak. Hediye olunca insan atmaya kıyamıyor🙄
Elimde, yapmayı bir türlü beceremediğim kahvesi ayarsız sözde sütlü kahveyi yudumluyorum, ki içim birazcık ısınsın. Nefesimle birlikte gözlüğümün camlarını kapatıyor. Silgeçler de yok, kim kalkıp alacak, kim silecek?
Kargalar yine kendi havasında bam telinden bir şeyler söylüyorlar gökyüzünde. Rahatlar, kış günleri gökyüzü onların. Hepsi amir havasında. Herkes kalkmış zaten gak gak "galk galk" demenin ne alemi var?
Uzakta Doğankent yolu; belli belirsiz arabalar gidiyor. Kendileri mi gidiyor, birileri mi zorla götürüyor hepsi ağır çekimde. Sesleri Öteyüz'ün saçlarında Sorgun Yoluna doğru dağılıp gidiyor.
Çatıların başında kendini kar zanneden bir avuç serpinti, balkon pencerelerinden boynunu dışarı uzatmış kombi boruları gibi nezle olmuş, mendilsiz, peçetesiz yere düşüyorlar.
Tam "Gavır sümüklüler." diyecek oluyorum elimdeki mendil elime dürtüyor, susuyorum😀
*
Ev sıcacık.
İnsanlar sıcacık.
Her şey güzel, her şey iyi.
"Güne sorgusuz, sualsiz, çekinmeden, korkmadan, rahatça kalkmak gibisi var mı?" diyeceğim ama...
Kimi zaman yok.
Apartman hayatı müstakil ev hayatı gibi değil, maalesef.
Ev senin, yer senin olsa da sorumlu olduğun insanlar, kapı girişinde, asansör kapısında uyman gereken onlarca yazılı kural var.
Ve bir de işin ahlaki, etik, empati(k) yazılı olmayan şifahi kuralları var ki...
Mesela, altı katın bir altında altımızdaki sandalyeye "Alttakini üsttekini acaba rahatsız eder miyim?" korkusuyla sessizce, suçlanmış bir çocuk gibi oturmak...
Kapı kolunun araba vitesi gibi "tak" diye yerinden çıkıp geri attığı anda dudağımı ısırıp sessizce kendime doğru çekip kimseyi rahatsız etmeden kapatmak gibi, mesela...
Günlerden pazar, pazarlar maç haftası. Ayaklarımı uzatmışım Fenerin golü geldi gelecek "Sağdan orta, ceko, ceko, çekoooo! Hadi Olum!?" diye tam havaya fırlayacakken "Kendine gel hoca!" sesiyle birinin sırtımdan zorla koltuğa oturtması gibi, mesela..
Mutfak işinden hiç anlamadığım doğrudur. Ama arada sırada da bu işlerden anladığımız oluyor. Baklava, aşure vs. bir şeyler yapacakları zaman "Öyle oturuyorsun, şunları bari kır?!" suçluluğuyla sessizce kalkıyorum. "Koca apartmanı havaya kaldırmayalım aman!" korkusuyla cevizin, fındığın altına mermer, üstüne yorgan yatak gibi bir şeyler koyup kırıyormuş gibi yapmak, mesela...
Bazen asansörler bozuluyor. Elimiz de pazar poşetleri "yayanvayla" çıkartmak gerekiyor. Evlerde bebek uyuyor, hastalar vardır belki de. Rahatsız etmemek için cıncık gözlü kedilerin patilerine bastığı gibi sessiz ve derinden gitmek gibi, mesela...
Salonu, koridoru futbol sahası zannedip sağa sola şut çeken misafirliğe gelen çocukları, kendi çocuklarına katıp "aman gomşular rahatsız olmasın, yorgunluğu batsın!" deyip istemeye istemeye parkın yolunu tutmak gibi, mesela...
Mesela birinden telefon gelmiş. Karşı taraf damar uçlarına basmaya başlıyor.. Vites yükseltir gibi yavaştan hızlıya tam bağlanacaksın ki yukarıdan balyoza benzer ikaz(!) sesini duyup susmak gibi, mesela...
....
Mutfak kapısında torunun balyoz gibi🤗 küçücük tombiş elleri camları titretiyor; "Hadi Dedeee!"
Kahvaltı hazır/lanmış çağrılıyorum.
"Sussss!" diyorum.
Sandalyemi sessizce yerine koyuyorum, kapıyı yavaşça kapatıyorum🤭😀
Haydi, herkese afiyet şeker olsun🍽️☕
Adamın biri
16.01.2021/Sarıkaya
