Allah rahmet eylesin hepsine... Benzer şeyleri yaşamış hep hocam.
1 Ekim 2013 çok sevdiğim eniştem (60-65yaş)
15 Ekim 2013 teyzem (70lerin başı)
16 Ekim Babam (52 yaşında)
1 Aralık Anneannem (92yaşında)
Siz de şu durum oluyor mu bilmiyorum. Ben önceden biri öldüğü zaman çok üzülürdüm. Şimdi doğruyu söylemek gerekirse pek üzülemiyorum.Acının en büyüğünü yaşadıktan sonra... Hele 80+ yaşındaysa... Kötü bir psikoloji biliyorum ama durum bu ne yazık ki...
ilk zamanlar öyle oldum ama zamanla babama karşı duyduğum özlem giderek büyüdü, büyüdü; her ölüme, tanısam da tanımasam da ağlayacak duruma geldim.
Ölüm ne acayip bir şey Ya Rabbi, babamın ilk öldüğü gün, ne yüzünü hatırlayabildim, ne sesini; babamı hiç görmemiş, sesini hiç duymamış gibiydim. Zaman geçtikçe yüzü şekillendi zihnimde, yavaş yavaş hatırlamaya başladım babamı. Herkes de mi böyle olur, bana mı böyle oldu bilmiyorum. Nur içinde yatsınlar.
Babamı öyle çooook özledim ki....