Ben Mutsuz Bir Öğretmenim...

Kuyamam...Allah yardimciniz olsun. Vardir bir hayir dite bakin.seliali hocamin dedigi gibi insan yeni geldigi bir yere sartlar iyi bile olsa gercektenalismasi zor oluyor.hep geldigiyeri ariyor karsilastiriyor bir de sartlar zor olunca haklisiniz sabredin insallah sabrinizin karsiligini alirsiniz mevlam neyler neylerse guzel eyler

sevgi hocam merhaba .aslında seni yıpratan sadece şu anki yerin zor şartları değil .daha önceki ortamının güzel olması ve şu an o ortamın yokluğu da seni etkilemiştir.çünkü aynı durum bende var.nusaybinden antebe geldim.daha büyük bi şehir ama daha iyi bir ortam değil..hergün geçmişi düşünmekteyim..ama alışyosun

Ben hem mutsuz hem umutsuz hem karamsar hem bitkin yani bildiğin yaşayan ölüyüm

Değerli öğretmenim, her tayin insanı biraz hırpalar. Sürekli eski şartları, arkadaşları ve çevreyi ararsın. Kelimenin tam anlamıyla gözünde tüter. Bir de şartlar çok daha zor ve çetinse allak bullak olur insan . Şimdiden sonra yazacaklarım size çok klasik gelebilir ama bunları bir deneyin öğretmenim inanın kendinizi daha iyi hissedeceksiniz ..
 Öğrencilerinizin  gözlerindeki ışığı görün,tedavi edicidir..
 Kitaplara sarılın, hiç bırakmayın.. Ruhunuzu dinlendirir, gereksiz düşünceleri beyninizden çıkarır.
  Bir gün oradan kurtulmanın hayaliyle değil,o harabeyi bir güzelliğe çevirmenin hayaliyle yaşayın.
En önemlisi,  Dua edin ve gerçekten içten edin..üzüntünüzü, sıkıntınızı Allah a arz edin, sizi duyan ve sorununuzu çözecek olan O dur..
Sayısız hayırlı kapısından sizin için de açar inşallah ..
  Şimdi diyeceksiniz ki söylemesi kolay .. Evet gerçekten yaşayan bilir, nacizane sıkıntınızı bir nebze hafifletmek gayemiz..
Rabb'imden kolaylıklar dilerim..

seliali öğretmenimiz ne güzel anlatmış.
Evet küçük yerlerde yaşamak zordur. Hele bir de büyük bir yerden geldiyseniz daha da zordur.
Naçizane tavsiyem kaçmak için değil güzelliklerini görebilmek için mücadele edin.

Kayseriyi bana sorun  biz de aldandık geldik.113 puanı olanlar aynı okulda en az 15 sene çalışıyor mesela bizim okuldan.Şimdiki puanımla eski görev yerimde şimdi merkezin merkezinde kolej gibi okulda çalışıyor olacaktım.

bence en büyük sorun tayin döneminde düşünmek için sadece 5 günümüz olması.şöyle 1-2 ay önceden belli etseler.önceden görüpte istesek ne güzel olur.
dağ başına gelince insana en çok koyan; diğer öğretmenlere bakıyorsunuz, ne güzel şehir merkezinde mutlu yaşıyorlar.ben de aynı ücreti alıyorum peki benim suçum ne diyorsunuz.
insan kendini, yaptığı hatadan dolayı aptal gibi hissediyor.

gerçekten bu duygularla başa çıkabilmek güç.

ben hep diyorum.köy öğretmenine fazladan bir maaş daha vereceksin. bak o zaman boş köy kalıyor mu?hem de insanlar isteyerek gider o zaman.

Ben de hep soylemisimdir.koyde sehirde doguda batida calistim koy ogretmenlerine ve tum sinif ogretmenlerine ve ozellikle 1. Sinif ogretmenlerinine ek odeme yapilmali. Hep oyle dusundum ben birkac yil once alan degistirdim hala soyluyorum sinif ogretmenligi cok farkli ve zor. 21 yilimi calisiyorum lisedeyim ilkokuldaki gibi
yorulmuyorum koridorlarda
 kosup bagiran dusecek simdi diye baktiginiz yok evde ses istemezdim tv sesi fazla gelirditabi guzellikleri de vardi masumiyetleri hic bir seyde yok bambaska bir haz izleri cok iyi anliyorum ama bizi zorla yapmadilar istedik yerimizde olmak isteyenleri dusunup sukredelim insallah gonlunuze gore olsun

Belli bir yaştan sonra esas sınıfçılık zor.Şu an ek dersim olmasın haftada 3 gün okula gitsem dünyalar benim olur çünkü gerçekten yoruluyorum.

Elhamdulillah şükür çok mutluyum Allah mutlu olmayanları da mutlu eylesin dua ve tevekkül ile

literary hocam bu sene antepi bir yılını dolduranlara açtılar mı

günaydın herkese,kimsenin içini karartmak değil niyetim.sadece YALNIZ OLMADIĞIMI HİSSETMEK BU ÜLKEDE NİYETİM.Kayseri Sarız'ın dağ başı,Sivas sınırında bi köydeyim.Ve burda sadece terör yok.Hayat mücadelesi veriyorum.İki dağ arası bir vadi.Karşımda yüksekçe bir dağ.sıcaklık 6 derece olmasına rağmen evimin su boruları dondu.köy pınarı 100 metre ilerde her gün banyo,bulaşık,temizlik,yemek için su çekiyrum.çamaşır makinem var.lojmanda makine kuracak yer yoktu.süs gibi duruyor.su dondu,elde taşıma suyla çamaşır yıkıyorum.ekmek 45 kmlik ilçeden arabayla geliyor.ilçeye araba yok.öğrenci servisi 7 buçukta gidiyor.akşam 4te dönüyor.maaşımı bile çekemiyorum.sobayı okulda ve evde ellerim kapkara kömür olarak ben yakıyorum.MUTSUZ OLMAK İSTEMİYORUM.AMA BAZEN ÇOK DOLUYORUM VE AĞLIYORUM.Sevgili arkadaşlar kitap okuyorum,tv seyrediyorum,kafamı dağıtmak için geziyorum köyde,ama üzülüyorum

Bu hafta, eğitimci olmayan bazı Facebook arkadaşlarıma yaptıkları işin ne olduğunu anlattıklarında insanlardan ne tür tepkiler aldıklarını sordum. Tepkilerin genel olarak şu iki kategoriden biri olduğu konusunda fikir birliğine varıldı:

İnsanlar işin ne olduğunu tam olarak anlamıyor ve neleri içerdiğini soruyor.
İnsanlar işin ne olduğunu zaten biliyor ve tavsiye ya da yardım istiyorlar. Ya da o meslekle ya da o alanda çalışan arkadaşlarıyla ilgili deneyimlerini ya da fikirlerini anlatmaya başlıyorlar.
Algı

İnsanlara ne iş yaptığımı söylediğimde çok nadir olarak benden tavsiye ya da yardım isterler. Kimse bana işimin neleri içerdiğini asla sormaz. Ancak mesleğimle ilgili sayısız fikir ve hikaye dinlerim. Bunların çoğu öğretmen olan aile bireyleri ve onların katlanmak zorunda oldukları çılgın şeylerin hikayelerinden, bir öğretmen olmanın nasıl bir şey olması gerektiği ile ilgili iddialı fikirlerden ya da yakınlarda okudukları acayip bir makale ile ilgili yorumlardan oluşur.

Pek çok meslekten farklı olarak öğretmenliğin ne olduğu gayet iyi anlaşılmış durumdadır. Neredeyse herkes okula gitmiş ve öğretmenlerle etkileşime geçmiştir. Kafalarında öğretmenlerin ne iş yaptığına dair hiçbir soru olmaz, çünkü 15 yıl (ya da kaç yılsa) önce bir sınıfta oturmuş bir öğretmenden bir şeyler öğrenmişlerdir. İnsanlar ayrıca öğretmenlere bir tavsiye kaynağı olarak bakmıyor gibi görünürler. Öğretmenlik nadir olarak yardım istenecek kadar prestijli bir meslek olarak görülür. Bence bu, diğer pek çok meslekten farklı olarak (prestijli olmayanlar da dahil) öğretmenliğin son 15-20 yılda hiç değişmediği ve öğretmenlerin tavsiyede bulunacak ya da kendilerinden istenen yardımları karşılayacak kadar yeterli uzmanlığa sahip olmadıklarına dair bir varsayım olduğunun göstergesi. Buna ek olarak, aldığım tepkilerin çoğu öğretmenliğin bir çeşit hayırseverlik işi olduğu ya da benim “sevap işlemek” için bir çeşit fedakarlıkta bulunduğum fikri etrafında dönüyor.

Bir dahaki sefere bir öğretmenle konuştuğunuzda onlara neden öğretmenlik yaptıklarını sorun. En sevdikleri okuma stratejilerinin neler olduğunu ya da öğrencilerinin üzerinde çalıştıkları ve gurur duydukları son projenin ne olduğunu sorun. Kendi çocuğunuzun eğitimi için onlardan tavsiye isteyin. Eğitim sistemiyle ilgili fikirlerini sorun ya da eğitimle ilgili en sevdikleri internet sitelerinin ya da sınıfta kullanmayı en çok sevdikleri araçların neler olduğunu sorun. Eğer harika önerileri varsa onlardan bir iyilik isteyin: Size bu kaynakları e-mail ile göndermelerini ya da bunları sizin için küçük bir kağıda yazmalarını isteyin.

Gerçek

Öğretmenlik, 15 yıl önceki öğretmenlik değil artık. Öğretmenlerden; öğrenci verilerini takip etmeleri, teknolojiyi eğitime entegre etmeleri, sınıflarındaki dersleri müfredata uygun olarak planlamaları, öğrencilerinin çeşitlilik gösteren öğrenme şekilleri hakkında bilgi sahibi olmaları ve bu arada yoklama almaları, öğrencileri tam zamanında öğle yemeğine göndermeleri, ayakkabıları bağlamaları, çatışmaları çözmeleri, ödevlere not vermeleri ve tüm bunları yaparken bütün öğrencilerinin öğrendiklerinden emin olmaları bekleniyor. Öğretmenler ayrıca ailelerle ve topluluklarla birlikte de çalışarak çeşitli işbirlikleri yaratıyor ve insanlararası ilişkilerin zorlu dünyasında yol alıyorlar. Öğretmenler iyi eğitimli olma (genellikle kendileri karşılayarak) eğilimindedirler ve sürekli öğrenmeye açıktırlar. Bu dönemde öğretmenlik, en prestijli meslekler kadar emek ve uzamanlık isteyen profesyonel bir meslek.

Bir öğretmeni takdir etmenin en iyi yolu, mesleklerinin pozitif ve profesyonel yönlerini paylaşmalarına izin vererek yaptıkları bu zor işi ve yüksek düzeydeki uzmanlıklarını takdir etmektir. Genellikle, öğretmenlik mesleğine dair haberlerde gördüğümüz negatifliklere odaklanırız. Ardından konu, çalışma şartlarına, sınıfların büyüklüğüne ya da küçüklüğüne, sendika ile ilgili sorunlara ya da öğretmenlerin üzerinde hiçbir kontrolünün olmadığı diğer dış güçlere gelir. Bir öğretmene teşekkür etmenin en iyi yolu, yaptıkları şeyin bir “sevap” ya da “fedakarlık” değil seçmekten mutluluk duydukları ciddi anlamda profesyonellik gerektiren ve başarılı olmak için çok fazla çalışmak zorunda oldukları bir kariyer yolu olduğunu onlara hissettirmektir.

Kaynak: [linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

günaydın herkese,kimsenin içini karartmak değil niyetim.sadece YALNIZ OLMADIĞIMI HİSSETMEK BU ÜLKEDE NİYETİM.Kayseri Sarız'ın dağ başı,Sivas sınırında bi köydeyim.Ve burda sadece terör yok.Hayat mücadelesi veriyorum.İki dağ arası bir vadi.Karşımda yüksekçe bir dağ.sıcaklık 6 derece olmasına rağmen evimin su boruları dondu.köy pınarı 100 metre ilerde her gün banyo,bulaşık,temizlik,yemek için su çekiyrum.çamaşır makinem var.lojmanda makine kuracak yer yoktu.süs gibi duruyor.su dondu,elde taşıma suyla çamaşır yıkıyorum.ekmek 45 kmlik ilçeden arabayla geliyor.ilçeye araba yok.öğrenci servisi 7 buçukta gidiyor.akşam 4te dönüyor.maaşımı bile çekemiyorum.sobayı okulda ve evde ellerim kapkara kömür olarak ben yakıyorum.MUTSUZ OLMAK İSTEMİYORUM.AMA BAZEN ÇOK DOLUYORUM VE AĞLIYORUM.Sevgili arkadaşlar kitap okuyorum,tv seyrediyorum,kafamı dağıtmak için geziyorum köyde,ama üzülüyorum

Hocam karamsarlığa yer yok.köydeyken isyan etmişliğim çoktur ama şimdi dönüp bakınca birer anıdan ibaret her şey.demesi yapmaktan daha zor biliyorum ama sabır sabır sabır.

Ben de mutsuzum.panik atak hastasıyım. Sınıf öğretmeniyim. Gidiş geliş yapamıyorum. Mecburen köyde kalıyorum. Evliyim bir oğlum var.eşim benim bu halleri yüzünden işi bıraktı. Bir yıl önce memlekete geldik.koydeyiz ve Norm fazlasi yim. Nereye gideceğim belli değil.ve ben çok mutsuzum sanki hapiste gibiyim