Bir İbrik Hikayesi

   Ne güzel anlatmışsınız hocam.WC'ye bakan bir insanın hikayesi ancak bu olur!
   Yaşadığım olayı anımsattınız yine.Çocuğumu parktaki Wc'te götürmüştüm.Tıpkı anlattığınıza benzer bir adam vardı.Kız kardeşimle birilkte götürdük.Sadece çocuğum girdi.Çıkışta 1TL ücret verdik.3 kişi girdiniz.Olmaz dedi.İyi de sadece çocuğun ihtiyacı vardı dedim.İnandıramadık. Alın bu parayı da istemiyorum. Hakkımı da helal etmiyorum dedi.Sen bilirsin dedim.Parayı almadan uzaklaştım.Ama haklı iken haksız olmak zor.Adam da kendine göre haklı tabi... 

 Yüzümde gülümseme ile okurken göreve ilk başladığım yılda,  mola sırasında Afyon'da yaşadığım olayı anımsadım.
 Gecenin 2'si,3'ü ve Afyon'un soğuğu.Tuvaletten görevli adam uyumuş, bir türlü uyandırıp paramızı veremedik. Otobüs hareket etmek üzere, adam bir türlü uyanmaz. Para desen bozuk para değil.Tam otobüs hareket edecek adam uyandı, şoförden rica ederek aşağıya inip paramızı vermiştim.
 Öğretmenim  sıradan bir olayı bile ustalıkla kaleme alıp bizlerle paylaşıyorsunuz. Yüreğinize sağlık, teşekkürler...

vay be valla düşündümde köy öğretmeni olarak okadar forsumuz bile yok. şimdi herkes herşeyi biliyr. ben hep normal bir memurla öğretmen arasında fark olur diye düşünürdüm. öğretmenlikte memurluk ama farklı gelirdi bana ya şimdi. her şey eskide kalmış. teşekkürler hocam

bu güzel anlatım için teşekkürler öğrretmenim.....

Gerçekten güzel bir hikaye.Teşekkürler...

Ben bu hikayeyi Çetin Altan'ın Milliyet'teki bir yazısında okumuştum. Biraz farklı olmakla beraber yaşanmış, gerçek bir olay. Eminönü Yenicami'de yaşanmış bu olay. Yanılmıyorsam, İbrikçibaşı idi o yazı... Zaten günlük yaşantıda da durumdan vazife çıkaranlara 'İbrikçibaşı' denir. Tabi şiir olarak daha çarpıcı olmuş. Teşekkürler...

Ben bu hikayeyi Çetin Altan'ın Milliyet'teki bir yazısında okumuştum. Biraz farklı olmakla beraber yaşanmış, gerçek bir olay. Eminönü Yenicami'de yaşanmış bu olay. Yanılmıyorsam, İbrikçibaşı idi o yazı... Zaten günlük yaşantıda da durumdan vazife çıkaranlara 'İbrikçibaşı' denir. Tabi şiir olarak daha çarpıcı olmuş. Teşekkürler...

Sayın Hocam,
Çetin ALTAN'ın konuyla ilgili olarak yazmış olduğu yazısını hiç okumadım.Ancak sizin söylediklerinize tamamen katılıyorum.Doğrusunuz.
Çoğu kimse tarafından bilinen bir konuyu bir takım yanlışları anlatsın diye şiirle ifade etmeye çalıştım.Konu zaten bugünle ilgili değil. Osmanlı imparatorluğunun son zamanlarında geçiyor.
Uyarlamasını bugün için yapmaya çalıştım.
Bazı arkadaşlarımıza engel yüzünden teşekkür edemedim.Özür diliyorum.
Bu vesile ile sizin nezdinizde okuyan, yorum yazan bütün arkadaşlarıma teşekkür ediyorum.
Sağolunuz hocam.
Saygılar.

Emir verme tutkusu...

Hikaye ünlüdür. Adamın biri emekli olmuş. Ona buna emir verme olanağını yitirmiş. Ne karşısında saygıyla ayakta duranlar, ne bir yere girerken saygıyla ayağa kalkanlar... Kimsenin artık iplediği yokmuş emekliyi. Adam bu ilgisizlik karşısında bunalmaya başlamış.
O tarihte Yenicami helaları önünde ihtiyacı olanlara parayla su satan ibrikçiler varmış. Bizim emekli de orada kendine bir yer bulup, ibrikçiliğe başlamış. Ancak ayrı ayrı renklere boyamış her ibriği; örneğin birini sarıya, ötekini maviye, üçüncüsünü kırmızıya...

Sıkışanlar hızlıca önüne gelip ibriklerden birine uzandılar mı, oturduğu yerden:
“Bırak onu sarıyı al, dermiş. Sarıyı alan olursa:
“Bırak onu, maviyi al.” Böylece emir verme özelliğini rahatlatırmış.

Eski İstanbullular bu hikayeden kinaye, ona buna gereksiz yere kumanda etmeye kalkanlara:

“İbrikçi başılık ediyor kerata” derlerdi. Küçük ve ezik insanlarda çok rastlanır bu duyguya. Ellerine fırsat geçti mi, önemlerini kanıtlamak için yapmadıkları densizlik kalmaz.

Fakülteye gittiğim yıllarda, evi geçindirmek için, dışarıda da çalışırdım. Sınav notlarının asıldığı gün, işten erken çıkamadım. Çalışma saatinin bitiminden on beş yirmi dakika kadar geç geldim fakülteye. Kapıcı kapıları kapatmış, önünde sigara fosurdatıyordu. Kapıların camlarından içerideki tahtalara asılmış not listeleri görünüyordu. Kapıcıya:

“Şu kapıyı beş dakika aç ne olur, notlarımı öğreneyim.” diyordum. Kapıcı yüzüme bile bakmadan, “Olmaz” diye başını arkaya doğru sallıyordu. “ Peki sen benim yerime bak notlara...” Aynı kayıtsızlıkla “Olmaz” diye sallanan baş. Ne kadar yalvardım, ne kadar rica ettim, kapıyı açtıramadım. Notlara da gidip bakmadı kapıcı... Meraktan bütün gece uyuyamadım, sabahı zor ettim.

Fakülte kapıcısı elde ettiği bir egemenliğin bütün tadını, benim heyecan ve sinirden titreyen sesimle kapı önündeki çaresizliğimi seyrederek çıkarmıştı. Forsunu ve etkenliğini değerlendirmişti.

Sonra çok rastladım böylelerine. Alt kademelerde, üst kademelerde, her yerde. Sanırım en geniş tutku, kişilik tutkusudur bizim toplumda. Kişilik sahibi olmak, kişilik sahibi olduğunu göstermek, kişiliğini kanıtlamak; gerilmiş dudaklarda, sert bakışlarda, çatık kaşlarda yalazlanır durur...

ÇETİN ALTAN