bir beklenti varsa bağımlılık bitmez hocam.
Var tabii öğretmenim.
Namazı bile beklentimiz olduğu için kılıyoruz.
Faydalanıyorum. Öğrencilerim için çeşit çeşit ürünler derliyorum.
Sıkıldığım zaman kendi ayarımda ki insanlar ile haşır neşir oluyorum.
Derken zamanla alışkanlık yapıyor.
Ondan sonra beklentileri olna öğretmenlerimize yardımcı olabilmek isteği başlıyor.
Alan elden veren el olma durumuna geçiyorsunuz kısacası.(Hoş ben daha o dediğim olamadım ama)
Olanlara da imreniyorum.
İnsan öğrencisine bile beklentisi olduğu için öğretiyor.
Onun başarılı olduğunu görmek en büyük mükâfat oluyor. Moral gibisi var mı?