1. sınıflardan bir kız öğrencim geldi, parmağını gösterip: Öğretmenim, annemin parmağı buradan kesilmiş, ne olur ? dedi. Ben de , bir şey olmaz , biraz acır o kadar dedim. Yoksa sen annene bir şey olur diye mi korkuyorsun dedim. Evet diyor. Çocuk sevgisini görmek çok huzur veriyor bana. Hepimizin türlü dertleri var. Yol sıkıntı, öğrenciler ilgisiz, veli ilgisiz, milli eğitim bin bir türlü sıkıntı olabilir. Ama halimize şükür edelim. Doğrudur, yanlışlar var ama ben bu durumlarda atamadığım durumları düşünüyorum. Sırtında yük taşıyarak evine ekmek götürmek zorunda olan insanları düşünüyorum. Belki bazı arkadaşlarıma ütopik, fazla duygusal gelebilir bu şekilde düşünmem ama mutlu olmayı, olana şükretmeyi başarabiliyorum. Allah bu günleri hiçbirimize aratmasın cefakâr zümrem.
