kendimi çaresiz mutsuz umutsuz hissettiğim bi gün.ve ilk defa okulda ağladım halada devam ediyor.sadece 9 öğrencim var 4sınıfta ama ben hiçbi işe yaramıyorum.yaptığım o kadar etkinlik hazırladığım o kadar ödev çıkardığım kağıtlar kendi kendimi kandırıyormuşum.özellikle birinci sınıf.ablası da ikinci sınıfta.merkez okuldan geldi okuma yazma bilmiyor.birlikte öğretirim öğrenirler diye düsüşndüm ama maalesef.sonuç sıfır :-(
hepimizin çaresiz, mutsuz ve umutsuz olduğu zamanlar var. ama biz sınıfımız için işe yaramaz değiliz. biz elimizden geleni yapıyoruz. ve bu yazınızı okuyan her öğretmen arkadaşım da sizin elinizden geleni fazlası ile yaptığınıza inanıyor. öyle olmasa idi bunu buraya yazmazdınız.
ben hergün öğretmencilik oynadığımı düşünüyorsam bu benim değil, sistemin yanlışı. 6603 öğretmen birleştirilmiş sınıf okutuyormuş bakın.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.] yani 6603 öğretmen sizinle aynı duyguları yaşıyor. yalnız değilsiniz. üzülmeyin, üzmeyin kendinizi. ve bırakın o masum çocukları da üzmeyin.
siz elinizden geleni sabırla devam ettirin değerli öğretmenim.