Birleştirlmiş Sınıf Okutan Öğretmenler Ve Depresyon

5 sene sonra tayin isteyebilirsiniz demi hocam

yok hocam nerde tayin hakkımız yok

benim en büyük sıkıntılarımdan birisi yalnızlık. lojmanda tek yaşıyorum 4 duvar arasında tek başıma saat 15'ten gece 24'e kadar her gün aynen tekrar ederek zaman geçiriyorum...

ben tüm dizileri izler,bi de üstüne tekrarlarını izlerdim.ulaşım yok,tel yok,internet yok sadece 3 yıl önce:(

depresyon demek ha..
ben birleştirilmiş sınıf sistemini kınıyorum..
küçük köy okullarının kapatılmasını istiyorum..
öğretmenlerin ulaşım sorununun giderilmeisni istiyorum..
sobaların hayattan silinmesini istiyorum..
istiyorum da istiyorum..

depresyon demek ha..
ben birleştirilmiş sınıf sistemini kınıyorum..
küçük köy okullarının kapatılmasını istiyorum..
öğretmenlerin ulaşım sorununun giderilmeisni istiyorum..
sobaların hayattan silinmesini istiyorum..
istiyorum da istiyorum..

   isteyenin bir yüzü vermeyenin iki yüzü kara demişler öğretmenim.biz isteyelim belki verirler (((:

Bu saatte bile hala duvarlarla konuşuyorum...
Ve ilginçtir beni bir bu duvarlar anlıyor, hiç itiraz etmiyor...

Birleştirilmiş sınıf, müdür yetkililik, köyde öğretmenlik, lojmadan tek'lik, biri beni bu rüyadan uyandırsın...

Allah bütün köy öğretmenlerinin yardımcısı olsun sabır selamet versin..
iyi geceler öğretmenim sabredin
meyvesini alırsınız sonra.

9 yıldır ilk atandığım köydeyim. köy nüfusu azaldıkça okulumun mevcudu da azaldı. nihayetinde bu sene tek öğretmen olarak kalakaldım.
kimi zaman derin bir huzurun içinde buldum kendimi, kimi zaman dipsiz bir depresyonun.
az önce bağırdığım öğrencimin masama gizlice bıraktığı şekeri alıp cebime koyarken mutlu oldum meselâ. teftiş günleri yapamadıklarım sayılırken yıkıldım.
her defasında vicdanıma sığındım. rahat mısın dedim. o rahatım dedikçe ben daha çok çalışmaya azmettim.
depresyon insanı yalnızlaştıran bir kör kuyuysa insan bulunduğu yerde kendini yalnızlaştırmamanın çarelerine bakmalı. bir yerlerde başka bir yalnız daha vardır. hiç kimse, ama hiç kimse yalnız bırakılmamalı.

ssszmzh zümrem sözler duyguların yansımasıdır..Hissettiklerini zi söylediğiniz çok belli..
Zorluklarla güzel bazı şeyler ve zorluklarla tatlanıyor belkide yaşanılanlar..
Yalnızlık konusunda ise şunu söylemek istiyorm..
Yalnız değilsiniz, yalnız değiliz..Şurda birbirimizi anladığımız ve dertlerimiz ortak olduğu sürece hep beraberiz aslında öğretmenim..
Kolaylıklar diliyorum..

İlk atandığım yıl köyde netim yoktu,kendimi çok yalnız hissederdim,daha sonra egitimhane ile tanıştım ama evimde net olmadığı için çok giremiyordum nete,forumlara da hiç girmezdim. sonra sonra net eve ulaşınca eğitimhane ile olan bağım güçlendi ve kendimi yalnız hissetmemeye başladım. Bu abartı değil,inanın. Çünkü öğretmenler odasında muhabbet edip, paylaşımda bulunur gibi forumlarda sohbet ediyoruz,üstelik tüm çekişmelerden ve komplekslerden uzak.
Ve bu dağ başında birçok konudan haberim oluyor bu sayede

koca dağların içinde minicik yürekler için çırpınırken hep yapayalnızım nasıl geçecek bitmeyecek günler derdim buraya bakınca hiçte yalnız olmadığımı benim gibi nice arkadaşımın olduğunu görünce teselli oluyorum....

ilk başladığım yer çanak gibi kurulmuş bi köydü ve ben köyün tamamen dışında ormanın içindeydim:(yapayalnız,korunmasız,umutsuz..sonra bahar geldi ve benim de içimde çiçekler açtı..mutlu olmaya başladık hep birlikte,sonra da heyelan oldu ve duvarlarımdan biri çöktü.içeriye hayvanlar girmeye başladı ve sular kesildi,susuz kaldık.hep ızgara yapıyoduk bulaşık çıkmasın diye:)en sonunda çadıra çıktık..her şey yalan gibi geliyo şimdi bana..

bi akşam köye dönerken bu yol bizim değil,sağ tarafta tepe sol tarafta dere olması gerekiyodu ama burda yok çok geniş dedim.o an anladık ki kocaaaa tepe derenin içini doldurmuş her taraf dümdüz olmuştu."dağ dereye yuvarlanmış demişim"herkes hala bundan bahsediyo:) mem beni hala orda tutuyodu.isyan ve depresyon böyle bi şeydi.

öğretmenim okurken bile sıkıntı verdi,siz nasıl atlattınız bu günlerinizi? Maşallah

ilk başladığım yer çanak gibi kurulmuş bi köydü ve ben köyün tamamen dışında ormanın içindeydim:(yapayalnız,korunmasız,umutsuz..sonra bahar geldi ve benim de içimde çiçekler açtı..mutlu olmaya başladık hep birlikte,sonra da heyelan oldu ve duvarlarımdan biri çöktü.içeriye hayvanlar girmeye başladı ve sular kesildi,susuz kaldık.hep ızgara yapıyoduk bulaşık çıkmasın diye:)en sonunda çadıra çıktık..her şey yalan gibi geliyo şimdi bana..

bi akşam köye dönerken bu yol bizim değil,sağ tarafta tepe sol tarafta dere olması gerekiyodu ama burda yok çok geniş dedim.o an anladık ki kocaaaa tepe derenin içini doldurmuş her taraf dümdüz olmuştu."dağ dereye yuvarlanmış demişim"herkes hala bundan bahsediyo:) mem beni hala orda tutuyodu.isyan ve depresyon böyle bi şeydi.

:)öğretmenim köylüler çok iiydi çook sahip çıktılar sağolsunlar..ama mem sahip çıkmadı,geldi milli eğitim müdürü çocukları artık okula sokma sen de 3 gün içinde işlerini bitir ve aşağı in dediler..

aman hocam benim hikayelerin hepsi bi garip zaten ben en kötüsü bu bundan kötüsü olmaz derken,aşağıdaki taşımalı okula geçtik işte burası çoook komik (bi daha hiç bi şeye şaşırmayacağım dediğim andı) diğer okuldan gelen evrak kolisini taşındığımız okulun koridoruna koydular ve bu sana zimmetli hem bu okulun öğretmenisin hem de yıkılan okulun müdürüsün dediler:))))sonra depresyondan çıktım çünkü hepsi espri gibi yağmaya başladı:))

Öğretmenim siz şu an anlatırken gülümseyeyerek anlatıyorsunuz,o zaman da böyle miydi? Gülebiliyor muydunuz?