Bu Gün Yorgunum Gönlüm...

Bugün yorgunum gönlüm yılgınım anılardan sebepsiz hüzünlerden zamansız sevmelerden bırakıp gidenlerden ölgünüm…
Günler geçip gidiyoryıllar yüzümdeki çizgilere her an bir yenisini ekliyoraynalarda gözlerim yüzümdeki çizgilerden hesap soruyor cevaplarını alamayacağı sorular…
Çaresizlik nedir bilirmisin? Gönlüm sen hiç biçare çaresizliklere yenildin mi?kaybolmuş yüreklerden umut dilendin mi?ben umutsuz umutlara uzattım ellerimi ellerim boşluklarda bomboş kaldı….
Bugün dalgınım gönlüm denizde giden bir vapurun ardında bıraktığı köpükler gibi içimde biriken duygularım sebepsiz ayrılıklara daldım nedensiz sebepler aradım bulamadım…
Baharlara özendim çiçekler ektim saksılara ellerimde toprak tortusu şimdi yağmur diliyorum ektiğim tohumlara…
Dedim ya dalgınım gönlüm gözlerim karşı dağlarda yağmurun düştüğü topraklardabir umut aradım çaresiz de olsa biçare yalnızlığıma..
Nasıl düşerse bir yağmur damlası bulutlardan topraklarabende düşüyorum her ayrılıktan sonra sonu olmayan yalnızlıklara
Anlıyorsun değil mi gönlümyıllar nasıl da hükmediyor acımasız zamanlarabiçare umutlar çaresiz çaresizliklere saklanıyor..
Bugün her günden daha yorgunum gönlüm yağmurlara saklanmak istiyorum yağmur damlalarıyla birlikte toprağa düşüp kaybolmak kim bilir belki de yeniden doğmak…

Günler geçip gidiyor,yıllar yüzümdeki çizgilere her an bir yenisini ekliyor,aynalarda gözlerim,yüzümdeki çizgilerden hesap soruyor,cevaplarını alamayacağı sorular...

çok güzelmiş. teşekkürler.

Zamana cilvedir doğmak ve ölmek,
Bu ölümsüz hayat nasılsa geçer,
İsterdim dünyaya her saat gülmek,
Lakin düşündürür geçen seneler...

Geçmesin diyorsun ,geçiyor Bahar
Dizginler O sonsuz kudret elinde,
Günler geçiyor hergün bi karar,
Niçin biri çıkıp O'na gem vurmaz...

Yüregim yorgun..Gönlüm perişan ve kalbim kırık..
Her şey bu kadar acı vermek zorunda mı sanki bana  bize..
Neden hiç birşey istedigimiz gibi gitmez ki şu hayatta..
Mutlu olmak bu kadar mı zor ? Bu kadar mı ulaşılmaz bu mutluluk denen şey..
Peki bu kadar zor ve ulaşılmazsa bu mutluluk denen şey neden başka insanlar mutlu oLabiliyorda ben  biz olamıyoruz..
Tam her$ey yolunda gidiyor derken neden birden çıkmaza giriyor. Ayagım  ayağımız..
Neden güLümseyemiyoruz bizde tıpkı diğer insanlar gibi hayata..
Neden hep başkaları kazanıyor o gülümsemeLeri  haketmedikleri halde..
İstesekte olmuyor artık gülemiyoruz ...
Küçük bir tebessüm bile belirmiyor yüzümüzde..
Gözlerimizin içi hiç gülmüyor . Engel oluyor insanLar buna..
Ama neden..
Ne yaptık ki biz onlara..Bizimde hakkımız degil mi gülmek..
Mutlu olmak..
Neden hep sadece kendilerini düsünüyorlar ki..
Bizler onları düsünürken..
Ah be yüreğim..
Ah be kalbim..
Nerde hata yapıyoruz biz..
O insanlar Gibi oLamadıgımız için mi Yoksa benciL oLmadıgımız için mi bu denLi mutsuz Ve Yorgunuz..
bu yüzden mi hasReTiz mutLuLUga...