Bu Kadar Uzak Mıydı? ( Anılarımız )

2000 yılında Artvin il emrine atanmıştım. Kısa bir merkez de görev yaşamından sonra (20 gün depo tayini) kura çekerek okullarımıza dağıtılmıştık. Yusufeli ilçesi Yamaçüstü Yuvalı BSİO'na atanmıştım. İlçeye gelip hemen köy servisini aradım. O köyün bir kahvesi varmış. Servis akşam gidiyormuş. Neyse kahveye gelip şoförü buldum. Şoförle konuştuk ve gidiş saatini öğrendikten sonra biraz ilçede dolaştım. Servis saatinde arabaya bindim. Şoförün yanına. 1-2 yolcu daha vardı. Yola koyulduk. Ben bir sigara yakıp derinlere daldım. Yollar kıvrıla kıvrıla gidiyor ama tükenmek bilmiyordu. Aradan 45 dakka falan geçti. Ben artık hemen hemen geldik şeklinde oturduğum koltukta bir öne bir sağa, bir sola bakıyordum. Şoför durumu hissetmiş olacak ki "Hocam, sen keyfine bak. Rahat ol. Yolumuz uzun." dedi. Bu haber üzerine biraz yerleştim koltuğa. Bir köye geldik bir süre sonra." Tamamdır, geldik." dedim kendi kendime. Meğer mola vermişiz. Çay ve ihtiyaç molası. 15-20 dakka sonra tekrar koyulduk yola. Yolun bundan sonrası daha virajlı, tırmanma şeridi gibiydi. Yanlar uçurum. İlk seferde burdan aha uçtuk, aha uçacağız diye canım gitmişti. Bu bitmeyen yolculuk tam 3,5 saat sürmüştü. O köyde 3 yıl çalıştım. Hey gidi günler hey. Sizin de yollarınız bu kadar uzak mıydı?

vay bee
hocam Allah nasip ederse bende sınıf öğretmeni olacam. şu an 3. sınıfım.
sanırm benide  böyle tatlı zorluklar bekliyor.
saygılarımla

İnsan isterse uzaklar yakın olur.Sevgilinin yanına giderken uzaklar nasıl yakın oluyorsa öğrencileri de öyle düşünmeli sanırım.

Habitat hocam büyük bir şok yaşamışsınız karadeniz genelinde köyler hem dağlık hemde ulaşımı doğudakinden daha zor.ALLAH kolaylık versin

Özledim hocam yine güzel yorumunuzu yapmışsınız.Sevgili olunca; zamanın ne kıymeti var.Ülkemizin coğrafi yapısını herkes bilir ama sizin  gibi romantik ve şiirsel dille ifade etmek zor olsa gerek.

 Benim de ilk görev yerim Ardahan'ın Posof ilçesinin Kol Köyü idi.İlk gittiğimde köy bana çok uzak gelmişti.Posof ilçesine 27 km.uzaklığındaydı.Orada 4 yıl kaldım.Ama hiçbir zaman ilk gittiğim  zamanki kadar uzak gelmedi bana yol.Orayı o kadar çok sevmiştimki.Orayı bana sevdiren halkı kadar meslektaşlarımdı.İlk görev yeri asla unutulmaz derlerdi ama yaşamadan anlaşılmıyormuş.Ne öğrencilerimi,ne arkadaşlarımı ne de Ardahanlıları asla unutmayacağım.En güzel anılarım orada yaşadıklarımdır.
   Özledim öğretmenimin de dediği gibi insan isterse,severse uzaklar yakın olur.

24Kasım 1988 günüydü dönemin M.E.B.nı Hasan Celal Güzel öğretmenler günü ile ilgili demecini TRT'izliyorum.Ben sabah vekil öğretmen olarak atandığım Şimdi Adıyaman Sincik ilçesine bağlı olan( Xecik)Balkaya köyünü düşünüyorum.Sabah sordum köy arabasını ikindi vakti yola çıktık.Gece dağ başında indik hava ayaz gökyüzünde pırıl pırıl yıldızlar vardık bir eve misafir ettiler o gece ,sabah çıktım yaya yola öğle vakti vardım 10 -20 haneli mezraya yol yok okul yok lojman yok çeşme yok elekrtik yok. üç mezranın öğrencileri öğrenim görüyormuş toprak bir evde ev sahibi abuzer amca köyün en garibanı  5 yıl verdim evimi bu yıl artık vermem diyor.Adam haklı 1 hafta uğraştım okul olarak kullanacağım yer yok .Baktım orta yerde bir küçük samanlık dedim bu kimin aza dedi benim boşalt okul yayacağım dedim şaşırdı hoca hoca camı yok bayrak direği yok çocukların sıra olacağı düz bir yer yok nasıl olcak dedi yaparız dedim.İndim Kahta'ya aldım birkaç metre naylon cam yerine taktık pencereye uzun bir açacı diktik samanlığımızın tepesine yaptık bayrak direği 1 ay çoçuklarla beraber eştik yeri açtık bir voleybul sahası genişliğini etik okulumuza bahçe.sonra ne mi oldu asil olarak atandım Muş'a 1992'de dönebildim Kahta'ya tesadüfen rastladım azaya o gece evime misafir ettim. Anlattı mezram köy olmuş elektrik gelmiş okul lojman yapılmış yol yapılmış Hocam biz seni çok sevdik nolursun köyümüze geri gel diye ısrar ettiysede dedim ben sıram geçtim.Kusura bakma gelemem

Ben de çok uzak bir yere atanmıştım.İlk başlarda çok zordu.Benim şansım benden  önce beş yıllık bir öğretmen daha vardı.Allah ondan razı olsun bana çok yardımcı oldular hanımı annelik yaptı adeta.Onlar sayesinde alıştım oralara. okulum en azından düzenli idi.155 öğrenciye iki öğretmendik ama güzeldi.Sadece dil sorunumuz vardı öğrencilerin çoğu türkçe bilmiyordu.O sıkıntı yaratıyodu. Orada iki buçuk yıl kaldım çok güzeldi.hayatımın unutamayacağım yııları arasında yerini aldı o yıllar....

istanbulda görev yaparken askerliğe gitmem gerekti. 3392 öğrencisi olan bir okuldan ağrı ilinin eleşkirt ilçesinin bir köyüne asker öğretmen olarak gönderildim. askerdeyken köyün durumunu öğrenmek için ilçe milli eğitimi aradım. ordaki arkadaş köy hakkında bilgimiz yok dedi. şaşırmıştım. sonra eleşkirte geldim. ordan köye gideceğim minibüsü buldum. tabii aylardan mayıs ve ben kısa kollu gömlekle gitmişim. hemen gidip kendime bir kazak aldım. yoksa donacağım. sonra köy minibüsüne bindim. köylüler bana bakıp vah vah diyorlar. kendi aralarında benden bahsediyorlar. sonra ben inince onlara kürtçe iyi akşamlar dedim. onlar şaşırdılar. nerden bilebilirlerdi ki istanbuldan gelen öğretmen kürtçe biliyor. çok sıkıntılı fakat o kadar güzel günlerdi. tek sıkıntım da yalnızlık. kocaman okuldan tek başına bir köye. anladım ki istanbulda öğretmenlik yapmak daha zor