Bugün Hayat Sana Ne Öğretti?

Olmayanı olduramıyor insan ....

ne zamandan beri " mutluluk" utanılacak bir şey,
ve " mutluyum" demek ayıp sayılır oldu?!..

İçinden gelerek yaptıklarının senin görevinmiş sanmaları ve senden hep beklenilmesi nereye gitsem mıknatıs gibi çekiyorum 🤷‍♀️🤦‍♀️

Varlıkla- yoklukluğun imtihanı bambaşka.

Hayatta,saniyesine söz geçiremediğimiz zamanı döndüremiyorsak, sancısı çok, süreci derin izler bırakan hayalkırıklıklarına alışmayı da öğreten zaman bize kimbilir ne mucizelere gebe..

İnsanoğlunun değeri bir kesirle ifade edilecek olursa; payı gerçek kişiliğini gösterir, paydası da kendisini ne zannettiğini. Payda büyüdükçe kesrin değeri küçülür..
Tolstoy

Kimseye yaranamazsın.Herkesin memnun edemezsin.

Tutkular, bize korkuyla tutunan aşk ın ölümcül hastalığı...üstelik sarkan Venüs'ten bile acemi...nedir bu dipsiz sığlığımız, yakınlığın verdiği şaşkınlık olmalı...tıpkı sevdiklerimize gösteremediğimiz sevgimiz gibi...ulaşılması çok mu zor!? inancını perdeleyen o karanlıktayken bize...her yıldıza bir isim, her isme de bir hikaye uyduran küçük mahluklar, insancıklar değil miyiz ya!!! susuz köylerin talanı yormadı, açlara tokların masalalarını nasılda sindirdi vicdanımız...bize sesleniyor, tüm sesizlikler “Alçakça bıyık altı gülümsemelerimizle nicelerimizin idam sehpasında unutulmasını dilerim.”...büyüklükle taslarız ya, hani kıyas edilen yine benliğimizken...oysa en yücemiz bile bir toz zerresi kadar bile değil; sahi, tüm evrenin kahkaha ile güldüğünü de unutmayalım..ya tutukularımız ne çok kibirli...hazlarımız mutluluğumuzun tek şahitleri...ne demeli ki...alın yazısı belki de; onca zamandan beri; iki ayak üzerinde sıçrayan maymunlardan bu yana burnunumuz hep dik...belki de gelişmemizin nedeni de bu kibirli tutkularımız, akışın devamına olan inancımızı sınayan tek soru, “beklenen son geldi mi?”
Ben! benini soran ben...siz gibi değilim demek istedim...kendimi nihai gördüğüm sürece ben sizden olmayabilirim...Tüm bunları söylerken aslında yalan söyledim yine...

Aslında hiç kimsenin acil bir işi yok hayatta,her şey öncelik meselesi.
30 sn içinde cevap verdiğiniz biri 30 dk sonra dönüyorsa size,
bu işi olduğundan değil önceliği olmadığınızdan...

Bugun olarak degil de, artık cogu seyi kaniksadik, tepki veremez, konusamaz olduk. Duyarsizlastik
Bunun sonucunda toplum sessizlesti...

Yaşamak vazgeçmeyenlere gösteriyor en güzel yüzünü...

Tutkular, bize korkuyla tutunan aşk ın ölümcül hastalığı...üstelik sarkan Venüs'ten bile acemi...nedir bu dipsiz sığlığımız, yakınlığın verdiği şaşkınlık olmalı...tıpkı sevdiklerimize gösteremediğimiz sevgimiz gibi...ulaşılması çok mu zor!? inancını perdeleyen o karanlıktayken bize...her yıldıza bir isim, her isme de bir hikaye uyduran küçük mahluklar, insancıklar değil miyiz ya!!! susuz köylerin talanı yormadı, açlara tokların masalalarını nasılda sindirdi vicdanımız...bize sesleniyor, tüm sesizlikler “Alçakça bıyık altı gülümsemelerimizle nicelerimizin idam sehpasında unutulmasını dilerim.”...büyüklükle taslarız ya, hani kıyas edilen yine benliğimizken...oysa en yücemiz bile bir toz zerresi kadar bile değil; sahi, tüm evrenin kahkaha ile güldüğünü de unutmayalım..ya tutukularımız ne çok kibirli...hazlarımız mutluluğumuzun tek şahitleri...ne demeli ki...alın yazısı belki de; onca zamandan beri; iki ayak üzerinde sıçrayan maymunlardan bu yana burnunumuz hep dik...belki de gelişmemizin nedeni de bu kibirli tutkularımız, akışın devamına olan inancımızı sınayan tek soru, “beklenen son geldi mi?”
Ben! benini soran ben...siz gibi değilim demek istedim...kendimi nihai gördüğüm sürece ben sizden olmayabilirim...Tüm bunları söylerken aslında yalan söyledim yine...

Google Translate den Çince bir  metni  Türkçe ye çevirsem  ve okusam bu öğrendiğiniz öğretiden  daha iyi anlardım     

Ben bugün anlamamayı  öğrendim   

Evladından ayrılmak çok zor, iyi ve mutlu olduğunu bilsen bile.

Evladından ayrılmak çok zor, iyi ve mutlu olduğunu bilsen bile.

  Cümleniz beni çok duygulandırdı öğretmenim. 😢 Sağ olsunlar sağlıklı olsunlarda... Çok zordur ama eminim.

bütün kış tatili bekliyorsun. iliklerine kadar ısınmayı, zihnini ve bedenini dinlendirmeyi, sevdiklerinle daha sık zaman geçirmeyi, yarım kalan işlerini tamamlamayı... sonra pencereni açıyorsun. ılık hava yerine kavurucu sıcaklar, komşunun gece yarılarına kadar süren gürültülü sohbeti, mahalle arası düğünlerinin bitmek bilmeyen insafsızlığı, değer verdiğin insanların kapınızın eşiğini daha az eskittiği, düğününü, derneğini yapanların da sık sık ziyaretinize gelenlerin de, yaşlı ananın babanın ziyaretine gelmeyi unutan adımları... bir bakmışsın bir de ne göresin! ona buna koşuşturmaktan kendinle ilgili işleri de son günlere sıkıştırmışsın. üstelik borçların hep olduğu gibi yine var.
sağlık olsun. çevrende dostluğunu bildiğin birkaç kişi olsun da, gerisi hikaye. yeter ki zamanınızı çalanlar sizden uzak olsun.