Cesurca Kendimizi Eleştirelim!

öğretmenler olarak her fırsatta,maddi ve manevi olarak hakettiğimiz değeri görmediğmizi, emekçi oldugumuzu,bizim kadar fedakar insanların az oldugunu söyleriz..
hatta meslekler yarıştırılırken doktoru,avukatı,mühendisi kendimizin yetiştirdiğini söyleyerek son noktayı koyarız.devletin geleceğini bizim şekillendirdiğimizi,çocukları hamur gibi yoğurup şekil verdiğimizi söyleriz.
şuan kimse ne devletin ne de halkın manevi duygularını,potansiyelini, davranışlarını beğenmez.
öğretmenlerimiz iyi oldgunu bile kabul etmez,kime sorsan mükemmelim der.aksini görmedim bu vakte kadar..
madem bizler çok iyi öğretmeniz bu toplumun hali ne??

   Suçu en başta aramak gerek.Balık baştan kokar!Eğitim fakültesi mezunu olmayan öğrenciler neden öğretmen olarak atandı?Öğretmen olacaklar okurken yeterli bir eğitim aldı mı?

   Suçu en başta aramak gerek.Balık baştan kokar!Eğitim fakültesi mezunu olmayan öğrenciler neden öğretmen olarak atandı?Öğretmen olacaklar okurken yeterli bir eğitim aldı mı?

hocam doğru söylüyorsunuz.peki eğitim fakültesi okuyanlar nasıl?

Başarısızlığın sebeplerini hep başka yerlerden ararız.eğitimci olarak yaptıklarımızı ve yapacaklarımızı hiç tartmiyoruz.başarıda kendimize pay çıkarırken, başarısızlıkta bahaneler buluyoruz.Kazandıramadığımız davranışların sebeplerini kendimizde değil öğrenci kişilikleri ile özdeşleştiriyoruz.başarısızlı ğın sebebini hep öğrencide arıyoruz.

Başarısızlığın sebeplerini hep başka yerlerden ararız.eğitimci olarak yaptıklarımızı ve yapacaklarımızı hiç tartmiyoruz.başarıda kendimize pay çıkarırken, başarısızlıkta bahaneler buluyoruz.Kazandıramadığımız davranışların sebeplerini kendimizde değil öğrenci kişilikleri ile özdeşleştiriyoruz.başarısızlı ğın sebebini hep öğrencide arıyoruz.

başarılı öğrencilerde "hımm bizde bu sene fenn lisesi kazandırdık" başarısız öğrencilerde aile ilgisi yok,dersi dinlemiyor...koskoca sınıfta 1 kişi kazanmıştır ona hitaben kötü anlatsam o nasıl kazandı deriz..ama sınıfta 1 kişi kötü olsa iyi anlatsam anlardı diyemeyiz

ben plan yaparak derse giren, yarın ne anlatacağının farkında olan, farklı ders anlatmak için evde emek harcayan, diğer öğretmen arkadaşlarından destek alan, okulda tek derdi öğrencilerin başarısı olan öğretmenlerin sayısının yok denecek kadar az oldugunu düşünüyorum. Bana bu yüzden arkadaşlarım "kaçık" gözüyle bakıyor ama ben o kadar rahat uyuyabiliyorum ki bu da benim için erişilmez bir nimet... Yine de biçok eksiğim var

benim ikinci yılım. ilk yıl tecrübesizlik mi dielim yoksa formasyon eksikliği mi eksiklerim oldu. ama bu yıl farklı olacak.1 yıllık tecrübem var ve acele etmemem gerektiğini özledim...

öğretmenim hiç bir şey tek taraflı değildir... öğretmen sürekli kendini yenilemek zorundadır vede yeniliklere açık olmalıdır..... vede tabiki kendini mesleğine adamalıdır.... başka yerlerde bahane üretenler aslında kendilerini kandırıryor benceee...

hazırlayıcı ve temel eğitim kurslarında hiç bişey öğretmediler.bende merak edip de haklarım görevlerim ne diye bakmamıştım.şimdi bakıyorum geçmişe ne kadar hatalı davranmışım.ikinci yılımda okul müdüresi 8. ay hamileliğe kadar nöbet tutturmuştu.galiba oda bilmiyordu.ben bu hakkımı doğumdan sonra öğrendim.3.yılımda ilk defa mevzuatı öğrendim. hala merak edip okuyorum.ders konusunda çocukların haklarına girmek istemediğim için özen gösteriyorum.öğrencisini kendi çocuğunun yerine koyan arkadaşların da böyle yaptığına inanıyorum.

herşeye hep ben koşuyorum okulda...işim olmasa da ben üstleniyorum bütün sorumluluğu..meğersem yanımda çalışan arkadaşlara da bunları paylaştırmam gerektiğini yıllar sonra da olsa öğrendim...bu yüzden eleştirmem gerektiğine inanıyorum kendimi..

okullarda işleyen bir klasik düzen var o klasik düzende 10 yıl 15 yıl çalışmış olanlar ya da  medeni durum olarak evli olan öğretmenler ve bayan öğretmenlerin geneli sorumluluk almamak adına büyük çaba sarf ediyolar  okulda imece ile yapılması gereken işlerde ya da herhangi bir ortak işte bayanız biz diyorlar ya da evli olan aile olan öğretmenler de kaçabildiği kadar kaşıyor işten beker olan erkek öğretmenlere ise resmen işçi gözüyle bakılıyo okullarda medeni durum bile evli olmak bekar olmak aile öğretmen olmak bayan öğretmen olmak farklı kategorilerde değerlendirilebiliyor bazı okullarda. Bu okul modelinin olduğu köylerde öğretmenlerin oturduğu evlerin yaşam standardı evlerin donanımı rahatlığı bile medeni duruma bağlı oluyor eşitsizlikler birbirini kovalıyor. ve insanlar bir müddet sonra idealizmi kaybettiğini fark ediyor belkide işinden soğuyor bu anlattıklarımı yaşayan bir sürü arkadaşım var. doğu batı kuzey güney hiç fark etmiyo önemli olan zihniyetler bu iş zihniyet fikir meselesi ben böyle düşünüyorum.farklı fikirleri olan arkadaşlarında düşüncelerini bekliyorum.

Sayın öğretmenlerim. Sizlere katılıyorum. Kendimizi yeterince geliştirmiyoruz. Bizler elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalışmalıyız. Bu arada ilçe mem, müdür bey, öğretmen arkadaşlar, veliler ve öğrenciler bizleri desteklemeyebilir. Moralimizi bozabilirler. Taktir edilmeyebiliriz. İçimizin huzurlu ve vicdanımızın rahat olması gerekir. En basitinden, sene başı öğretmenler toplantısında bile yazman bulmak sorun oluyor. Herkes "ben olmam" diyor. Gerisini siz düşünün. Milli bayramlarda "öğretmen konuşmasını" okuyacak arkadaş bulmak zor oluyor. Bu zihniyetle elbet verimli çalışma olmaz. Öğretmenlik, bence gönül işidir. Karşılık beklemeden vermeliyiz. Kimse taktir etmese bile Allah biliyor ya, bu bize yeter.

 S. ÖZKAN Öğretmenim güzel söylüyorsunuz Haklısınz ama bazen kendimi kötü hissediyorum.sorumluluklarımı yerine getirdiğim için tüm komisyonlara,kutlamalara istesemde istemesem de ismim yazılıyor.ben de en iyi şekilde sonuçlandırmaya çalışıyorum.(İnsanın doğasında var takdir görmek istiyor)Üzülerek yazıyorum bazen kendimi "enayi "gibi hissediyorum

"İğneyi kendine çuvaldınız başkasına batır."
Değerli öğretmen arkadaşlarım
Atasözlerin gündelik yaşamda olması gerekeni en iyi şekilde özetlediğini düşündüğüm için özeleştiri konusunda da bu atasözünü sık sık kendime sunarım. Öyleki öğrencilerimden ve öğretmen arkdaşlarımdan gerek ders içerisinde gerekse de ders dışından bende görebilecekleri eksikleri yada yanlışları açıkça eleştirmelerini isterim. Hatta zaman zaman öğrencilerime isimlerini yazmaksızın bende gördükleri eksikleri belirten mektup yazmalarını isterim. Kısacası bilirim ki bir öğretmen herşeyi ben biliyorum derse ememkliye ayrılma zamanı gelmiştir.
Mesleğim konusunda kendimde en çok eksiklik hissettiğim konu "sınıf yönetimi". Öyleki bu nedenle üniversiteden edindiğim sınıf yönetimi kitabı evimde baş köşede yer alır. Çünkü bu konuda yeni birşeyler öğrenmem gerektiğini düşünür, okulumuzdaki diğer öğretmen arkadaşlardan da yardım isterim.
Sayın S.OZKAN hocamızında belirttiği gibi mesleğimizin tamamen bir vicdan mesleği olduğunun bilincindeyim. Öyleki üniversitede bir arkdaşımızın evine iftara davetliydik. İftar saatinden sonra sohbet ederken arkadaşımızın babası mesleğimizin çok rahat bir meslek olduğunu söyleyince nedeni sordum. Dedi ki "Ben polisim, dolayısı ile gecem gündüzüm yok. Yani bir telefon ile görev başında olmam gerekiyor. Sabahtan akşama kadar hıslısının hırsızının peşinde koşuyoruz. Ama siz öğretmenler yarım gün çalışıyorsunuz, hafta sonları tatil, üç ay tatiliniz var yani bize göre çok rahat bir mesleğiniz var." Ben yinede bizim işimizin çok daha zor deyince nedenini sordu. Dedim ki "Evet amca haklısınız ama unutmayın ki sizin peşinizden koştuğunuz hırlısı hırsızı da biz öğretmenlerin elinden çıkıyor siz polislere yardımcı olacak olan hakimi savcısı da biz öğretmenlerin elinden çıkıyor. Yani şimdi söyleyin bakalım hangimizin mesleği daha zor? Yani vicdan ile mesleğimizi yerine getirmeye çalışmak o kadar da zor ki."
Kısacası kendimi eleştirmek konusunda genel itibari ile zaten her gece uyumadan önce günün muhasebesini yapar, gördüğüm eksiklikleri gidermenin yollarını arar daha sonra uykuya dalarım...
Saygılarımla...

ben bir işte acemi olduğumu çok belli ediyorum. içim direk yüzüme davranışlarıma yansıyo. daha doğrusu duygularım. buna da engel olamıyorum. tek çarem kendi kendimi telkinleyip güven vermek. bu da her zaman tutmuyo tabiki
ve çoğu kararımı da duygularıma göre veriyorum. pişma olmuyorum ama etrafımdan tepki alıyorum. katılmıyolar akıllarına yatmıyo.
ve istemediğim bişeyi yapamıyorum. içimden gelecek ki sonra yapim yoksa erteliyorum o zaman da yumurta kapıya dayanmış oluyo bu yüzden kızdığım oluyo kendime ama ona savunma olarak da içimden gelmediğini düşününce susturuyorum bi daha kendimi
Ay çok konuştum galiba öyle hissettim :D