Hepimizin hayatına öyle yada böyle bir şekilde giren bir konu.bazen karısını döven bir koca,okulda öğrencisini döven öğretmen,bazen evde çocuğuna şiddet uygulayan anne.....hiç size birisi şiddet uyguladı mı?psikolojik sorunları olan insanlar karşındaki bireylere konuşmayla fikirlerini kabul ettiremiyorsa dayakla çözüm bulmaya çalışıyorlar.belki kendileri zarar görmüyor ama ya karşıdakiler......hiç annenizin babanız tarafından dövüldüğünü izlediniz mi?ne kadar acı veriyor değil mi?görüşlerinizi bana iletin.
En büyük sorunlarımızdan.Beni en çok üzen birkaç şeyi paylaşmak istiyorum. Minik yavrularımı dokunarak severim. Ama her seferinde sevgiyle kalkan elimden kaçan öğrencilerim oldu. Aileleri ile tatlı bir dille görüşerek hatta toplantıda öğrencilerden rast gele birini alarak onlara bunu gösterip elimden geldiği kadar yardımcı olmaya çalıştım çocuklarıma..Şimdi artık sıcak bir elin saçlarını okşaya bildiğini tanıyorlar. Minik minik ilerliyoruz olsun ilerliyoruz.
Bir diğer üzüntüm bunun için fazla bir şey yapamıyorum. Çevremde gördüğüm yukarıda bir çok arkadaşımızın değindiği psikolojik, sosyal veya geleneksel vb.. şiddet. Dolmuşta çocuğunun kafasına yapıştıran veya eşini azarlayan bir insana ne yapabilirim ki bazen müdahalelerimle olumlu sonuç aldığım oluyor fakat genelde seyirci oluyoruz Bu zorunlu seyircilik beni delirtiyor. Hele trafikteki şiddet inanılır gibi değil. Minik minik atılımlarla beklide gittikçe azalacaktır.
Biz nelere şahit olmuyoruz ki. İçinde bulunduğumuz kalabalığa bağırıldığında ki şiddeti nasıl önleyebiliriz. Bağırarak konuşma şiddetini kırsal ortamlarda kısa sohbetlerde belki azaltıyorum Belki benim yanımda yapmıyorlar. Ama keşke yaşamın her anlamında yeterince gelişkin olsak da şiddete hiç baş vurulmasa. Sevgi, saygı sınırları içerisinde, iletişim içerisinde bir dünyaya kavuşmak dileğimle. Saygılarımla..
