Dayak Hakkındaki Görüşleriniz

samimi olun lütfen
döver misiniz çocukları
ben dövüyorum, ama tehlikeli yerlere vurmamak ve sert olmamak şartıyla--  mesela ense, ağız ,burun v.s ve de gerektiği zaman
sonra da pişmanlık duyuyorum...
ama yapacak bişeyim de yok çünkü buna alıştırılmışlar.. bu bahane olabilir mi bilemem ama

ben henüz hiç dövmedim
dayağa karşıyım ama evde dayağa alışan arsızlaşan çocuklarla da karşılaşmadım henüz çok fazla karşılaştıklarıma da ceza vererek dövmekten kurtuldum sabrımın taştığı anlar da oldu elbette ama daha kimseyi dövmedim. gerçi çok eski bir öğretmen de değilim daha 3. yılım. inşallah da dövmemeye devam ederim

Öğretmenim ben veliyim. Bugün içimin hala yandığı ve sabahtan beri kendime gelemediğim bir konu açmışsınız.Tek çocuk annesi ve çalışan bir anne olarak 1.sınıfa başlayan kızımı bu hafta içinde iki kez akşam ödev yapma fasıllarında salt ödevini ciddiye almıyor diye ikişer kez masada çalışırken kafasına ama çok sert olmadan iki kez vurdum..(Kızım doğduğu günden bu yana tek bir fiskeyi dahi hakedecek bir çocuk olmadığı gibi bende hiç vurmamıştım.Çünkü:((Ve ben asla şiddet uygulayacak bir anne olamazdım zira eğitimli bir anneyken bile bunu yaptım.Korkunç üzgünüm hala.Akşam olsa da kızımdan tekrar af dilesem diye akşamı gözlüyorum:((( Fakat bir gerçek var ki kızımla okul başlayıncaya kadar gülüp oynaşan, koklaşıp sevişen biz anladım ki kızıma fazla arkadaşça yaklaşmışım ve ödevlerin başındayken olması gereken ciddiye kazanabilmesi için işi en başından sıkı tutup o silkelemeyi yapmak zorundaydım.Kızım benim eğitim ve öğrenim konusunda asla tolerasyon göstermeyeceğimi öğrenmek zorundaydı(yani madalyonun diğer yüzünü de görmek zorundaydı).Çünkü salt sevgiyle, güzel sözlerle, taltifle işi ciddiye almayacağını ve gevşeyeceğini hissedip bu korkunç yolu denemek zorunda kaldım.Ha ağlayıp zırlamadı ama hayatında ilk kez benden kafasına yediği yumrukvari silkelemelerden sonra donup kaldı.Ağlayamadı bile ve korktuğunu gördüm gözlerinde.Sanki o gerekliydi.Çünkü aniden sihirli değnek değimişçesine kendini derhal toparlayıp ödevini en güzel şekilde ve kısa sürede yazarak bitirdi.Ama bildiğim ve çok iyi hissettiğim birşey var.Çocuğum kafası acımamıştı ama bugüne kadar onu bir yetişkin gibi karşıma alıp öyle saygı gösteren ben dün akşam onu küçük düşürüp onuruyla oynamış oldum.O onurunun kırılıp küçük düştüğünden incindi:(((Gördüm bunu gözlerinde:((((Ödev mi çocuğumun psikolojisi mi:(((((Hala bocalıyorum.Hala gel-gitteyim.Ve şunu da ilave edeyim çocuğum okula başladığı haftaya kadar yere bile düşüp canı yanan çocuk değildi.Yani can acısıyla ağlamayı bilmezdi.Son derece akıllı uslu yetişkin gibi bir çocuktu.Ama çocuk işte:((((Sizinle paylaşmak istedim.Ha bu arada o akşamki kafasına yediği ufak darbelerden ve ödev bittikten sonra bana dönüp "Ama anne sende bana fazla sert davrandın.Bir daha öyle yapma olur mu" demezmi:((((Hala yerin dibindeyim:(((Ama güzelliklede istediğim disiplini veremediğimi düşündüğümden o yolu denedim.Ne yapacağım şaşırdım:((((Sadece sizinle paylaşmak istedim:(((Bu arada bu sadece şehirde yaşayan ve istisnai bir çocuk yaşamı.Ama sonuçta hepsi çocuk:(  Ve hepsi geleceğimiz!Gerisini siz anlayın öğretmenim:(

Bence eğitimde dayak mesleki yetersizliğin göstergesidir. Öğretmen ceza-pekiştireç sistemini kullanamıyorsa fiziksel cezaya başvurur ve bu da istenmeyen davranışın GEÇİCİ OLARAK ortadan kalkmasını sağlayabilir. Tabi öğrenciye sürekli dayak atıp bağışıklık kazandırıldıysa artık ne laf ne de söz etki eder...

ben de acizlik olarak görüyorum...çocuğa ya da karşısındaki bireye ulaşabilmenin yolunu bulamamanın verdiği acizlik...Allahıma şükürler olsun ki daha hiç insan etine böyle bir saldırım olmadı..

Dayağın birşeyleri çözmediği apaçık ortada. bence bu bir acizlik.
bu gün aynı konuyu veli toplantısında konuştuk çocukların çoğu zaten evde dayak yiyor bir de okulda mı ?

açık olalım çoğunluğumuz dövüyoruz......

yeri geldiği zaman az şiddetli uyguluyorm...ama gerek oluyor...

ben henüz hiç dövmedim
dayağa karşıyım ama evde dayağa alışan arsızlaşan çocuklarla da karşılaşmadım henüz çok fazla karşılaştıklarıma da ceza vererek dövmekten kurtuldum sabrımın taştığı anlar da oldu elbette ama daha kimseyi dövmedim. gerçi çok eski bir öğretmen de değilim daha 3. yılım. inşallah da dövmemeye devam ederim

helal osun öğretmenim 3. yılda dövmemişseniz büyük başarı

Hocam görev yaptığım bir okulda yeni gelen bir öğretmen arkadaşımız aynı sizler gibi dayak mı nasıl olur vesaire cinsinden birçok konuşma yaptı. Bizler de dinledik. katılanlar oldu olmayanlar da. Tabiki dayak bir çözüm değil herneyse bir ay geçti geçmedi aynı hocamız iki gözü iki çeşme ağlayarak kapıyı çarparak içeri girdi. Ne olduğunu sorduğumuzda öğrencinin kendisine ağza alınmayacak küfürler ettiğini söyledi.  bu durumda siz olsanız ciddi olalım nasıl bir tepki verirsiniz?

dayağa her şart ve durumda karşıyım...bir iki kez böle bişeye başvurdum ama sonradan çok pişman oldum...sonuçta insanız sabrımızında tükendiği anlar oluyo..ama herşeye rağman farklı yollar olduğunu düşünüyorum..çünkü dayak bir çözüm yolu değil.....

doğru olanı göstermeyi amaçlayan bizler yanlış tekniklerle mi bunu başarabileceğiz merak ediyorum..

kesinlikle karşıyım..bunun azı çoğu olmaz.11 yıllık öğretmenim daha hiç böyle birşey yaşamadım.benim çözümüm ceza ve pekiştireçler vermek oldu.cezada en çok başvurduğum konu sevdikleri bir şeyden mahrum bırakmak.örneğin tenefüse çıkmama cezası...en etkili ve kesin olan bir çözüm bu....daha da ileriye gidecek olursam hakaret etmeden bağırırım...
ben faydasını görüyorum....sizlere de tavsiye ederim .....

Arkadaşlar bazen hayatın gerçekleri ile kitabi gerçekler uyuşmaya biliyor.Eğitimde dayağa hepimiz karşıyız bu bir gerçek.Fakat bazen bu kitabi bilginin işlemediği yerler oluyor.Arkadaşımızın biri mesleki yetersizlikten olduğunu söylüyor katılmıyorum.Tam tersi işini aşırı ciddiye aldığından kaynaklanıyordur diye düşünüyorum.Bazı arkadaşlar henüz böyle bir olay yaşamadıklarını söylüyorlar, inşallah yaşamazlar.Kimse bir insana vurmak istemez hele hele eğitimciyse ama sorgulama yaparken hayatın gerçeklerini göz ardı etmememiz gerektiğine inanıyorum.

kesinlikle karşıyım..bunun azı çoğu olmaz.11 yıllık öğretmenim daha hiç böyle birşey yaşamadım.benim çözümüm ceza ve pekiştireçler vermek oldu.cezada en çok başvurduğum konu sevdikleri bir şeyden mahrum bırakmak.örneğin tenefüse çıkmama cezası...en etkili ve kesin olan bir çözüm bu....daha da ileriye gidecek olursam hakaret etmeden bağırırım...
ben faydasını görüyorum....sizlere de tavsiye ederim .....

Benim de verdiğim ceza beden eğitimi dersinde dışarıya çıkamak, tenefüse çıkmamak....müzik dersinde melodikaları çaldırmamak vs. neyi seviyorlarsa ondan mahrum etmek....
 Öğrenci ile arada mesafe bırakılır ve saygılı davranılırsa  size küfretmesi gerekecek bir duruma gelmez olay...Bazen küçücük bir olay yüzünden öğretmen öğrencinin üzerine gider...örneğin öğrencinin dersi dinlemediğini farkeder
"oğlum...kızım... beni dinle"...Çocuk o an susar 2 dakika sonra gene konuşur...bir kez daha uyarı ama daha sert....3. kez gördüğünde öğretmen bilmeli ki bu olay kötüye gidecek...Olay dersin dinlenmesinden çıkacak ve dediğimi yap inadına dönüşecek...Unutmayın onlar çocuk...yetişkin olan bizleriz ......ileriyi görüp ona göre olayları yönlendirebilmeliyiz.