Değerli arkadaşlarım,
Bugün itibarıyla tarifi tam olarak yapılamayan, toplumu birbirinden soyutlaştıran ve adına “küreselleşme” dedikleri kavram sayesinde ne yazık ki değerlerimizin bir çoğunu kaybettik, kaybetmek üzereyiz.
Birbirinin gözlerine bakamayan, ellerini tutamayan, selam vermeyen, alt kattaki komşusundan habersiz üst kattakinden bihaber sağır bir toplum haline geldik.
Hatır-gönül almak, bir demlik çayın etrafında toplanıp konuşmak, düğünde-dernekte, kahvede, camide sohbet etmek, “nasılsınız?” demek neredeyse imkansız hale geldi.Kendimizden, komşumuzdan, hatta yakınlarımızdan bile şüphelenir hale geldik.
Hasılı kelam duymuyoruz, görmüyoruz, hissetmiyoruz arkadaşlar..
Uzun uzun düşünmemiz lazım.
Ne oldu bize?
Neden böyleyiz?
Bizi biz eden değerlerimiz nerede?
Araştırmamız, öğrenmemiz gerekiyor.
Sevgili öğretmenlerim,
İnsan hayatı günü birlik ölümlerle devam edip gitmekte.
Şu an, şu saat itibarıyla ne olacağımızda belli değil.Allah yardımcımız olsun.
Bir meslektaşınız, bir arkadaşınız olarak diyorum ki:
Gelin, küreselleşme denilen kavramı bir yana atalım.
Gelin, küslüğü bırakıp elini ilk uzatan bizler olalım.
Selamı ilk biz verelim.Bayramda sevdiklerimizin kapısını ilk biz çalalım.
Dostların çoğu bizlere sıkıntı vermemek adına susarlar.Onun için halını hatırını ilk biz soralım.Yüce peygamberimizin buyurduğu gibi “veren el alan elden üstündür.” desturunu ilk biz yapalım.
Sevgili Eğitimhaneliler,
Sanal dünyanın getirmiş olduğu çekingenliklerimizi bir kenara bırakalım.
Gelin, cümlelerinde mana bulduğumuz, gerçek isimleri yüreğimizde saklı olan eli öpülesi değerli öğretmenlerimizin iyi ve kötü günlerinde onların yanında olalım.
Onlara destek verelim.Ölümlerinde rahmeti, hastalığında geçmiş olsunu, düğün, nikah, bayram ve doğum günü gibi özel günlerinde tebriklerimizi esirgemeyelim.
Onları ilk biz tebrik edelim.Başarılarını ilk biz kutlayalım.Hatır soralım, gönül alalım.
Paylaşalım dertlerimiz azalsın, paylaşalım mutluluğumuz çoğalsın.
Selam ve dua ile:
-Buyurun arkadaşlar!
