4 yildir okuttugum sinifimdan 5 hafta sonra ayrılmanın hüznü kapliyor beni. Bazan gözlerim doluyor sınıfta. Seneye onlarin başka öğretmeni, benimde başka ogrencilerimin olacagini düşününce huzunleniyorum.
Geçen sene sınıfta da pasta kesip mezuniyet yapmıştık. Öğrencilerim ve ben çok çok ağlamıştık. Üstelik eş durumu ile tayinim sözkonusu idi. Tayinim çıktı onları hiç göremiyorum. Acı ama gerçek ayrılıklar... Aramızda evlat gibi bir bağ oluşuyor. Sınıfta veliler ve öğrenciler hep beraberdik. Velilere konuşma yapacak gücü çok zor buldum kendimde.. Onlara şöyle dedim, düşünün bir çocuk var, evladınız değil ama evladınız gibi seviyorsunuz.
