Bugün çok korktuk, Allah kimseye evlat acısı vermesin.
Oğlum kafasını beşiğin kenarındaki demire vurdu dönmeye çalışırken
ve ağlamadı, öylece dondu kaldı sanki. Nefes alamıyor gibiydi, hani katılırken oluyorlar ya. Rengi bembeyaz oldu, dudakları morardı ve sonra saldı sanki kendini. Tepkisiz bir şekilde öylece kalakaldı
gözleri, dudakları, bütün vücudu soldu gitti.
Sonra gözleri hareket etti, balkona çıkardık, sonra dudakları, tepki vermeye başladı sonunda. O an bi baygınlık mı geçirdi, şok mu yaşadı, soluk mu alamadı anlamadım. O kadar çaresizdik ki, ben kaybettiğimi düşündüm bi an oğlumu
öyle sert bir vuruş da değildi, şişmedi bile kafası, hafif kızardı ve geçti.
Saniyeler içinde gerçekleşti bunların hepsi, ama benim yıllarımı götürdü sanki
panik yapmamak, sakin kalmak lazımmış böyle anlarda ama ne mümkün.