bu sabah kızımı kreşe götürmeden evvel yumurta yedirdim,arabada da süt içti.. kreşe gittiğimizde de ilacını verecektim unuttum,eve döndüm,tekrar gitiim sınıfa girdim,nasıl ağlıyor nasıl ağlıyor..beni gördü heptan koptu,gidelim evimize diye tuturdu..elim ayağım kesildi... meğerse kahvaltı yapmak istememiş,öğretmeni de biraz zorlamış yedirmek için ..öğretmenine söylemeyi unuttum yeiğini
( benim yüzümden ağladı yavrum yaa
( bugün konuşacağım yemek için zorlamsın,evde ben yaptırım kahvaltısını, orada hiç sıcak yok, kazandırdığımız alışkanlığı kaybetmesin bari..
insanın evladını başka bir yerde öyle ağlarken görmesi ne kötüymüş arkadaşlar.. annemi şimdi birkez daha ağladım..şehir dışında okurken hissettiklerini..özellikle doğuda çalışırken- mecbur kalıp -anlattığım sıkıntılarda ne kadar üzüldüğünü... oyyy oyyy annelik ne garip bir duyguymuş...