sayfayı görünce bir sürü şey yazmak geldi içimden ama nafile zaten içimdekilerin bir çoğunu biliyor burdakiler çünkü eminimki aynısını yaşıyorlar,iki çocuk sahibi bir anneyim,sınıf öğretmeniyim tam gün çalışıyorum,okuldan eve geldiğimde yeterince çocuk sesiyle dolan kafam evde kendi çocuklarımın sesine katlanmıyor malesef,ne ev
işine yetiyorum ne anneliğe ne de öğretmenliğe,evimdeki vaktimde öğrencilerim için döküman hazırlamaya bilgisayara oturduğumda
bebeğime ayırmam gereken vaktimi harcıyorum,çünkü hepimizin bildiği gibi okul çıkış zili çaldığında bitmiyor bu iş evine geldiğinde de devam ediyor,yazılı hazırla ödev hazırla etkinlik hazırla....yani anlayacağınız ne kendime,ne evime ne de işime yetemiyorum gibi geliyor hep bir taraf
eksik kalıyor,kendimi kurulmuş robotlar gibi hissediyorum.hem anne olmak
hemde çalışmak dünyanın en zor işi...
Hocam sizi tüm anneler çok iyi anlıyorlar.Benim de sizin gibi 2 çocuğum var.Kendimi kuyruğunu kovalayan kedi gibi hissediyorum.
Herkesin benden talepleri var.Eşimin,çocuklarımın,öğrencilerin,velilerimin,idarecilerin, müfettişlerin,annemin,kayınvalidemin.Listeyi uzatmak mümkün.
Her yere yetişemeye mükemmel olmaya çalıştım.
Ama olmadı.Hep kendimi ihmal ettim.Sonuç DEPRESYON.
Artık akıllandım.Artık kendimi çok fazla yormuyorum.Olduğu kadar.Sizlere tavsiyem kendinize zaman ayırın veye ayırmak için gayret gösterin.Çünkü sağlık olmadan mutluluk olmuyor.12 yılda bunları öğrendim.
