Eğitim demekten vazgeçmeyeceğiz, çünkü her şeyin başı iyi bir eğitimdir. Fıtratı gereği en güzel biçimde yaratılan insan, iyi bir eğitim ortamında bulunursa, fıtratını bozmadan, yaratılışına uygun olarak hayatını sürdürebilir ve iyiye “iyi”, kötüye de “kötü” diyebilir. Bu yüzden insanın, “insanî özellikler”e sahip olabilmesi için iyi bir eğitime ihtiyacı vardır.
Tertemiz duygularla okula başlayan çocukları okul dejenere etmektedir. Her aile olmasa bile, iyi bir “aile ortamı”nda yetişen çocuk, okula başladıktan sonra temel insanî değerlerin yaşanması hususunda sorunlar yaşamaktadır. Zaman içerisinde bu çocuk yanlışa “yanlış”, kötüye de “kötü” demekten korkmaktadır.
Okul, sokağa hâkim olması gerekirken sokak okula hâkimdir. Bu yüzden öncelikle çocuğa iyi bir eğitim ortamının hazırlanması gerekir. Ardından da her türlü destek verilerek okul ortamının dejenere edilmesine fırsat verilmemesi lâzımdır. Okulda yanlış olan, sokakta da yanlış olmalıdır. Başka bir ifade ile okulun öğrettiği, hayatın kendisi olmalıdır.
Böyle tabii bir ortamda yetişen nesiller, millî ve mânevî değerlere bağlı, kaliteli bir eğitim alıp, hem kendine, hem ülkesine, hem de insanlığa faydalı olabilirler. Eğitim, tabii olanı bozmamak suretiyle yeni gelişmelerin oluşumuna katkı sağlamaktadır. Böyle bir amaca yönelik veya böyle bir hedefe kilitlenmiş gençlerden olumsuz hareketler beklenebilir mi? Her gün daha iyiyi, biraz daha ileriyi hedefleyen insan çerle çöple uğraşmaz. Kendi doğasını bozan şeylere yüz vermez.
Eğitim felsefesinin merkezine “insan”ı yerleştirmek suretiyle olağan bir halin sağlanması mümkündür. Ancak böyle bir eylemin temelinde, öncelikle “iyi niyet”in olması gerekir. Çünkü en büyük kayıp ve sorun burada başlamaktadır.
Eğitimde “ahlâk” öne çıkarılmadıkça ve toplum tarafından destek görmedikçe nesiller heba olmaya devam edecektir.
İnsan yaratılışına yani esas gayesine uygun olarak hayatını devam ettirmek durumundadır. İnsanın öncelikle Rabbini (Yaratan) bilmesi gerekir. Bunun için eğitimin istikametinin bu yönde olması lâzımdır. Çünkü bu hal, çocuğun Yaratanı ile ilişkisi açısından en doğal hakkıdır. Bunun aksini yapmak veya yaptırmak “insan oluş” gayesinin dışına çıkmaktır.
“İnsan olmak” birtakım görev ve sorumlulukların yerine getirilmesi demektir. Öncelikle “Yaratıcı”sına karşı görevleri vardır “insan”ın... Ardında anne ve babasına karşı; sonra akrabasına ve topluma karşı... Eğitimin öncelikli görevi çocuğa bunları öğretmektir.Eğitim yoluyla çocuğa Yaratanına, ailesine, yakınlarına, çevresine ve insanlığa karşı görevleri öğretilebilirse, o zaman hiçbir genç, eline silâh almayacağı gibi, kalp kırmayacak, anne ve babasına “öf” bile demeyecektir.
İnsan söz konusu iyiliklerin hiçbirini tek başına gerçekleştiremez. Çevrenin desteğine ihtiyacı vardır. Toplumda birtakım olumsuzlukların yaşanmasının sebebi, bunların kendine ortam bulması yüzündendir. Toplumu çevreleyen şiddet, uyuşturucu alışkanlığı ve ahlâksızlık gibi hastalıkların çaresi fıtratın devamını sağlamak için verilecek eğitimdir.
Bu bağlamda, insan ilişkilerinin omurgasını teşkil eden ve dinimizin üzerinde önemle durduğu hususlardan birisi de “kul hakkı”dır. İnsanın kul hakkı bilinciyle yetiştirilmesi, bütün ilgi ve bilgilerin temeline “insan olgusu”nun yerleştirilmesi demektir. Barış ve hoşgörü ortamının oluşmasında kul hakkı bilinci çok önemlidir. Yetkililerin üzerine düşeni yerine getirmesi bir kul hakkıdır.Kul hakkı bilincinin hâkim olduğu bir aile ortamında, aile içi şiddet kendiliğinden ortadan kalktığı gibi, yine kul hakkı bilincinin hâkim olduğu bir eğitim ortamında, hayat yaşanmaya değer hale gelir.Çünkü her insanın arkasına bir polis takamazsınız. En büyük güç insanın kendi iradesi ve vicdanı ile hareket etmesidir.
