Arkadaşlar bu gün yazdığım bir denemeyi paylaşmak istedim...
"sana bakmak
bir beyaz kağıda bakmaktır
her şey olmaya hazır
sana bakmak
suya bakmaktır
gördüğün suretten utanmak
sana bakmak
bütün rastlantıları reddedip
bir mucizeyi anlamaktır
sana bakmak
allah’a inanmaktır..
Y.ERDOĞAN""
İÇİMDEKİ YOLCUYA
Sana yazılmış tüm sözcüklerimin esaretinden kurtulamayan yüreğimden dökülen hislerin, sözcüklerin senli kalıplara dökülüşüdür bu satırlar…Kaybettiklerimin arasına girdiğin günden beri,içimde eskimeyen hüzünler,kederi ruhumu saran acılar kaldı..Nerdesin şimdi, kim bilir..Kim bilir bensiz hangi düşün,hangi hayalin sabahına uyandın…Hangi öyküde adın,hangi nefeste söylenir ismin..Eskimeyen günlerimin,sana dair hatıralarımın öznesi olduğun zamanları hatırlatan hüzün saatlerini ardımda bıraktığımı düşünüp, hayalini kuruyorum sensiz tümcelerle süslü gece fotoğraflarının..Kalbim diyorum,ben diyorum.Yarınım,düşlerim,ümidim diyorum sonra..Ama sen oluyor tümcelerim..Konuşmadıklarımın,söylediklerimin,yazmadıklarımın,düşündüklerimin sebebi hala varlığın.İçimde büyüyen boşluğa senden kalma bir enkaz yığılmış şimdi…Hayata açılan kapıları kilitleyip dönüşü olmayacak bir menzile giden yolcunun duyarsızlığına mecbur kalıp,dönmeyeceğini bilerek,ardında çaresizce ağladığım zamanlarımın sebebi olduğun güne bakıp bakıp susuyorum…Ben diyorum,kalbim diyorum..Ama susuyorum..Sustuklarımı düşünerek…
Dalından düşen bir yaprak çaresizliğiyle,dönüşü olmayacak mecburi iftirak istikametlerine meftun bir bir yolcunun gözlerinde,ağlayan sözcüklerin kalbime dokunan sancısında hep seni bulurum..Çehremi tutsak bir hüznün görülen tasvirlerine çeviren bu yolculuktan,bir düştür diye uyanmak istedim defalarca..Her defasında yalnızlığımın esaretinde, varlığından kalma hatıraları kanatan susukunluğum ile baş başa kaldım hep..Sordum kendime,sordum kalbime..Soramadım yüreğime,soramadım kendime..Soramadım karanlık günlerin hesabını..Söyleyemedim,dönüşü olmayan tüm yollarıma sebeb varlığını..Sustum..Susmanın çaresiz sancısıyla…Konuştuklarımın farkında olmayarak..
Kalkıp gideyim dedim..Kalkım gideyim yüreğimden,bu yüreği bırakıp,gideyim yüreğimden.Hayale daldı gözlerim,sana uzandı tümcelerim..Zaman dünlere tutulsa,günler maziye tutuklu kalsa,gözlerimdeki resmin yüreğimden okunsa,yalnızlığın sessiz ama derinden sancısından kurtulup yarım kalan nefesimi seninle tamamlasam,susadığım mutluluğun kana kana gözlerinden içse kalbim,konuşsa eskisi gibi gözlerim..Seninle hayata anlam katıp,seninle bulduklarımızı tekrar yaşatma ümidi ile ses olsak yarınlarımıza…Tükenen olmaktan öte can katsak,ses olsak gülen bir hayatın kendisine…Çehreme dökülen bir sıcak göz yaşı ile biten hülyalar işte bunlar…Konuşmuyor belki,ses olmuyor duymak isteyen çehrelere..Duyurmak istediğin,ses olmak istediğin çehrenin çok uzağında..Sustuklarımı konuşsaydım,gelir miydin..Yazmadıklarımı söyleseydin,okurmuydu yüreğin..Düşündüklerimi okusaydın,bilseydin suskunluğuma sebeb söylemediklerimi..Kalbim geri dönermiydi,yıkılan bir enkaz dinermiydi,gidermiydi yüreğimden..Kayıp bir ezgi ile dolaştığım kentimin sokakları sensiz bir ölüm olmaktan çıkarmıydı..Her köşe başında durumuydu hayalin,söylediğim tüm tümcelerin içinde tebessümün ile konuşur muydu yüreğin…Yokluğunla tutuşan gözlerimde eriyen ümidimi yeşertir miydi sesin..Kalbimde sana dair hislerimi büyütür müydü şehrin sokaklarına yağan ezgimiz…Ama olmadı,yeşertmedi,büyütmedi,söylemedi,dinlemedi,okumadı,yazmadı,sadece sustu.İçimizdeki yolcu,sadece sustu..Yetim bıraktığın bir sevdanın ezgisiyle dolaştığım kentimin sokaklarımda her hayale uzanınca gözlerim,bir enkaz daha eklendi ,bir kayıp düş daha belirdi gözlerimde..Bizden kalan ne varsa yıkıldı bir bir..Bir enkaz sen bıraktın şehrimin sokaklarına,bir enkaz da ben kaldım şehrinin sokaklarında…
Yokluğun şimdi bir enkaz..Bir enkaz ki çırpındıkça, yıkılıyor üstüme .Susuyor kalbim,suyorum..Kalbimi de peşinden sürüklemeden,acı içinde bırakmasaydın..Götürseydin dönüşü olmayan bir yolculuğa menzil yeni bir kente,yeni ezgilere ses olacak yeni bir düşe saklayıp götürseydin..Sürüklemeseydin ardında,kanamasaydım,kanatmasaydın,kanmasaydım döneceğin ümidine..Kanayan kalbimi,yorgun düşlerimi,ezgşisini yitirmiş sözcüklerimi senin yokluğuna sarıp,yalnızlığın merhemiyle büyütüyorum şimdi..Yaralarıma ilaç bir göz yok,yaralarıma ilaç bir sen yok,yaralarıma ilaç senli bir düş yok şehrimde..
Mevsimleri sana büyütüyorum yine..Payına kışlarını yaşıyorum,gittiğin yerde üşümesin kalbim..Varlığıma bir anlam olamasa da,ıslanmasın benden uzaklarda kalan gözlerin..Ezgime renk olmasa da ümitsizliğin kör hissiyatına dalıp ağlamasın,yitirmesin ezgisini yüreğin..Satır aralarında seslenmeyeceğim artık rahat ol,şiirlerime ses olmayacak adın..Senin payına susacağım yüreğimde..Senin payına konuşmayacak tümcelerim,kendi adıma tükeneceğim sadece..Sen git,üşümesin benden ötelerde kalbin..Belki sen de,bende yeni bir düş buluruz..Yeni bir yol buluruz yürümek için..Yeni bir ezgi duyarız yüreklerimizde..Sen git gidişin yeni bir başlangıcın takati olsun bir birimize..Kayıp sözcükleri saklayıp,bize dair ne varsa saklayalım içimizde..Ve her daim sakladıklarımız ses olsun içimizdeki yolcuya..Biraz sana,biraz bana..
