Hocam tecrübe paylaşımınıza teşşekür ederim. Başka insanları mutlu etmenin yolu, kendi mutsuzluğumuzdan geçmemeli.
Şahsen 18 yıldır işin içindeyim.Yüzlerce veliye "Mutsuz bir çocuğun başarılı olduğunu henüz görmedim." diye anlattım.
Herkes haklısınız dedi.
Fakat;
Ama boşanmalar azalmadı.
Anne baba kavgaları bitmedi.
Çocukların birbirini kıskanmasını sonlandıramadım.
Sınıfta bağırmaktan vazgeçemedim.
Para mutluluk değildir, ama bu çocukları ileri taşımak benim cebimi aşıyor dedim;
Haklısınız dediler, ama okulumuza yardım eden 3-7 insanı sağlayamadık.
Sanırım biz kimseyi zaten mutlu edemeyeceğiz, bari şevkimiz kırılmasın, bir kaç ağaç, fide ektirelim.
En azından insan yetiştiremedim ama bir iki ağaç (odun) yetiştirdim diyelim. Bir gün bizim gibiler o ağacın gölgesinde oturalım. Gölgesinde
helal olsun şu ağacı dikene, bak kahvemizi ne güzel bir gölgenin altında içmemizi bile düşünmüş denilen, sıradan bir öğretmen olalım.
Çünkü biz zaten sıradan öğrencilerdik değil mi ?
