Burası yeri değil çok iyi biliyorum ama paylaşmak istedim.
Sevgili fmerve öğretmenim kocaman yüreğiyle hediyeler gönderdi bize. Ben hepsini topladım, az bir şey de bir öğretmen arkadaşımla biz katıp beş yıl önce ayrıldığım ilk gözağrım Handere Köyü'ne götürdük. 22 öğrencili ufacık bir köy okulu.
Sevgili öğretmenlerim bizim hiç görmediğimiz, bilmediğimiz uzak köylerde de çocuklar var. Oralarda da öğretmenler. Bir çoğumuz çalıştık oralarda ama unutuveriyoruz arkamızı dönüp gidince rahata da çabucak alışıyoruz. Halbuki o köy okullarında hala sobalar yanmıyor, hala kardan göz gözü görmüyor, hala yokluk, sefalet diz boyu. Ben bugün öyle üzüldüm ki. Ellerimle diktiğim perdeler bıraktığım günkü gibi asılı duruyordu küçücük pencerelerde. Benim çocuklarım gitmiş, kardeşleri oturmuştu aynı kırık dökük sıralara. Eşimle beraber ellerimizle kazıyıp boyadığımız, güzel görünsün diye kırk takla attığımız duvarlar harap, döküktü. Okulum ne kadar küçükmüş öyle şaşırdım ki. Halbuki nasıl kocamandı biz orada çalışırken. Nasıl sıcacık, neşeli bir yerdi, yuvamızdı.
fmerve öğretmenim bana köyümü yeniden hatırlattığınız için, oradaki çocukları gülümsettiğiniz için ne kadar teşekkür etsem az. Ben artık o küçücük okulu bırakmam bir daha.
Doğusu, batısı hiç farketmez öğretmenliğin gerçek anlamda yaşandığı yerler köy okullarıdır. Hayatım boyunca en çok gurur duyacağım şeydir köy öğretmeni olmuş olmak. Fmerve öğretmenimin vesilesiyle ülkemin köylerinde canla başla çalışan bütün köy öğretmenlerinin ellerinden öpüyorum, önlerinde saygıyla eğiliyorum.
Öğretmenim inanın ağlattınız beni, bende kasabada bıraktığım öğrencilerimi özledim şimdi.
Resimler çok güzel, etkileyici, duygusal, minikler çok üşümüş belli. Bir nebzede olsa katkım olduysa ve onları mutlu edebildiysem bu yeterde artar bana. Bende size çok teşekkür ediyorum.
