Merhaba arkadaşlar..
Bir hevesle başladığım günü çok üzgün ve yorgun bitirdim.
20 kişi bile gelmemişken 4 çocuk anne, babasına yapıştı ve ne desem ikna olmadı, ağladı ve benle konuşmadılar bile.
Sınıf kapısında beklesin annen kapı açık olacak göreceksin dedim. Pencereden göreceksin dedim. Tamam sınıfta arkanda otursun bile dedim istemedi..
Anne diyor ki o benden hiç ayrılmaz hocam! Ne var aklında anlamadım.. Alışır alışır diyor bir de gülerek....
Oysa hiç bir veliyi sınıfa almayacaktım kararlıydım..
Biri abisiyle durdu oyun hamuruna bile dokunmadı.
Ağlayanlar tüm planımı bozdu okulu bile gezdiremedim..
Sert çıkmayı düşündüm, zorla anneyi çıkarmayı diğerleri korkup kötü etkilenir diye yapmadım. Buna rağmen ağlamayan biri yanlış bir şey yaparsam kızar eve gitcem diye ağlamaya başladı..
2 tanesi sınıf kapısında kaçtı zaten sonradan gelmişlerdi.
Kendimi öcü gibi hissettim..
Daha önce 41 kişilik birinci sınıf okuttum öğrenci olmuştu böyle. Bu az sayıya 4 kişi beni benden aldı
Birinci sınıf istediğime pişman oldum sanırım..