İş Hayatı Hataları Ve Kazaları

iş hayatınızda  hiç hata yaptınız mı?

Evet, bilgisayar programcısı olmayı seçtim...

benimde bir hatam oldu hergün okula üstürublu giyinir giderdim birgün o kadar rahatsızım ki nasıl hazırlandım bilemiyorum biraz spor giyinmişim o günde müfettiş gelmez mi işte o an bittim dedim,ama korktuğum başıma gelmedi:)

 Hata yapmaya izin vermek yaşamda verebileceğiniz en özgürlük verici karardır. 
 Böylece mükemmele ulaşmaya çalışmanın getirdiği sınırlamalardan kurtulmuş ve pek çok yeni fırsatı önünüze açmış olursunuz.

 

Hata yapmamaya özen göstererek çalışırım.Ama; mutlaka yaptığım hatalar olmuştur."Hatasız kul olmaz." Öyle değil mi?...

     Göreve başladığım ilk gündü. Giresun'un bir dağ köyüydü ilk görev yerim. Birleştirilmiş sınıf okutuyordum. 2. ve 3. sınıf. Kendimce seviye belirlemek için sorular sordum onlara. Matematikten başladım.4-5 basamaklı doğal sayılarla sorular  sormaya  eldeli-eldesiz toplama, onluk bozarak çıkarma, çarpma- bölme....Yapamadı tabii çocuklar. Öyle çok şaşırmıştım ki....BUNLARLA İŞİM ZOR. HİÇ BİR ŞEY BİLMİYORLAR. diye düşündüm kendi kendime.Aradan yıllar geçti. Olayı anımsadığımda hiçbirşey bilmeyenin kendim olduğunu öğrendim oysa. Şimdi )))) böyle acı bir tebessümle gülüyorum işte kendime.
    Yanımdaki arkadaş askere gitti bir süre sonra. Müdür yetkiliydim artık. Bir gün okulumu teftişe çıktım o zamanki aklımla. OFFF YA dedim. Ne çok da atılacak şey var bu okulda. Hani o çarşaf gibi olan tebliğler dergileri var ya. Onlarla başladım temizlik yapmaya. Hepsini çıkardım bahçeye bir güzel yaktım. Sonra yıpranmış haritalar, evraklar, sıralar eski ne buldumsa yaktım. Okulumu bir güzel yıkadım sonra. OH BE dedim. ESKİLER GİDİNCE NE GÜZEL DE OLDU OKULUM. diye düşündüm sonra. DEMİRBAŞ denen şeyden habersiz...

evet bir kere bir çocuğumu vurdum arkadaşlar kınamayın herkes hata yapar inanın aklıma geldikçe içim parçalanıyor çünkü onları çok seviyorum

Sayın şantiye şefim;
İş kazası tutanağına planlama hatası diye yazmıştım.Bunu yeterli görmeyerek ayrıntılı bir şekilde yazmamı istemişsiniz. Şu anda hastanede yatmama sebep olan olaylar, aynen aşağıda anlattığım gibi olmuştur:

Bildiğiniz gibi ben bir duvar ustasıyım.İnşaatın altıncı katında işimi bitirdiğim zaman biraz tuğla artmıştı.Yaklaşık 250 kg kadar olduğunu sandığım bu tuğlaları aşağıya indirmem gerekiyordu.Aşağıya indim bir varil buldum,ona sağlam bir ip bağladım, altıncı kata çıktım.İpi bir çıkrıktan geçirip ucunu aşağıya salladım.Tekrar aşağıya indim ve ipi çekerek varili altıncı kata çıkardım. İpin ucunu sağlam bir yere bağlayıp tekrar yukarı çıktım.Tüm tuğlaları varile doldurdum.Aşağıya inip ucunu çözdüm.İpi çözmemle birlikte kendimi havalarda buldum.
Nasıl bulmayayım? Ben yaklaşık 70 kiloyum.250 kg lık varil hızla aşağıya düşerken, beni yukarıya çekti.Heyecandan ve şaşkınlıktan ipin ucunu çekmeyi akıl edemedim.Yolun yarısında dolu varille çarpıştık.Sağ iki kaburgamın bu sırada kırıldığını sanıyorum. Tam yukarıya çıkınca, iki parmağım iple birlikte çıkrığa sıkıştı. Parmaklarımda bu sırada kırıldı.Bu arada yere çarpan varilin dibi çıktı ! ve tuğlalar çevreye saçıldı. Varil hafifleyince, bu kez ben aşağı inmeye , varil yukarı çıkmaya başladı ve yolun yarısında yine varille çarpıştık.Sol bacağımın kaval kemiğinin bu sırada kırıldı. Can havliyle ipi bırakmayı akıl ettim. Başımı yukarı kaldırdığımda boş varilin hızla üzerime geldiğini gördüm.Kafatasımın da böyle çatladığını sanıyorum.Bayılmışım gözümü hastanede açtım. Cenabı haktan tüm kullarını böyle görünmez kazalardan korumasını diler, hürmetle ellerinizden öperim.

Daha önce gülümseten hatıralar konusuna yazmış olduğum anım da bu başlığa uyduğu için, alıntı yapmak istedim.

İşte, benden bağımsız, benim haberim olmadan başıma gelen iş kazası    :

Karne günü olunca, eski günlere şöyle bir bakılır "neleri geride bırakmışım?"  diye...

Mazime yolculuğa çıkmışken, çok değil, daha 2-3 hafta önce başıma gelmiş bir olayı hatırladım ve o an ne kadar üzülüp, acı çektiysem, şimdi hatırlayınca gülmekten alamadım kendimi ve sizlerle de paylaşmak istedim :

Bir cuma günü, müdür yetkili arkadaşım ilçeye gitmişti ve tek ben vardım. Öğrenciler bayrak töreni için sıraya geçmişlerdi. Hava da bi o kadar rüzgarlıydı; uçuşan saçlar, etekler 

Geçen sene benim öğrencim olan, ufak tefek 4.sınıf öğrencilerden birtanesi "Bayrak"ı kendisinin tutmasını talep etti; benim de çok sevdiğim bir öğrencimdi, kıramadım kabul ettim.

Kendinden hayli büyük bayrağı alıp, sağ tarafıma geçti. Rüzgar hala deli gibi esiyor tabi. İstiklal Marşı'nın komutunu vermek üzeredeydim. Bayrağı tutan öğrencimle göz göze geldik, gülüştük.

Sonra gözüm bayrağa kaydı; rüzgarda o kadar güzel dalgalanıyordu ki...

Öğrencilere döndüm, 1-2-3... derken, az önce sağ tarafımda nazlı nazlı dalgalanan bayrak, bakışımdan etkilenmiş olacak ki, benim yanımda olmak istemiş sanırım 

Ne olduğunu anlamaya çalışırken, çocukların hayretli ve korkmuş bakışları arasında bir baktım, bayrak sağ tarafımda değil kafamda 

Küçücük öğrencim, kendinden büyük şanlı bayrağımızı taşıyamamış ve elinden kaydırmıştı. Bayrağımızın da her zaman başımızın üstünde yeri olduğu için, yere değil benim başıma düşmüştü 

Çarpan kısmı tam, ay ve yıldızın ucunda bulunduğu yuvarlak demir kısmıydı...

Çocuklar koşuştular, etrafımı sardılar. Ben tabi olayın şokuyla ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Sonra, başımda bi sıcaklık hissettim. Baktım, bayrağımız için dökülen kanlara, naçizane benim de 1-2 damla kanım dökülmüş 

Bayrağı tutan öğrenmcim öyle çok korkmuştu ki, ağlamaya başladı. Acıdan benim de gözlerim doldu. Kendi derdimi unutup onu teskin etmeye çalıştım" Üzülme yavrum, bişey olmadı korkma. Kaza bu, herkesin başına gelebilir" desem de başımın acısından kendimi içeri zor attım. 1-2 dakika müdür odasında ağlayıp, rahatladıktan sonra, çıkıp töreni yaptırdım. 

Okuldan sonra, öğrencilerim çiçeklerle pencereme gelip geçmiş olsun dileklerinde bulundular. O gün, gün boyu, "acaba, beyin kanaması geçirir miyim?" korkusunu yaşasam da, şuan kahkahalarla hatırladığım acı-tatlı bir anım daha oldu... 

Herkese, kazasız günler diliyorum. Çünkü, insanın canı gerçekten tatlı; çok acımıştı... 

 

İŞYERİNDEN BİR ARKADAŞA ÇOK ÇOK ÇOK GÜVENDİM GEREĞİNDEN ÖTE VE GÜVENİMİ ÇOK SARSTI VE BENİM İŞ HAYATIMDA YAPTIĞIM EN BÜYÜK HATAYDI

Öğrencilerime müfettiş gelecek bugün uslu olalım dedim.Müfettişin ne olduğunu  bilmediklerini unutmuşum tabi....Neyse adam geldi öğrenciler hoşgeldin GECIT  amca demezlermi şaşırdık kaldık.Müfettiş nedemek istediklerini sordu.O an jeton düştü çizgi flim vardı MÜFETTİŞ GECIT  diye izleyenler bilir.Sayın müfettişe durumu anlatınca çok güldü. 

Benim başıma bir kaza geliyordu nerdeyse. Malesef benim ki komik değil. Anlatması uzun sürer. Okulun kapısında bir veli bıçakla bekledi. Dört bayandık. Ve bize günümüzü göstereceğini söylüyordu. Okuldan çıkamadık. Köyden muhtar dahi gelip yardımcı olmadı. Milli Eğitim Müdürümü çağırdık. Onun refakatinde çıktık okuldan. Ve ben arada o olaydan sonra bir buçuk yıl daha çalıştım.