bu ülkeye olan inancımı, geleceğe dair umutlarımı yitirdim...
5 sene kuş uçmaz kervan geçmez bir köyde çalıştım koşulları korkunçtu ne internet ne ekmek ne bakkalv.s.
güç bela bu sene şehir merkezine geldim pişman oldum köyde ekmek, internet gibi maddi olan ihtiyaçlar vardı köylülerin de yardımıyla çözüyorduk şimdi merkezdeyim manevi değerler kaybolmuş telafisi malesef köyde çalışan arkadaşlarım zamanında ben de sızlandım ama ordaki güzellikler daaha çok...
aynen hocam, köyde yaşam şartları zordu ama haftanın bir günü 6 köy öğretmeni toplanıp birr lojmanda kalabiliyor dertlerimizi sevinçlerimizi paylaşıyorduk. Bazen 1,5 saat yürüyerek komşu köye gidiyorduk. Orada beklendiğimizi bilmek bile aynı şakilde beklemek de çok hoştu. Merkeze geldim. Aynı okulda 1 aydır selamlaştığım 40 kişiden 3 kişi. Öğretmenlik bu mu? Daha doğrusu insanlık . 10. yılımdayım geriye dönüp baktığımda önce babamı sonra annemi sonra da insanlara ilan inancımı, insanlara olan güvenimi, hayallerimi, gençliğimi kaybettim. Rabbim bizleri elimizdekilerden etmesin. Hani bir söz var ya "bakma dışarıda güneş olduğuna oysa yüreğimde karlı dağlar var" aynen öyle
