Kendi Çocuğunun Öğretmeni Olan Var Mı ?

arkadaşlar kendi çocuğunu okutan var mı ne gibi sorunlarla karşılaşıyorsunuz  nasıl çözümlüyorsunuz.

ben de maalesef kendi çocuğumu okutuyorum. ikinci sınıfta. kendisini ihmal ettiğimi söylüyor.gizli kıskançlık yapıyor. ona diğerlerimi gibi sınıfta öğrencim olduğunu anlatmaya çalıştım ama o daha bir çocuk. 

ben kendi çocuklarımı okutmadım hatta aynı okulda bile değildik ama ben ilkokulda annem ve babam ile aynı okula giderken sorunlar yaşadığımı hatırlıyorum ...... Hatta babamın ne kadar korkutucu olabileceğini de sınıfındayken görmüştüm çok ciddi geliyordu bana.... Sanırım o yüzden 3. sınıfta beni başka bir okula göndermişlerdi...

Ben de 2. sınıftaki kızımım okutuyorum. Bu durumdan hiç de memnun değilim. Köy okulu olduğu için 2. sınıfta 3 öğencim var. İkisi okuma yazma grubunda olunca bizim kız tek kalıyor. Ben de kendi çocuğum diye fazla ilgilenmiyorum.

BEN okutmak isterdim ama yorumlardan sonra düşüneceğim

Ben küçük kızımı beş sene okuttum.Eğer çocuğunuza onun sınıfta öğrenci, sizin öğretmeni olduğunu kabul ettirebilirseniz çok fazla sorun olmuyor.Hatta objektif değerlendirmeleriniz sonucunda hangi yönleri eksik hangileri daha fazla olduğunu görebiliyorsunuz.Sizin de sınıfta annesi babası gibi değil,bir öğrencinizmiş gibi görmeniz gerekiyor.Biz kızımla bu dengeyi çok güzel kurmuştuk.Kızım o kadar kabullenmişti ki,bazen diğer aile bireylerine ''bizim öğretmen de çok ödev veriyor'' veya ''öğretmen benim resmimi beğenmedi panoya asmadı'' ya da'' öğretmenimiz bugün çok güzel bir oyun öğretti,çok eğlendik''gibi anlatımlarda bulunuyordu.Hele hiç unutmam 1.sınıftayken uykusunda ''öğretmenim öğretmenim'' diye parmak kaldırışını...

keşke diyorum kendi çocuklarımı kendim okutsaydım çocuklarım  okadar öğretmen değiştirdiler ki,kime uyacaklarını şaşırdılar,ama ben okutsaydım heryerde ben olacaktım ama maalesf olmuyor gittiğim her yerde birinci sınıfı aldım benim çocuklar tabiki üst sınıflarda oldu o zaman,
olmadı olamadı,bazen aynı okulda olduğumuzdan bile çocuklarım çok ezildi,hele büyük kızımı çok kıskanan bir kız vardı hiç unutmam kapıda bekler kızımı sınıfa sokmazdı,ben öğretmenim diye çaresiz kalırdım ve önce o kıza sarılırdım,sırf kızımı içlerine alsınlar diye,
ne denebilir ki zor...........

İki çocuğumun öğretmeliğini yaptım. 2. si bayağı zorladı her çocuğun psikolojisi bir olmuyor. En iyisi bırakın kendine bir öğretmen sahiplensin.

İki çocuğum var.Birini mezun ettim, ikincisini okutuyorum.Zor oluyor gibi görünsede eksiklerini daha iyi tespit edip önlem alabiliyorsunuz.Kendi çocuğunuzu öğrenci olarak görün yeter.Sınıfta ayrım yapılmazsa sorun olmaz.Korkmayın.

Asla kendi çocuğumu okutmam.Aynı okulda olmam bile sorun. Sınıfının kapısına bile gitmiyorum.Yeterki dikkat çekmesin.Buna rağmen hep kıskanılıp dışlanıyor.Herkesin çocuğu gibi öğrenciliğin zevkini çıkaramıyor.Ben de bu duruma çok üzülüyorum.

Ben okutmuyorum ama ilginç gelecek açıklarını benim okuluma ,benim sınıfıma  götürerek kapatmaya çalışıyorum...

İkimizde 2.sınıftayız...

Ben Kızımı Okutuyorum.Hiç Bir Problem Yaşamadık.Arkadaşların Dediği Gibi Eksik Yanlarını Daha İyi Görebiliyorum.Önemli Olan Sınıfa Cocuğunuza Karşı Ayrı Bir Muamele Yapmadığınızı Göstermeniz,Çocuğunuzu Sınıfa Kabul Ettirmeniz Gerekiyor.Ben Bunu Başardığıma İnanıyorum.Ama Benim Kızımda Çok Olgun.Sınıfta Bırakın Anne Demeyi Birkez Bile Sen Diye Hitap Etmemiştir Bana.Sürekli Siz Diye Konuşur.Ama Okul Kapısından Çıkınca Bir Anda Anne Oluveriyorum Bu Dengeyi İkimizde İyi Ayarlıyoruz.

bana ilkokulun tümünü babam okuttu.gerçekten öğrenci misin,evlat mısın roller çoğu zaman karışıyor.öğretmen senin için ayrı bir duygu kaynağı olmuyor.tavsiye etmem.

Ben Kızımı Okutuyorum.Hiç Bir Problem Yaşamadık.Arkadaşların Dediği Gibi Eksik Yanlarını Daha İyi Görebiliyorum.Önemli Olan Sınıfa Cocuğunuza Karşı Ayrı Bir Muamele Yapmadığınızı Göstermeniz,Çocuğunuzu Sınıfa Kabul Ettirmeniz Gerekiyor.Ben Bunu Başardığıma İnanıyorum.Ama Benim Kızımda Çok Olgun.Sınıfta Bırakın Anne Demeyi Birkez Bile Sen Diye Hitap Etmemiştir Bana.Sürekli Siz Diye Konuşur.Ama Okul Kapısından Çıkınca Bir Anda Anne Oluveriyorum Bu Dengeyi İkimizde İyi Ayarlıyoruz.

Sizin her söylediğinize katılıyorum öğretmenim.Ben 2 yıl oğlumu okuttum.Otobüse bindiğimiz andan itibaren ben öğretmendim, o öğrenci. Herkes kendi ücretini ödüyordu.Bu da otobüs şoförunun dikkatini çekmişti.1.2.3.sınıfta yardımım olmadan çalışamıyordu, fakat benim okuttuğum 4.5.sınıfta bir anlaşma yaptık: evde ben annesiydim, kendi hazırlanacaktı, ben sadece anlamadığı konularda yardım edecektim. Şu an bağımsız ders çalışabiliyor.
Fakat bana söylediği şu sözleri unutamam'Öğretmen olduğun için hep benden fazlasını istiyorsun' demişti. Sınıfta 'öğretmenin oğlu' olarak kabul edilene kadar zor bir başlangıç dönemi geçirmişti. Öğrenciler ikimizi de takibe almışlardı. Şimdi düşünüyorum da ben değil , o benim için fedakarlıklar yapmıştı.
İlkokul öğretmenim babamdı, orta okulda ise  annem, halam, dayım ve yengemin öğrencisiydim. Ben memnundum. Oğlum yakınmadı kendi durumundan, ama ben çok kolay diyemem.
Çok uzun oldu...Meğer dertliymişim bu konuda...

bende her iki çocuğuma öğretmenlik yaptım.Şartlar öyle gerektirdi öyle oldu ama oğlumun bir başka okulda eğitimine devam etmeye başladığında benimde öğretmenin var artık diye sevinmesini hiç unutamıyorum.Biz her nekadar onların öğretmenliğini yapsakta sonuçta anne ve babalarıydık şartlarınız uygunsa bırakın çocuklarınızın öğretmenleri olsun. onlara öğretmenlik yapacağız diye anne ve baba rollerini kafalarında karıştırmayalım.DİĞER ÖĞRENCİLERİMİZİNDE, BİZLERİ  KENDİ ÇOCUKLARIMIZLA PAYLAŞMAK ZORUNDA KALDIKLARI DUYGUSUNA KAPILMALARIDA CABASI....