Bugün öğretmenler odasına giderken Azra yanımda yürümeye başladı. Göz ucuyla baktım ama bir şey demedim. Bir süre yürüdük. Sonra;
-Öğretmenim, ben birinci sınıftayken anneme, öğretmenimi senden daha çok seviyorum, demiştim.
Bir vicdan azabı sezip, müdahale ettim.
-O zaman çok küçüktün Azra, onun içindir. Artık demezsin, olur.
-Yoo, yine derim.
-Ama annen üzülebilir.
-Yaa.
Siz söyler misiniz?
-Söylemem.
-Anlaştık öğretmenim.
-Anlaştık.