3 yıl 5 öğretmen, 150 öğrencili okulda md yetkililik yaptım. İlçeye 16 km uzaklıkta fakat medeni tavırlara çok uzak bir köy. Bir kere öğretmeni çok yalnız bırakıyorlar. Bayan başıma sömestrde kapanan bahçeyi açtığımı,sarkıtları kırdığımı, okula sıra taşıdığımı bilirim. En verimli zamanlarımı orda yaşadım yine de. İnsan büyükleri düşünerek hareket etmiyor tabi. Çocuklar masum.gözleri ışık saçıyor. Önlükleri hayvanları dağa götürürlerken çantalara sıkıştırıldıkları için buruşuk ama hikaye kitaplari beyinlerine kazınmış. Üretmeniiiim, dağda kitap okumayı çuk seviyurum diyor Abdullah. Mizgin desen, üretmenim vallahi hiç televizyun izlememişim akşam, sen seviyursun diye işte bu resmi yapmışım sana diyor
minik Sıddık,üretmenim sen müdürsün? Üretmensin? Yoksa temizlikçi? Diyor sırıta sırıta.
Nasıl unuturum ben şimdi bu çocukları? Büyüdüklerinde onlarda babaları anneleri gibi mi olacak
Keşke azıcık kıymet bilseydi köy halkı.şimdi onlardan da evlatlarından bahsettiğim gibi bahsederdim. Ama....
Şu an bu kutsal görevi yerine getiren tüm meslektaşlarıma sabırlar ve kolaylıklar diliyorum.
