Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

DÜNYANIN EN TUHAF MAHLUKU

Akrep gibisin kardeşim,
 korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.
 Serçe gibisin kardeşim,
 serçenin telaşı içindesin.
 Midye gibisin kardeşim,
 midye gibi kapalı, rahat.
 Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.
 Bir değil,
            beş değil,
                       yüz milyonlarlasın maalesef.
 Koyun gibisin kardeşim,
 gocuklu celep kaldırınca sopasını
 sürüye katılıverirsin hemen
 ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.
 Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
 hani şu derya içre olup
                             deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.
 Ve bu dünyada, bu zulüm
                                     senin sayende.
 Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
 ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
                       kabahat senin,
                                      — demeğe de dilim varmıyor ama —
                       kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!
   

                                                                                                    1947

 

Nâzım Hikmet

Bir elmanın yarısı biz
yarısı bu koskoca dünya.
Bir elmanın yarısı biz
yarısı insanlarımız.
Bir elmanın yarısı sen
yarısı ben
ikimiz...

Nazım Hikmet Ran

Koparmış ipini eski kayıklar gibi yüzer
kışın, sabaha karşı rüzgârda tahta cumbalar
ve bir saç mangalın küllerinde
uyanır uykuda büyük İstanbulum.

Benim kelime hazinem çok geniştir, derdim. Senin bir kelimene yetemedim; git, ne demekti sevgilim?

Ne güzel şey hatırlamak seni.
Sana tahtadan bir şeyler oymalıyım yine :
bir çekmece
bir yüzük,
ve üç metre kadar ince ipekli dokumalıyım.
Ve hemen
fırlayarak yerimden
penceremde demirlere yapışarak
hürriyetin sütbeyaz maviliğine
sana yazdıklarımı bağıra bağıra okumalıyım..

BU VATANA NASIL KIYDILAR
   

İnsan olan vatanını satar mı?
Suyun içip ekmeğini yediniz.
Dünyada vatandan aziz şey var mı?
Beyler bu vatana nasıl kıydınız?

Onu didik didik didiklediler,
saçlarından tutup sürüklediler.
götürüp kâfire : «Buyur...» dediler.
Beyler bu vatana nasıl kıydınız?

Eli kolu zincirlere vurulmuş,
vatan çırılçıplak yere serilmiş.
Oturmuş göğsüne Teksaslı çavuş.
Beyler bu vatana nasıl kıydınız?

Günü gelir çarh düzüne çevrilir,
günü gelir hesabınız görülür.
Günü gelir sualiniz sorulur :
Beyler bu vatana nasıl kıydınız?
 

                                                    1959

Anlayabilirim
çoğu kere burnumla,
yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarak
ve döğüşebilirim,
doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum herşey için, herkes için,
yaşım başım buna engel değil,
ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı.
Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni.
Yazık...

 NAZIM HİKMET

Hiciv Vadisinde Bir Tecrübei Kalemiye
Bir varmış
bir yokmuş.
Develer tellallık edip satarken develeri,
bir benim babam varmış,
bir de bir zatımuhteremin pederi.
Benim babam,
dazlak kafalı ufak tefek bir adam.
O bir zatımuhteremin pederi
İkinci Sultan Hamidin
meşhur hırsız seraskeri.
Benim babam,
dolu koymuş
boş çıkmış,
bütün ömrünce çevirmiş simsiyah defterleri.
O, bir zatımuhteremin pederi -
Yemen çölünde açlıktan ölenlerin
suyundan, ekmeğinden çalarak,
kumun üstüne akan kandan
yüzde yüz komisyon alarak
han, hamam, apartıman yapmış...
Ey zatımuhterem!
Şaire, "Kısa kes, diyelim, sözlerini!"
Ölmüş sizin serasker
peder.
Benim de babam öldü.
Ve dünyaya yummadan evvel
ışıklı çocuk gözlerini
siz onun yanındaydınız.
Son beş papelin hesabını vermeden ölmesin, diye
kalbinin atışını saydınız.
Tutmuyordu babamın öpülesi elleri.
O eller..
Babamın gözleri artık
simsiyah defterleri göremiyordu...
Fakat yine siz haklısınız:
o gündü hesap günü

Nazım Hikmet RAN

Cebimde yoktu. Yüreğimden verdim... Nazım Hikmet

En sevdiğim memleket yeryüzüdür,
Sıram gelince yeryüzüyle örtün üzerimi..."

nazım hikmet..

...
Tam yüzyıl.
Tam yüzyıl oldu yüzünü görmeyeli
gözlerin içimde durmayalı
dokunmayalı sıcaklığına karnının
tam yüzyıldır bekler beni bu şehirde bir kadın.
Aynı daldaydık
aynı daldaydık
aynı daldan düştük ayrıldık
aramızda yüzyıllık zaman
yol yüzyıllık...

Özlemin azı çoğu olmaz, ağırdır işte.

Giden
Camların üstünde gece ve kar.
Bembeyaz karanlıkta parlıyan raylar -
uzaklaşılıp kavuşulmamayı hatırlatıyor.
İstasyonun
üçüncü mevki bekleme salonunda
siyah başörtülü,
çıplak ayaklı bir çocuk yatıyor.
Ben dolaşıyorum...
Gece ve kar - pencerelerde.
Bir şarkı söylüyorlar içerde.
Bu, giden kardeşimin en sevdiği şarkıydı.
En sevdiği şarkı...
En sevdiği...
En......
Kardeşler, bakmayın gözlerime
ağlamak geliyor içimden...
Bembeyaz karanlıkta parlıyan raylar -
uzaklaşılıp kavuşulmamayı hatırlatıyor.
İstasyonun
üçüncü mevki bekleme salonunda
siyah başörtülü,
çıplak ayaklı bir çocuk yatıyor..
Gece ve kar pencerelerde.
Bir şarkı söylüyorlar içerde!..
Nazım Hikmet RAN

Yaşamak ümitli bir iştir, sevgilim.
Yaşamak: Seni sevmek gibi ciddi bir iştir.


 - Nazım Hikmet Ran

"Söylesene Vera, çocuklara sıkılan hangi kurşun kahpe değildir?"