Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

Gözlerine bakarken
        güneşli bir toprak kokusu vuruyor başıma,
        bir buğday tarlasında, ekinlerin içinde kayboluyorum...

 

"Arkadaşlık ağaca benzer,
kurudu mu yeşermez artık."

Nazım Hikmet Ran.

Nazım Hikmet gülhane parkında ceviz ağacının altında kız arkadaşıyla buluşmak için randevulaşmıştır. Kız arkadaşını beklerken birden polis gelir ve Nazım polise görünmemek için ceviz ağacına çıkar. Aksilik ya beklediği kız da o an gelir bakar bakar ama Nazımı bulamaz.Nazım ağaçtan ne inebilir ne de seslenebilir. Aranıyor malum o zaman..
Polis gitmek bilmemektedir kız da bekler ama boşa. Ve Nazım Hikmet kağıdı kalemi çıkarır şunları yazar
''Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkında,
ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında......

...

Artık ben de sıkıldım güçlü görünmekten,
 İçim düğüm düğümken başka düğümleri çözmekten...
 Herkese yetişmekten ama hep kendime geç kalmaktan...
 Eskiden olsa bir şekilde yakasından tutardım hayatın,
 Ama şimdi tutunduğum her hayat elimde kalıyor...
 Ya benim gücüm tükenmiş, ya da hayatın karşıma 
 çıkardığı yürekler çok acımasız...
 Haketmeyenler en konforlu kalplerde sefalarını sürerken,
 Nedense ben hep iyi halden tahliye ediliyorum 
 yüreklerden...

 Nazım Hikmet Ran

Nazim Hikmet Ran anlatiyor:
Sene 1963. Tanganika'ya gidiyorum. Memleketimin üstünden geçiyorum. On üç seneden beri memleketimi ilk defa görüyorum. 8000 metre yukarıda Anadolu'mun üstündeyim. 8000 metre derinde bulutlar altında, toprağımda kara kış. Köylerin çoktan kesiktir yolu. Her biri karlı çöllerle bir başınadır. Bulguru aşı yağsız, tezek dumanından göz gözü görmez. Bebeler ölür bitlenmeye bile vakit bulmadan. Ve ben uçarım 8000 metre yukarıda bulutların üstünde. Bilmiyorum, vatanımın insanları başta olmak üzere, bütün insanlığa vermek istediğim hesabı verebildim mi? Sonra bütün bu hesap bir çeşit... övünmek olmadı mı? Yeryüzünde benden çok değerli şairler, barış, hürriyet ve millî bağımsızlık için, şair olarak yaptıkları savaşın hesabını elbette çok daha parlak verebilir. Sayın ve sevgili okuyucularım. Birkaç örnekle önünüze
çıktım, beni en büyük insanlık davasının ikisinde biraz olsun ödevini yapmış bir yurttaş sayarsanız bahtiyar olacağım."

Gemiler gider aydın ufuklara gemiler gider!
Gergin beyaz yelkenleri doldurmaz keder.
Elbet ömrüm gemilerde bir gün olsun nöbete yeter.

Nazım Hikmet RAN

Delikanlım!.
İyi bak yıldızlara,
onları belki bir daha göremezsin.
Belki bir daha
yıldızların ışığında
kollarını ufuklar gibi açıp geremezsin..
Delikanlım!.
Senin kafanın içi
yıldızlı karanlıklar
kadar
güzel, korkunç, kudretli ve iyidir.
Yıldızlar ve senin kafan
kâinatın en mükemmel şeyidir.
Delikanlım!.
Sen ki, ya bir köşe başında
kan sızarak kaşından
gebereceksin,
ya da bir darağacında can vereceksin.
İyi bak yıldızlara
onları göremezsin belki bir daha...
Delikanlım!.
Belki beni anladın,
belki anlamadın.
Kesiyorum sözümü
*Nazım Hikmet RAN

Günler gitgide kısalıyor,
yağmurlar başlamak üzre.
Kapım ardına kadar açık bekledi seni.
Niye böyle geç kaldın?

"En güzel deniz:
henüz gidilmemiş olanıdır.
En güzel çocuk:
henüz büyümedi.
En güzel günlerimiz:
henüz yaşamadıklarımız.
Ve sana söylemek istediğim en güzel söz:
henüz söylememiş olduğum sözdür."
*Nazım Hikmet

Nazım Hikmet gülhane parkında ceviz ağacının altında kız arkadaşıyla buluşmak için randevulaşmıştır. Kız arkadaşını beklerken birden polis gelir ve Nazım polise görünmemek için ceviz ağacına çıkar. Aksilik ya beklediği kız da o an gelir bakar bakar ama Nazımı bulamaz.Nazım ağaçtan ne inebilir ne de seslenebilir. Aranıyor malum o zaman..
Polis gitmek bilmemektedir kız da bekler ama boşa. Ve Nazım Hikmet kağıdı kalemi çıkarır şunları yazar
''Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkında,
ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında......

Hocam,
Bu şiiri de şarkıyı da çok severim.Hep düşünürdüm anlamını.Sayenizde öğrendim.Gerçekten hoş bir hikaye.Zaten aksi düşünülemezdi.Çok teşekkürler.

...

Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
İyisi mi, beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni görebilesin...
Fedakârlığımı anlıyorsun :
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orda beraber yaşarız
külümün içinde külün,
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar...
Ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.
Ben
daha ölümü düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım.
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, ama çok, pek çok,
ama sen de beraber.
Ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum
bizim cenaze şeklini.
Ben ölünceye kadar da
bu düzelir herhalde.
Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bu günlerde?
İçimden bir şey :
belki diyor.
 
Nazım Hikmet

Şehitler, Kuvâyi Milliye şehitleri,
siz toprak altında derin uykudayken
düşmanı çağırdılar,
satıldık, uyanın!