" Neden Ben? " Diyen Herkese...

Efsanevi Wimbledon tenis oyuncusu Arthur Ashe AIDS'den olmekteydi. Dunyanin her kosesindeki hayranlarindan mektuplar yagmaktaydi.

Bunlardan bir tanesi soyle soruyordu:
"Neden Tanri boyle kotu bir hastalik icin seni secti?"

Arthur Ashe buna su cevabi yazdi:
Tum dunyada.
50 milyon cocuk tenis oynamaya baslar,
5 milyon tenis oynamayi ogrenir,
500,000 profesyonel tenisi ogrenir,
50,000 yarismalara girer,
5,000 buyuk turnuvalara erisir,
50'si Wimbledon'a kadar gelir,
4'u yari finale,
2'si finale kalir.
Elimde sampiyonluk kupasini tutarken Tanri'ya "Neden ben?" diye hic
sormadim.

Ve bugun sanci cekerken, Tanri'ya "Niye ben?" mi demeliyim?

Çok güzel bir yazı. Teşekkürler.

Kıymetli hocam,
Ne güzel bir konu.
Eğer bu tenisçi,Müslüman olsaydı,kesin ererdi.
Saygılar.

Kıymetli hocam,
Ne güzel bir konu.
Eğer bu tenisçi,Müslüman olsaydı,kesin ererdi.
Saygılar.

Herkesin sınavı başka. Allah yine de böylesi hastalıklarla imtihan etmesin bizi.

Güzel paylaşımınız için çok teşekkür ederiz Mtdemirci Hocam 

Başımıza her ne musibet gelirse gelsin, bu yukarılardan önemsendiğimizin bir göstergesidir diye düşünüyorum.Sevilen bir kul olmasaydık, uyarılma gibi bir nimete kavuşabilir miydik diye sormadan edemiyorum ben kendi adıma...

Rabbim neylerse, güzel eyler... Yeter ki, verilende bir hayır, bir güzellik olduğunu farkedebilecek bir kalp ve her verilene şükredecek bir izzet- i nefse sahip olalım...

cevap çok güzelyaa. keşke herkes olaylara bu açıdan bakabilse

geçen sene bir trafik kazası geçirdim. karşıdan gelen araç yoluma girdi. çarpmamak için kırdım direksiyonu ve bir daha toparlayamadım. arabam 2 yada 3 takla attı. ve içinden ufak tefek sıyrıklarla kurtuldum. araba dersen haşat. resmen bir topa benzemişti. tanıdıklar "yahu bu adam bula bula seni mi buldu?" derken ben sadece Rabbimin ihsanına şükrettim. Rahmetli annem kanser hastasıydı. onkoloji servisine muayeneye gitmiştik. orda bir kanser hastasının çektiği sancıya ikimiz de şahit olmuştuk. annem çok şükür fazla acı çekmeden rahmetlik oldu. ikindi vakti vefat etti. ağlayan, sızlayan.... ben yine de şükrediyordum. babamın dikkatini çekmiş. oğlum nedir bu şükrün sebebi diye sordu. serviste acılar içinde isyan noktasına gelen kişiyi anlattım. ve sordum ''annemin de Rabbimin huzuruna isyan ile çıkmasını istemiydin '' diye . tabi hak verdi.
bizler her zaman için daha kötüsünü düşünerek hayata bağlanmalı ve şükrü asla unutmamalıyız.
Haksız mıyım???

Evet yazı gerçekten de güzelmiş içerdiği mesajda bir o kadar anlamlı.....

Şükür etmek çok önemlidir ama nedense her zaman yapmıyoruz......

geçen sene bir trafik kazası geçirdim. karşıdan gelen araç yoluma girdi. çarpmamak için kırdım direksiyonu ve bir daha toparlayamadım. arabam 2 yada 3 takla attı. ve içinden ufak tefek sıyrıklarla kurtuldum. araba dersen haşat. resmen bir topa benzemişti. tanıdıklar "yahu bu adam bula bula seni mi buldu?" derken ben sadece Rabbimin ihsanına şükrettim. Rahmetli annem kanser hastasıydı. onkoloji servisine muayeneye gitmiştik. orda bir kanser hastasının çektiği sancıya ikimiz de şahit olmuştuk. annem çok şükür fazla acı çekmeden rahmetlik oldu. ikindi vakti vefat etti. ağlayan, sızlayan.... ben yine de şükrediyordum. babamın dikkatini çekmiş. oğlum nedir bu şükrün sebebi diye sordu. serviste acılar içinde isyan noktasına gelen kişiyi anlattım. ve sordum ''annemin de Rabbimin huzuruna isyan ile çıkmasını istemiydin '' diye . tabi hak verdi.
bizler her zaman için daha kötüsünü düşünerek hayata bağlanmalı ve şükrü asla unutmamalıyız.
Haksız mıyım???

Şükür etmeliyiz her durumumuza iyi günümüze kötü günümüze şükür etmeliyiz.Saygılar.

Bazen durumumdan şikayetçi oluyorum ama şu son iki aydır yazılanlara anlattıklarınıza  daha sıkı inanıyorum Şükürler olsun.

hocam gerçekten çok güzel bir yazı.bizimle paylaştığınız için teşekkur ederız.bem bu olaydan çok şey çıkardım.teşekkur ederım.

mtdemirci hocamın Neden Ben diye gönderdiği yazıyı beğenerek okudum.Bir benzerini de ben göndermek istedim.

"NEDEN BEN?"DİYEN HERKES İÇİN.
Brenda ,yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı.Birgün cesaretini toplayarak bir grup tırmanışına katıldı.

Tırmanacakları yere vardıklarında neredeyse duvar gibi dik büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına.Tüm korkularına rağmen Brenda azimliydi.Emniyet kemerini taktı,ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.

Bir süre tırmandıktan sonra nefeslenebileceği bir oyuk buldu.Orada asılı dururken gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek ipi gevşetiverdi.Aniden boşalan ip hızla Brenda nın gözüne çarparak lensinin düşmesine neden oldu.

Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı.Lens yamacın ortasında bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artık bulanık görüyordu.Ümitsizlik içinde Brenda lensini bulması için Allaha dua edebilirdi yalnızca...

Ve içten içe düşünüp dua etmeye başladı."Allahım!Sen bu anda buradaki tüm dağları görürsün.Bu dağlar üzerindeki her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi,benim lensimin yerinide biliyorsun.Onu bulmama yardım et"
Patikalardan yürüyerek aşağı indiler.Aşağı indiklerinde,tırmanmak üzere oraya gelen yeni bir grup gördüler.İçlerinden biri "Aranızda lens kaybeden biri var mı?" diye bağırdı.

Brenda sonradan öğrendiğine göre lensi bir karınca taşıyordu ve karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens kızların dikkatini çekmişti.

Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi çizerek karıncanın üzerindeki bir baloncuğa şunları yazacaktı:

"Allahım! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum.Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır.Ama isteğin  sadece bunu taşımamsa senin için taşıyacağım..."

BU YÜKÜ NİYE TAŞIYORUM DEMEYİN...

Çok güzel bir hikaye ibret dolu..paylaşımınız için teşekkürler

Teşekkürler hocam.

mtdemirci hocamın Neden Ben diye gönderdiği yazıyı beğenerek okudum.Bir benzerini de ben göndermek istedim.

"NEDEN BEN?"DİYEN HERKES İÇİN.
Brenda ,yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı.Birgün cesaretini toplayarak bir grup tırmanışına katıldı.

Tırmanacakları yere vardıklarında neredeyse duvar gibi dik büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına.Tüm korkularına rağmen Brenda azimliydi.Emniyet kemerini taktı,ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.

Bir süre tırmandıktan sonra nefeslenebileceği bir oyuk buldu.Orada asılı dururken gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek ipi gevşetiverdi.Aniden boşalan ip hızla Brenda nın gözüne çarparak lensinin düşmesine neden oldu.

Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı.Lens yamacın ortasında bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artık bulanık görüyordu.Ümitsizlik içinde Brenda lensini bulması için Allaha dua edebilirdi yalnızca...

Ve içten içe düşünüp dua etmeye başladı."Allahım!Sen bu anda buradaki tüm dağları görürsün.Bu dağlar üzerindeki her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi,benim lensimin yerinide biliyorsun.Onu bulmama yardım et"
Patikalardan yürüyerek aşağı indiler.Aşağı indiklerinde,tırmanmak üzere oraya gelen yeni bir grup gördüler.İçlerinden biri "Aranızda lens kaybeden biri var mı?" diye bağırdı.

Brenda sonradan öğrendiğine göre lensi bir karınca taşıyordu ve karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens kızların dikkatini çekmişti.

Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi çizerek karıncanın üzerindeki bir baloncuğa şunları yazacaktı:

"Allahım! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum.Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır.Ama isteğin  sadece bunu taşımamsa senin için taşıyacağım..."

BU YÜKÜ NİYE TAŞIYORUM DEMEYİN...

Çok güzel hocam çok beğendim....

Paylaşımınız için teşekkür ederim.