3 yıl önce yaşadığım ve yazdığım bir hadiseydi.
Uzun zamandır çektiğim acıyı sizinle paylaşıp rahatlamak, içimi dökmek istiyorum.
Aynı yastığa baş koymaktan nefret eder hale geldim. Çekilmez oldu. Kendisine söyleyemiyorum. Zaten konuşmuyor ki benle. Ne yapacağmıda bilmiyorum.
Herşey bundan tam 4 yıl önce başladı. Birden girdi hayatıma nasıl oldu anlamadım ve zoraki de olsa 4 yıldır varlığıyla yokluğuyla acısıyla birlikteyiz. Yanlış insanı seçmişti.
Zaman zaman nasıl başarıyorsa herşeyini toplar uzaklaşır-kaçar ama sonra aramızda hiçbirşey olmamış gibi birden karşıma çıkar ve ruhum bedenim varlığıyla hep acı çeker. Dayanacak gücüm kalmaz, beynim ruhum, bedenim:/
3 Kere ayrılma kararı aldık, cesaret edemedik birbirimizden vazgeçmeye. Hoş onun ayrılma gibi derdi yok ki hiç bir zaman olmadı da.
Bulunduğu yerde çok rahat aslında varlığı başkalarına zarar. Ben ve ailem bu birliktelikten acı çektik. Gitmediğimiz yer kalmadı. Acaba devam edebilirmiyiz diye?
Bu birlikteliğe son vermenin zamanı bu sefer geldi. Üzgünüm aramızdaki bağ kanlı da olsa bitmeli, birimizden biri gitmeli. Belki giden sen olacaksın ama canı en çok yanan da ben;(
Aramızdaki bağ yıllardır formaliteydi. Zoraki katlanıyordum. Ama sen kabul etmek istemiyordun. Devam kararı aldık, aldığımızı sandın, aslında cesaret edemediğimi çok iyi biliyordun ama bu gerçeği kabul etmek istemiyordun. Hala bir ömür devam edeceğimizi inanıyorsun ama artık sana katlanacak gücüm kalmadı.
Sevgili dişim:(
Uyku tutmadı aslında 3. dereceden gömülü yirmilik dişim izin vermedi. Benim yirmilik dişimle yaşadığım bağ aslında bir aşk hikayesi gibi:) Siz ne sandınız?
Hayırlı sabahlar herkese