Derler ki; "İnsan dibe vurmadan yükselemezmiş"... Uçurum neresi, dip neresi... Umut, insanın toprağıdır... Ben derim ki; fay hattıyla yıkılan umutlarla oluşuyor uçurumlar... Biz o uçurumlardan düşmeye başlayınca, bir başka umudun toprağına düşene kadar, o uçurumdan düşmeye devam ediyoruz... Düştüğümüz umudun toprağı gitgide sağlam oluyor gibi gözükse de, gün gelip o da başka bir fay hattıyla yarılabiliyor... Ta ki bir kaya katmanıyla karşılaşıncaya dek... Umut toprağından yoksun kalsak ta, kayaya tutunmak bambaşka duygular filizlendiriyor içimizde... Kim bilir belki de hiçbir zaman bir kaya katmanına varamayacağız... Ama, düştüğümüzde ne kadar canımız yansa da... Neyse ki; umut daima varolacak...
