Özlüyorum...

İnsanlara Güvenebilmeyi...

Öğretmenim eski günlere götürdünüz.  Papatyalardan taç yapmayı çok severdim. Hala papatyaları çok severim sınıfımın adı da papatyalar sınıfı.

Ne güzel öğretmenim. Gerçekten yaratıcı çocuklardık biz, güzel günlerdi.

Özlüyorum gençliğimi öğrenciliğimi
Yaşanacak ne varsa yaşadık çok şükür...

Yarısını farelere heba ettiğim,tavandan dökülen kar manzarası eşliğinde içtiğim hazır çorbamı..

üniversite yıllarımı ah...

annemi..

İnsanların beni tanımadığı herhangi bir yere gidip yeni bir başlangıç yapmak.Böyle bir hayatı özlüyorum

Yokluk günlerimizde ki çocukluğumu...
Her şey azdı. Bu yüzden her şey çok kıymetliydi.

İnsanların ilk tanıdığım hallerini...

On, on bir yaşındaki çocukluğumu...
Annem, babam, kız kardeşim ve benden oluşan sıcacık çekirdek ailemi; dertsiz, tasasız çocukluk günlerimi...

1970’lerin ve 1980’lerin tertemiz havasını, ağacını, denizini, börtü böceğini... Tek derdimin bisiklet tepesinde daha fazla vakit geçirmek olan çocukluğumu...

İnsanların beni tanımadığı herhangi bir yere gidip yeni bir başlangıç yapmak.Böyle bir hayatı özlüyorum

Ben, 1,5 sene önce dediğinizi yaptım. 900 km uzağa gittim.
Geçmişi unutuyorsunuz farklı bir coğrafyada ama yeni yurdunuzdaki insanlar da size o kadar sıcak davranıp, içlerine almıyorlar.
Kendinizi hep el gibi hissediyorsunuz. Köksüz bir ağaç gibi... Hiçbir yere ait olamıyorsunuz.
Benim hep gittikçe gidesim geliyor.

Bostan dolabının yanındaki, suları bana kahverengi gözüken, o küçük ve eskimiş havuzdaki solgun ve kederli nilüferlere gidip bakardım çocukken. Babam, onların kökleri olmadığını anlatmıştı bana. Neden bu çiçekleri hep bir şeylere benzetmek için kullandıklarını ancak büyüyünce anladım. Yalnızca bu çiçekler, hep bir yerlere gidecekmiş gibi azade ve özgür oluyorlar ama küçük bir havuzun içinde bir yere gitmeden yaşıyorlardı. Hayat da böyle bir şeydi benim için; hep bir yerlere gidecek gibi duran, yalnız ve bir yere gitmeyen bir çiçek. Bütün bir hayatın özeti buydu. Bende bir yere bağlanmadım ve bir yere gitmedim; öyle solgun nilüfer gibi bir havuzun içinde yalnız başına durdum, köklerimi salamadım. Ne, olduğum yere sağlamca yerleştim, ne başka diyarlara kaçabildim.

İçimdekini tutmadan konuşabilmeyi...

Babamın kızı olmayı çok özlüyorum...

❤️