Parçalanmış Aile Çocuklarını Okutmak...

       Etrafın tipiden görünmediği bir günde okul yoluna düşüp giden öğrencilerimi izliyorum...Kimileri güzelce giyinmiş;elinde eldiveni,ayagında botları,başında şapkası...Ve yanında annesi ,ağabeyi,ablası, babası...Öpüp okula gönderiyorlar.O soğukta elime dokunan bir minik el.Elimden tutmaya çalışıyor...O benim garibanım...evet garibanım.O benim yıılar önce hatırımda kalan bogazıma düğümlenen hala hatırladıkça gözlerimi ıslatan minik "ışıl'ım".Annesi ve babası ayrılmış,ikiside evlenmiş.Anne Adana da baba İstanbul da...Ya benim "ışıl'ım" o da dayılarının yanında,anneannesinin yanında.Sabah sınıfa girğim an neşe içinde oynayan öğrencilerimin yanında dokuz yaşındaki ihtiyar(!)...Gözlerinin altı mosmor...Hergün karnı ağrıyan tok(!)çocuk...Boş defterler,yapılmamış ödevler...-Ne oldu kızım ?-Bişey yok öğretmenim!                                                                                                             Beş sene boyunca çok uğraştım. İnşallah onun çoçuk dualarını alan kullardan olmuşumdur. Geçen yıl onu terminalde gördüm.-Kızım boyun artık çok büyüdü,adın çıkacak... diye kendinden on üç yaş büyük biriyle evlendirmişler...Evet...O hala solgun hala sessiz...Hala çocuk...  Hala hatırımda kalan 113 numaralı kızım...ONLARA SAHİP ÇIKALIM...Hem de çok...çok.Saygılar sunarım.                                                                             

       Etrafın tipiden görünmediği bir günde okul yoluna düşüp giden öğrencilerimi izliyorum...Kimileri güzelce giyinmiş;elinde eldiveni,ayagında botları,başında şapkası...Ve yanında annesi ,ağabeyi,ablası, babası...Öpüp okula gönderiyorlar.O soğukta elime dokunan bir minik el.Elimden tutmaya çalışıyor...O benim garibanım...evet garibanım.O benim yıılar önce hatırımda kalan bogazıma düğümlenen hala hatırladıkça gözlerimi ıslatan minik "ışıl'ım".Annesi ve babası ayrılmış,ikiside evlenmiş.Anne Adana da baba İstanbul da...Ya benim "ışıl'ım" o da dayılarının yanında,anneannesinin yanında.Sabah sınıfa girğim an neşe içinde oynayan öğrencilerimin yanında dokuz yaşındaki ihtiyar(!)...Gözlerinin altı mosmor...Hergün karnı ağrıyan tok(!)çocuk...Boş defterler,yapılmamış ödevler...-Ne oldu kızım ?-Bişey yok öğretmenim!                                                                                                             Beş sene boyunca çok uğraştım. İnşallah onun çoçuk dualarını alan kullardan olmuşumdur. Geçen yıl onu terminalde gördüm.-Kızım boyun artık çok büyüdü,adın çıkacak... diye kendinden on üç yaş büyük biriyle evlendirmişler...Evet...O hala solgun hala sessiz...Hala çocuk...  Hala hatırımda kalan 113 numaralı kızım...ONLARA SAHİP ÇIKALIM...Hem de çok...çok.Saygılar sunarım.                                                                            

Öğrencileriniz çok şanslı ...

benim köy okulu ve köyün büyük çoğunluğunda aile kavramı yok zaten.öğrencilerimin yarıdan fazlasında anne baba birlikte değil.babalar şehir dışında yada yurt dışında çalışmada.1öğrencimin anne başkasına kaçmış baba yurt dışında çocuk dedesinin yanında,bir tanesinin anne baba birlikte ilde çalışıyor çocuğu köye bırakmış evde yalnız bakamayız diye köyde dedesinin yanında.yenile 1.sınıf kız öğrencimin annesiyle babası boşanıyor mahkemelik.anne bırakıp gitti 2 çocuğunu...çok zor tabiki...

15 Şubat 2008...
Acemiliğimizin günahını çeken kelimelerle dişimizin kilitlendiği, içimizdeki acıyı kağıda döktüğümüz, yüreğimizin üşüdüğü, içimizin acıdığı o vakitte yazmaya çalıştığımız  ilk mesajlardan biri.
Kelimeler kırık, cümleler yarım.
Nokta, virgül, paragraf...Hepsi birbirine karışmış.
Affedersiniz...
Yazdıklarımda da ihtiyarım!

O tarihten bu yana tam iki yıl dört gün geçmiş.
Bir tesadüf müdür? Bilmiyorum!
Rabbimin hikmeti işte...
Kucağında yavrusu, rengi solmuş, aynı korkak bakışlarla, başı önünde, eşiyle birlikte O'na yani öğrencime yani "Kızım'a" rastladım.
Ahh güzel kızım, sevgili Işıl'ım!
Küçücük yaşında benim yaşıma değmişin.
Küçücük yaşında hayata kul köle olmuşun!
Daha yaşın kaç?
Kaç yaşında anladın hayatı kızım,
Kaç yaşında ha kaç!

Ellerimi öperken düşündüm;
Sınıftaki yerini, üşümüş ellerini...
Ağlamaktan kızarmış,
Korkak, zavallı ve simsiyah gözlerini!
Sonra döndüm yanındaki adama baktım.
Gözlerimi kapadım,
Ve ağladım!

Kızımla aynı yaşta,
Boyun büyümüş diye
Evlendirmişlerdi o yaşta!

-Yapmayın, etmeyin, eylemeyin!
Hayatı zehreylemeyin!
Kim dinleyecek beni o yaşta!

Velhasıl kızım seni evlendirdiler o yaşta!

Mübarek sofralarda
Bir lokmayı burnundan getirenler!
Şen olsun(!) şimdi sofranız,
Ele bin yedirip sana bir yedirenler!

Sanki ben suçluymuşum gibi
Yüzüne bakamadım!
Yanında,
Benim yaşımda bir adam!
Utandım,
Çocukluğunu anlatamadım!

Kızım,
Yürek sızım!
Öğretmenini affeyle:
Seni, sana bile anlatamadım
Affeyle kızım!




Yavrularımızı bu hale getirenleri kınıyorum.
Yeniden söylüyorum, rica ediyorum:
-Gelin, onlara sahip çıkalım arkadaşlar!

Saygılar selamlar...

Benim sınıfımda da anne babası ayrı bir öğrencim var. babası ile yaşıyor.Baba gelip annesi gelirse sakın görüştürmeyin dedi.Ve iki gün önce annesi geldi.Çocuğun annesinin kucağına koşmasını göz yaşları içinde izledim nasıl görüştürmeyim.Annesinin getirdiği hediyeleri,yiyecekleri arkadaşlarına dağıttı.Babasının haberi olmasın diye ..çok zor..çok üzüldüm

 Çok duygulu anlatmışsınız öğretmenim acı gerçekleri. Maalesef ayrılıkların faturası o masum yavrulara kesiliyor. Analı babalı öksüz, yetim oluyorlar. Evlilikler bitebilir ama annelik, babalık asla bitmemeli her ne yaşandıysa. Bedelini çocuklar ödememeli. Adı Işıl olup hiç ışıldamayan gözlere,yüreklere yazık. En azından anne de baba da sorumluluklarını bilmeli diye düşünüyorum.
 Yeni evlenen çiftlere,  çocuk sahibi olmak için acele etmemelerini öneririm her zaman. Hele hele evliliği kurtarmak adına kesinlikle  bunu denemeyin derim.
 Gerçi bu bir yazgıysa 30-40 yıllık evlilikler de bitiyor artık günümüzde...
 Son bir şey söylüyorum. Eğitim şart.
 

Bir öğretmen için en zor şeylerden biride -galiba-parçalanmış aile çocuklarını okutmak...
Bakarsınız; kılık, kıyafet ,her şey tamam.
Dersin yarısında başlar ağlamaya:
-Ne olur öğretmenim beni götürmesin babam!
Şaşırsın!
Çocuklar dersi bırakır ona bakar.
Öğretmen şaşırır, anlattıkça anlatır.
Dışarda diğer çocuklar
Gördüklerini evde anlatır...

Yüzlerce örnek.
Hangisini anlatalım, hangisini söyleyelim?!
Rabbim hepimizin  yar ve yardımcısı olsun.

Hürmetler.

parçalanmış aile çocuklarının hep birtarafları yarım eksik hayat bilgisi konularıda inadına aileden anne babadan bahsediyor .çocukların gözlerindeki hüzünleri  buruk gülüşleri çok zor benim sınıfta da üç çocuk bu durumda

Parçlanmış aileler,parçalanmamış ama parça purçuk aileler,okula yüzü gözü mosmor gelen anneler,yurtdışındaki babalar,internette tanıştığı ile kaçanlar...ve çocuklar.Anneler babalar çocuklarını unutmuş,fedakarlık sayıyor çoğu birbirine katlanmayı.Hayatının gayesi çocuğu değil ki..benim sınıftaki miniğimde ,yavrularını emziren köpeğe bakıp,annemle babam şu köpek kadar olamadılar,o birsürüye bakıyor,benimkiler bir bana bakamadılar öğretmenim diye ağladı.
  bence en önemli neden;değerlerimizi yitirmemiz.

babasını ve ablasını trafik kazasında kaybetmiş bir kızım,babası çekip gitmiş bir oğlum,annesi terketmiş bir kızım,anne babası ayrılmış bir kızım var.
anne baba derken tümceler boğazımda düğümleniyor..gözlerimi gözlerine getirmemeye çalışıyorum