Peygamberimizin Hadis Ve Sünnetleri

         Hadîs-î Şerif

   Şu üç özellik kimde bulunursa imanın zevkini tadar: Allah ve Rasulünü, herkesten ve her şeyden fazla sevmek, sevdiği kişiyi sırf Allah için sevmek, nasıl ateşe atılmak istemezse, küfre dönüşü de o kadar istememek.

Peygamberimiz (sav), sofrada beğenmediği bir yemek olursa elini çeker ama yemek hakkında kötü konuşmazdı.
Yemeği beğenmediğini söylemeyi de hoş karşılamazdı. “Hoşlanmadığını bırak, onu başkasına haram etme” diyerek başkalarının sevdiklerine saygılı olmak gerektiğine dikkat çekerdi.

Dünya lezzetlerini yıkan ölümü çokça anınız. Çünkü; o geçim darlığı çekenleri feraha kavuşturur, avutur, zenginlerin de ihtiraslarını frenler.

Hz. Muhammad (s.a.v)

Peygamber efendimiz hilmi yani acele öfke göstermemeyi övmüştür: “Allah, halimdir, hilmi sever. Şiddet ve kabalığa vermediği güzel şeyleri, yumuşak söz ve davranışlara verir” buyurmuştur.

 ( الصّلاَةُ والسّلاَمُ عَليَ رَسُولِ اللهِ  )

Peygamberimiz (sav) Cenab-ı Hakk’a şöyle niyaz ediyordu:
"Allah’ım! Beni ahlakın en güzeline yönelt, kötü ahlaktan uzaklaştır."

---

Rabbim bizi, rasulunun ahlakı ile ahlaklandırsın.

Torunu Hz. Hasan (ra) Peygamberimiz (sav) için şunları söylemiştir:

"Bakışları son derece anlamlı idi... Mani kelimelerle (az sözle çok mana ifade edecek şekilde) gayet güzel ve veciz konuşurdu. Sözlerinde ne fazlalık olurdu ve ne de eksiklik."

Cüveyriye (ra) anlatıyor:
Peygamberimiz (sav) bir gün sabah namazını kılmak üzere erkenden yanımdan çıktı.

Kuşluk vaktinden sonra geri döndü. Cüveyriye hâlâ oturuyordu. Allah Rasûlü (sa): ‘Hâlâ yanından ayrılırken seni bıraktığım durumda mısın?’ diye sordu. Cüveyriye: Evet deyince, Peygamberimiz (sav) şöyle buyurdu:
‘Andolsun senden (ayrıldıktan) sonra dört kelimeyi üç defa tekrarladım.
Eğer bunlar sabahtan beri senin söylediklerinle tartılacak olursa hiç şüphesiz benim söylediklerim seninkilerden ağır basacaktır:
سُبْحَانَ اللَّهِ وَبِحَمْدِهِ عَدَدَ خَلْقِهِ  ورِضَا نَفْسِهِ
  وَزِنَةَ عَرْشِهِ  وَمِدَادَ كَلِمَاتِهِ
“Yarattıklarının sayısınca, zatını hoşnut edecek kadar, arşının ağırlığınca ve kelimeleri sayısınca yüce Allah’ı hamd ile tesbih ederim.”

Peygamberimiz(s.a.v.), namazın önemini güzel bir örnekle anlatmıştır:

"Ne dersiniz, birinizin kapısı önünde bir akarsu olsa, sahibi orada günde beş defa yıkansa kirinden bir şey bırakır mı?"

Orada bulunanlar: “Hayır, kir diye bir şey bırakmaz.” dediler.

Bunun üzerine Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.):

"Beş vakit namaz da işte böyledir. Onlarla Allah Teâlâ günahları siler.'' buyurdu.

Bir adam Rasûlullah (s.a.v.)’e geldi ve:
 “Hangi duâ daha değerli ve kıymetlidir” dedi. Rasûlullah (s.a.v.)’de buyurdu ki:
 “Rabbinden dünya ve ahirette selamet ve afiyet dile.” 
Sonra ikinci bir gün gelerek tekrar:
 “Hangi duâ daha faziletli ve değerlidir?” diye sordu.
 Rasûlullah (s.a.v.), ona aynı cevabı verdi. Üçüncü sefer geldiğinde yine aynı soruyu sordu. Rasûlullah (s.a.v.)’de aynı cevabı verdi ve şöyle devam etti: 
“Sana dünya ve ahirette afiyet verilmişse zaten kurtulup gitmişsindir.”

-Sadaka Rasûlullah-

"Ölüyü (mezara kadar) üç şey takip eder: Ailesi, malı ve ameli. Bunlardan ikisi geri döner, biri bâki kalır: Ailesi ve malı geri döner, ameli kendisiyle bâki kalır."

(Tirmizî, "Zühd",46)

Peygamber Efendimiz ya güzel şeyler söylerdi yada susardı

Ey kalpleri halden hale çeviren Allah’ım , kalbimi dinin üzerine sabit kıl” (Tirmizi , ”Deavat”)

bir sahabi, rasulullah efendimize geldi ve:
-ya rasulullah! bana öğüt ver, dedi.
bunun üzerine peygamberimiz:
-namazını hayata veda eden bir kimsenin namazı gibi kıl. özür dilemen gereken bir sözü söyleme. insanların elindekilerden ümidini kes.
buyurdular.

                (   الصّلاَةُ والسّلاَمُ عَليَ رَسُولِ اللهِ  )

         Hadîs-î Şerif
 
    Verdiği hükümlerde, ailesinin ve halkın yönetiminde adaletli davranan yöneticiler, kıyamet gününde Allah Teâlâ’nın yanında nurdan yüksek koltuklar üzerinde otururlar.

"Kendinize beddua etmeyiniz; çocuklarınıza beddua etmeyiniz; mallarınıza da beddua etmeyiniz. Dileklerin kabul edildiği zamana denk gelir de Allah bedduanızı kabul ediverir."

(Müslim, "Zühd", 74)