Cumartesi İkbal Gürpınar Karagözlü'nün "Gün Doğdu" kitabında okuduğum yazı hayatımdaki bazı şeyleri düşünmeme ve sağlığım için yeni kararlar almamı sağladı. Ben bu yazıdan çok yaralandım 3 gündür kendimi gereksiz yere üzmüyorum ve çok rahatım, darısı okuyanların başına
Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur; "Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?" Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini terddütsüz kabul ederler. "O zaman bundan sonra ne dersem yapacağınıza söz verin" der. Öğrenciler bunu da yaparlar. "Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!" Ertesi sabah öğrencilerin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen; "Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddetttiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinini adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun". Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası nerdeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen ikinci açıklamasını yapar; "Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksıız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde, hep yanınızda olacaklar".
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer gimez, denileni yapmış olan öğrenciler şikâyete başlarlar; "Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor", "Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık", "Hem sıkıldık, hem yorulduk". Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi veriri; "Görüyorsunuz ki; affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi , ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkûm ediyoruz. Affaetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, hâlbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir".
Umarım yazı sizede faydalı olur...
