Sahura Kadar Ayakta Olan Gönüller 2020

Hayırlı geceler.
Ramazan çok rahat güzel geçiyor diye şükrediyorum her gün.
İlk kez bu gün bir saat kala tansiyorum çıktı bayağı.Allah biliyor ya gidiyorum sandım.
Rabbim tüm hastalara acil şifalar versin.

Hocam geçmiş olsun.Allah Şafi ismiyle şifa versin.

Hocam geçmiş olsun.Allah Şafi ismiyle şifa versin.

Amin.Allah razı olsun öğretmenim.Sizlerden uzak eylesin inşallah.

Geçmiş olsun Hacile öğretmenim.

Hacilr hocam Allah şifalar versin. Geçmiş olsun.

Hayırlı geceler.
Ramazan çok rahat güzel geçiyor diye şükrediyorum her gün.
İlk kez bu gün bir saat kala tansiyorum çıktı bayağı.Allah biliyor ya gidiyorum sandım.
Rabbim tüm hastalara acil şifalar versin.

 
Değerli Öğretmenim Rabbim tez zamanda şifa verir inşallah.Kendinize dikkat edin.

Geçmiş olsun Hacile öğretmenim.

Hacilr hocam Allah şifalar versin. Geçmiş olsun.

 
Değerli Öğretmenim Rabbim tez zamanda şifa verir inşallah.Kendinize dikkat edin.

Allah razı olsun öğretmenlerim.
Çok şükür bu gün iyiyim.
Üzerinizden uzak eylesin Rabbim.

Ey Mübarek Ramazan,
Ya Şehr-i Mübarek Elveda.
Hüzünlüyüz...
Bereketiyle Geldi,
Cennetiyle Gidiyor.
Allah Yine Kavuştursun.
İnşallah !

Ey Mübarek Ramazan,
Ya Şehr-i Mübarek Elveda.
Hüzünlüyüz...
Bereketiyle Geldi,
Cennetiyle Gidiyor.
Allah Yine Kavuştursun.
İnşallah !

Amin.İnşaAllah.

Ey Mübarek Ramazan,
Ya Şehr-i Mübarek Elveda.
Hüzünlüyüz...
Bereketiyle Geldi,
Cennetiyle Gidiyor.
Allah Yine Kavuştursun.
İnşallah !

Amin inşallah.

Ey Mübarek Ramazan,
Ya Şehr-i Mübarek Elveda.
Hüzünlüyüz...
Bereketiyle Geldi,
Cennetiyle Gidiyor.
Allah Yine Kavuştursun.
İnşallah !

Amin, inşallah...

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
                BURADA BİR KÖY VARMIŞ
                              (Menkıbe)
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
Şeyh İsmail İzzettin Efendi “rahmetullahi aleyh”, Adapazarı’nın Hendek ilçesine bağlı Şeyhler köyünde yaşadı. Kabri de oradadır. 

Osmanlı ordusu, bu köyün yakınlarında mola verdi bir gün. 

Komutan çağırdı bir eri:
- Evladım, şu ilerdeki köye git. Yiyecek bir şeyleri var mı? diye sor bakalım!

Osmanlı eri;
- Baş üstüne komutanım! dedi.

O köye doğru giderken, yolda sevimli bir ihtiyara rastladı.

Ve sordu ona:
- Bey amca! Bu yakınlarda bir köy varmış. Daha çok var mı o köye?

İhtiyar eliyle işaret etti:
- Hemen şu yakında oğlum. Niçin soruyorsun?
- Beni kumandanımız gönderdi. Erat için yiyecek var mı? diye soracaktım.

Sevimli ihtiyar;
- Asker evladım, var git kumandanına selam söyle. Merak etmesin. Ben şimdi gider, istediği şeyleri getiririm, dedi.

Ve koştu eve:
- Hanım, yiyecek bir şeyler hazırla çabuk!

- Hayrola bey, misafir mi var?
- Evet.

- Kaç kişiler?
- Canım şöyle birkaç kişilik olsun işte.

Kadıncağız bir ufak tencere pilavla, bir kaç adet çöreği bir çıkın yapıp verdi beyine:
- Bunlar yeter mi?
- Yeter yeter, dedi.

Bir eline o çıkınla bir güğüm ayranı, bir eline de bir torba arpayı alıp geldi kumandana. 
O çıkınla ayranı yere koyup;
- Paşam! Askerin için yiyecek getirdim, dedi.

Sonra arpa torbasını koydu yere:
- Bu da atlar için.

Kumandan bir ihtiyara baktı, bir de getirdiklerine. 
Güldü tabii.

“Allah Allah! Bu adam benimle alay mı ediyor?” diye geçirdi içinden.


BUNLAR BİR ORDUYA YETER Mİ?

Ve sordu gayri ihtiyari:
- Baba! Şuncağız yemek koca bir orduya yeter mi hiç?
- Korkma beyim. Yeter de artar bile.

Kumandan düşünüyordu ki;
- Haydi, dedi. Bekletme eratı. Bak hem soğuyor yemekler.

Kumandan;
- “Hayırdır inşallah!” deyip çıktı çadırdan.

İhtiyar da arkasından. 
Tabağını alan geldi bu zatın önüne.

O, “Besmele” ile bir kepçe pilavla bir çörek koydu her bir erin tabağına. 
Birer tas da ayran tabii.

Binlerce asker, yedi, içti ve doydular. 
Bir torba arpa da atlar için kâfi gelmişti. 

Sevimli ihtiyar izin alıp giderken, kumandan seslendi arkasından:

- İsminizi bağışlar mısınız?
- Mühim değil.

- Lütfen, yalvarırım.
- Bana Şeyh İsmail derler bu havalide, dedi.

Ve kayboldu gözden.
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

Büyüklerin sözü, sözlerin büyüğüdür...

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
                BURADA BİR KÖY VARMIŞ
                              (Menkıbe)
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
Şeyh İsmail İzzettin Efendi “rahmetullahi aleyh”, Adapazarı’nın Hendek ilçesine bağlı Şeyhler köyünde yaşadı. Kabri de oradadır.

Osmanlı ordusu, bu köyün yakınlarında mola verdi bir gün.

Komutan çağırdı bir eri:
- Evladım, şu ilerdeki köye git. Yiyecek bir şeyleri var mı? diye sor bakalım!

Osmanlı eri;
- Baş üstüne komutanım! dedi.

O köye doğru giderken, yolda sevimli bir ihtiyara rastladı.

Ve sordu ona:
- Bey amca! Bu yakınlarda bir köy varmış. Daha çok var mı o köye?

İhtiyar eliyle işaret etti:
- Hemen şu yakında oğlum. Niçin soruyorsun?
- Beni kumandanımız gönderdi. Erat için yiyecek var mı? diye soracaktım.

Sevimli ihtiyar;
- Asker evladım, var git kumandanına selam söyle. Merak etmesin. Ben şimdi gider, istediği şeyleri getiririm, dedi.

Ve koştu eve:
- Hanım, yiyecek bir şeyler hazırla çabuk!

- Hayrola bey, misafir mi var?
- Evet.

- Kaç kişiler?
- Canım şöyle birkaç kişilik olsun işte.

Kadıncağız bir ufak tencere pilavla, bir kaç adet çöreği bir çıkın yapıp verdi beyine:
- Bunlar yeter mi?
- Yeter yeter, dedi.

Bir eline o çıkınla bir güğüm ayranı, bir eline de bir torba arpayı alıp geldi kumandana.
O çıkınla ayranı yere koyup;
- Paşam! Askerin için yiyecek getirdim, dedi.

Sonra arpa torbasını koydu yere:
- Bu da atlar için.

Kumandan bir ihtiyara baktı, bir de getirdiklerine.
Güldü tabii.

“Allah Allah! Bu adam benimle alay mı ediyor?” diye geçirdi içinden.


BUNLAR BİR ORDUYA YETER Mİ?

Ve sordu gayri ihtiyari:
- Baba! Şuncağız yemek koca bir orduya yeter mi hiç?
- Korkma beyim. Yeter de artar bile.

Kumandan düşünüyordu ki;
- Haydi, dedi. Bekletme eratı. Bak hem soğuyor yemekler.

Kumandan;
- “Hayırdır inşallah!” deyip çıktı çadırdan.

İhtiyar da arkasından.
Tabağını alan geldi bu zatın önüne.

O, “Besmele” ile bir kepçe pilavla bir çörek koydu her bir erin tabağına.
Birer tas da ayran tabii.

Binlerce asker, yedi, içti ve doydular.
Bir torba arpa da atlar için kâfi gelmişti.

Sevimli ihtiyar izin alıp giderken, kumandan seslendi arkasından:

- İsminizi bağışlar mısınız?
- Mühim değil.

- Lütfen, yalvarırım.
- Bana Şeyh İsmail derler bu havalide, dedi.

Ve kayboldu gözden.
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

Ne güzel bir paylaşım..Allah razı olsun hocam.

🌹🌹🌹 YARIN BAYRAM GÜNÜ 🌹🌹🌹

Ramazan gittiği için değil, günahlarımız affolduğu için, büyük sevap ve nimete kavuştuğumuz için bayram yapıyoruz.

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
“Bayram sabahı Müslümanlar, namaz için câmilerde toplanınca, Allahü teâlâ, meleklere; “İşini yapıp ikmal edenin karşılığı nedir?” diye sorar. Melekler de; “Ücretini vermektir.” derler. Allahü teâlâ da; “Siz şahit olun ki, Ramazandaki oruçların ve namazların karşılığı olarak kullarıma kendi rızamı ve mağfiretimi verdim. Ey kullarım, bugün benden isteyin, izzet ve celâlim hakkı için istediklerinizi veririm.” buyurur.

Peygamber efendimiz; “Ramazanın son günü Allahü teâlâ, oruç tutanları affeder.” buyurunca, Esh-âb-ı kirâm, (Yâ Resûlallah, o gün Kadir Gecesi mi?) diye suâl etti. Peygamber efen-dimiz buyurdu ki:

“Bilmez misiniz ki, iş yapana, işi bitirince ücreti verilir.”

Bu mükâfatları bilen bir Müslüman nasıl sevinmez ve bayram etmez ki? Bayram günleri sevinmek, neşelenmek gerekir.

Hadîs-i şerîfte; “Allahü teâlâ, Ramazanda dört sınıf insan hariç, herkesin günahlarını affeder. Bunlar; içki içmeye devam eden, ana-babasına âsi olan, sıla-i rahmi terkeden, mümin olmaktan ümidini kesendir.” buyuruldu.

Eğer bunlar tevbe ederse, Allahü teâlâ günahlarını affeder.

Ne mutlu günahlardan sakınarak oruç tutanlara. Bunlar, asıl bayramı âhirette yapacaklardır..

Bizim burada top atışları başladı.