Sevdiğimiz Şiirler

Ben ne zaman yalnız kaldım, bilmiyorum
Ne tuhaf, vaktim olmazdı
yalnızlığı bunca bilirken
kendimi hiç yalnız sanmazdım
çevremde hep birileri vardı,
ben hep birilerinin yanındaydım
günler belirsiz bir gelecek için neredeyse kendiliğinden hazırlanırdı
aramızda habersiz gidip gelen gündelik armağanlarla
kendi kendini taşıyan bir ırmağın akıntısında hayat
bizi kendi sahillerimize ulaştırırdı
bazı evlerden taşınırdık, bazı insanlar girip çıkardı hayatımıza
bazı mektuplar alırdık, bazı sözler, çiçek selamları
sonraları bazı tanıdıklarımızın ölümleriyle de karşılaştık
elde olmayan nedenle
sudaki halkalar gibi genişleyen
küçük alınganlıklardan büyük dargınlıklara
vazgeçişler, unutuşlar, kayıplar
birbirimizi çok sevdik hep
yıllarla azala azala..
MURATHAN MUNGAN

SEVMEK
Sevmek ne güzel bir kelime,
Her şeyi sevebilmek, güzeli çirkini...
Siyahı beyazı sevebilmek,
Hep hoşgörü içinde olabilmek ne güzel.
Ne güzel sevgileri kucaklayıp onunla uyanmak,
Ne güzel kötü olsa bile hoşgörü ile bakmak.
Sevmek ne güzel bir kelime,
Seni sevmeseler bile, sevgiyle olmak...
Baharı da kışı da sevebilmek,
Hep hoşgörü içinde olabilmek ne güzel.
Ne güzel yaşamı bir sevgiye döndürebilmek,
Ne güzel sevgileri kucaklayıp onunla uyanmak.
Semih BATMAN....

elbet bir bildiği var bu çocukların
 kolay değil öyle genç ölmek
 yeşil bir yaprak gibi yüreği
 koparıp ateşe atmak
 pek öyle kolay değil
 hem öyle bir ağaç ki şu yaşamak denilen şey
 her bahar yeniden yeniden tomurcuklanır da
 yalnız bir bahar çiçeklenir
 a benim gülüm! .............................

 Hasan Hüseyin KORKMAZGİL

BEN SENİN EN ÇOK
Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili

Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak

Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kâh çocukça mavi, kâh inadına yeşil
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil

Ben senin en çok gülüşünü sevdim
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman

Ben senin en çok davranışlarını sevdim
Güçsüze merhametini, zalime direnişini
Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...

 Ümit Yaşar OĞUZCAN

Laleli-Aksaray

Yine akşam, yine gurbet, yine başımda efkar
Ve yine içimde şarkılı sesin.
Gözlerimde çizgi çizgi duraklar
Duraklarda hayal- meyal senmisin?

Senmisin yanyana gezemediğim?
İnce sitemini sezemediğim
Sırrını bir türlü çözemediğim
İçimdeki çetin sual senmisin?

Bu nasıl yürekten söylenmiş makam?
Dinlediğim bütün türkülerde gam
Laleli-Aksaray arasında her akşam
Dinlediğim tatlı masal senmisin?

Ne derse aldırma şimdi artık el
Gel bir akşam yine türkülerle gel! ..
İstanbul seninle çok daha güzel
İstanbul'dan güzel hayal senmisin?

Biliyorum seni türküler yaktı,
Türkülü gözlerin ıslak ıslaktı.
Şimdi beni sokak sokak her akşam vakti
Dolaştıran 'Dişi kartal' senmisin?

Yine akşam, yine gurbet, yine başımda efkar
Ve yine içimde şarkılı sesin.
Gözlerimde çizgi çizgi duraklar
Duraklarda hayal meyal senmisin?
 
Yavuz Bülent Bakiler

KADERİM OLMANI NE ÇOK İSTERDİM


Bir güne seninle başlamak ne hoş olurdu
İlk sevgi sözünü senden duymak
Gözlerine bakarak sabahı karşılamak
Sevgi çaylarını seninle yudumlamak
Kaderim olmanı ne çok isterdim

Geceler benim olmalıydı yanında
Huzurla yatarken seyredebilmeliydim
Sen uyurken, ne masumdur uykular
Kıymetini bilirsen, rüyalarımda olmalısın
Kaderim olmanı ne çok isterdim

Uyandığında bıraktığım gülleri bulmalıydın
Başına taç yapmalıydım papatyalardan
Yatağında gelinciler beyaz çarşaf üzerine
Sevgiyle serpilmiş gelincik tarlası gibi
Kaderim olmanı ne çok isterdim

Gözlerin karası yakmalıydı içimi
Ellerin okşamalıydı tenimi
Sarmaşık gibi sarmalıydı kolların
Kokun bedenimde kalmalıydı
Kaderim olmanı ne çok isterdim

Hasret olmasaydı pencerede bekleyen
Ellerim semada dua ederken
Sendin tanrıdan dileğim
Ölmeden bir görsem bir sesini duyabilsem
Bütün emelimdi ölüme giderken
Kaderim olmanı ne çok isterdim

Son dileğin nedir diye sorsalar
Seni diler seni isterdim
Son bir kez seni seviyorum diye bilmek için
Seni seviyorum seni seviyorum
Sen beni aramasanda..

Hayrunisa ŞENEL

Miladım


Birgün kurtulursam şayet bu siyah-beyazlıktan..
Bana geldğin gündür ogün,sanki kalu-beladan..
O'nu hiç tadmamış kadar niyetliymişsin bana.
O'nu hiç görmemiş kadar da ama.
Demem o ki miladım olurdun benim o an.
Çeker giderdim,asırlık yalnızlığımdan,
Çıkar giderdim bi çırpıda,
senin olmadığın bu çağdan.
Demem o ki miladımsın sen benim.
Şimdi ki bu solgunluğum,soluksuzluğum da bundan.
Ama diyorlar ki;Sen bu cana,sui bi misalmişsin.
Bilmiyorlar,Oysa ben öyle bir Sevda'ya haizim ki;
Milatdan sonrasını görmeye ömrüm noksan vefadan.

Şeyda Öztürk

KÜS NEFES

sana küstüğümde sen yoktun daha
yokluğuna küsmüştüm sonra sen geldin
kendime isteyemezdim seni öyle güzeldin
şimdi varmışsın gibi küsüyorum yokluğuna
 
alınganlık, ah, bilmezsin, küsmem de küsülecek
zamanda, n'eyleyim varlığın yokluğundan tenha
senden başka küsülecek kimse mi bıraktın bana
bir ben kaldım bir de bıraktığın küskünlük tenha
 
sen kimseye küsmezsin bilirim, gözlerin de
yaprak hırsızı güz: anılar düştükçe göz
dolar, yaz gelmeden temizlemek gerekir
gözleri yoksa küskünlük de gözyaşıyla kirlenir
 
küsecek kadar sevmeli insan birini
o gelince küsmeli: nerdeydin bunca zaman
niye sevmedin beni, küsecek kimsem yoktu
demeli  o varken de kimseye küsmemeli..

haydar ergülen..

Bazen dayanmaktır sevmek;
Hayat nereden vurursa vursun ayakta durabilmek..
Bazen yaşamaktır sevmek
Soluksuz ciğer gibi sevgisiz kalbin duracağını bilmek..
Bazen ağırdır sevmek;
Sevdiğine layık olabilmek..
Ve bazen hayattır sevmek;
Birini çok uzaktayken bile,
"yüreğinde taşıyabilmek"

Özdemir Asaf

Yaz biter
Eskir geceler, serin, hüzünlü
Yeni mevsime hazırlık; ömrün teyel yerleri
Bir yanı telaş, bir yanı ürperten yaz sonu ikindileri
Çıkarır sizi dalgın derinliğinizden
Yaşadığınızı duyarsınız teninizde
Bir zamanlar okumuş olduğunuz kitapları özlersiniz.
Sıcak odaları, beyaz, temiz yastıkları
Ahşap pancurları
Yaz bitti
Bitmeyen şeyler kaldı geride...

Murathan Mungan /Yaz Geçer

DÜŞTÜ

 Uzayı keşfetti akıl ama
 Yürek, çukura düştü.

 Soğuk odaları ısıttı kaloriferler ama
 Yürekler üşüdü, duygular çamura düştü.

 Gökyüzüne yükseldi evler ama
İnsanlık ayağa düştü.

 Asansörlerle çıkıldı gökdelenlere ama
 Komşuluk ve dostluk toprağa düştü.

 Hâkim oldu dünyaya bilgisayarlar ama
 Makineler çıldırdı, hesaplar suya düştü.

 Bilim ve teknoloji çağı dediler ama
İlim ve irfan kuyuya düştü.

 Atom bombası icat edildi ama
 Toprağa gözyaşı ve kan düştü.

 Putlaştırıldı akıl ve bilim ama
 Kalplere kara bir isyan düştü.

 Kuşlar gibi uçtu uçaklar ama
 Gül yüzlü çocuklara bomba düştü.

 Betonlarda güller açmıyor,
 Merhamet düştü, sevda düştü.

 Buzdolabında donduruldu güzel duygular,
 Cemreler toprağa değil, taşa düştü.

İsyanım var benim bütün çirkinliklere,
 Kurtulmak için iş, başa düştü.

 Terk etti bizi bütün güzellikler,
 Yaşadığımız gerçekler, belki bir düştü.

 Bu yalan ve fani dünyada
 Asıl biz düş/müşüz!
 — Ahmet Sezgin /Edebiyat öğretmeni.

Bir baba gittiğinde;
Arkanı yasladığın duvar
Sabahları sıcak ekmek
Okul harçlığı, otobüs bileti
Ciğerinden bir parça gider
Gider de gider...

En sinirli anında bile,
Dudağının kenarında bir gülümseme
Bayramda öpülecek el
Çocuklarımızı sırtında taşıyan
O sevimli dede gider
Gider de gider...

Bir içten "oğlum, kızım" sözünün sahibi
İnatçı bir siyasetçi
Koca bir beden
Çocuk bir yürek
Anneyle yapılan lüzumsuz tartışmalar
Heyecanlı bir taraftar
Çalışkan bir "Adam" gider
Gider de gider...

Bir sarılmaya, bir çift söze bile
Fırsat vermez Azrail
Vakit geldiği zaman
Sadece baban değil
Atan gider
Canın gider
Kanın gider
Gider de gider...

Dolmaz boşluğu kısa zamanda
Hep bir ses ararsın, bir nefes
Bir anahtar tıkırtısı
Yanlış bir iş yapınca
Gözünün içine bakılmasını
Ama sadece beklersin

Çünkü;
Bir baba gittiğinde,
Sadece baban değil;
Bir dostun,
Bir arkadaşın,
Bir sırdaşın,
Bir öğretmenin,
Bir ustan,
Bir yanın gider...
Gider de gider !

DÖN
 Yakamozun hükmü şafak sökene kadar
Gel-gitlere boğulmadan denizimiz dön
Çöller kaç mecnunun ömrüyle kanar
Gözlerim seraba aldanmadan dön
Gül dahi bülbülün yüklenmiyor sabrına
Yıldızlar diklenmiyor güneşlerin şavkına
Seni bana yar kılan sahibimin aşkına
Şaşkına dönmeden takvimlerim dön
Kader kaç sabaha buluşturur gecemi
Akıl kaç gün daha teskin eder kalbimi
Bıraktığın hasretin tâlân edip gövdemi
Kuru dala çevirip kırılmadan dön
Ahengine düştüysen başka bir manzaranın
Neresinden dönersen kârıdır zararının
Kem gözlerin şerrinden kurtulup nazarının
Kabulü ol duamın bismillah de dön
Taş bildiğim sabrım yenilmeden telaşa
Kaç aşık benim gibi anılır ki aşkıyla
Emir değil buyruk değil bu haşa
Ricasıdır kalbimin kırılmadan dön
Kelimeler seni taşımaktan yorulup
Üç noktalar dağılıp tek noktada buluşup
Ünlem işaretleri sevgime önlem olup
Geçmiş zamanlarımın öznesi olmadan dön
Hece hece yerleş pelesenk ol dilime
Sancıların mesken edilmeden kalbime
Hekimleri çaresiz bırakıpta derdime
Hâkimlere kalemini kırdırmadan dön
Uzattığım elimi boş çevirme bağrıma
Bir an yerimde ol da feryadedip bağırma
Yamacına düşürüp hasretinin dağına
Beni Ferhat etmeden Şirin’im ol dön

Mehmet Ercan

ŞAŞIRDIM KALDIM İŞTE!
 
şaşırdım kaldım işte! .....
sözde senden kaçıyorum dolu dizgin atlarla
bazen sessiz sedasız ipekten kanatlarla
ama sen hep bin yıllık bilenmiş inatlarlarla
karşıma çıkıyorsun en soğuk mimiklerle
adını yazıyorum bulduğum fırsatlarda
yüreğimin başına noktalarla, hatlarla
başbaşa kalıyorum sonunda hayallerle
sözde sana koşuyorum dolu dizgin atlarla
ne olur bir gün beni kapında olsun dinle
öldür bendeki beni sonra dirilt kendinle
çarpsan kara sevdayı en azından yüzbinle
nasıl bağlandığımı anlarsın kemendinle
kaç defa çıkıp geldim buralara inatla
ama her dafasında dönemedim seninle
hangi düğüm çözülür nazla, sitemle, kinle
ne olur bir gün beni kapında olsun dinle
şaşırdım kaldım işte bilmemki nemsin
bazan kızkardeşimsin bazan öpöz annemsin
sultanımsın susunca; eksilmeyen çilemsin
orada ufuk çizgim, burada yanım yöremsin
beni ruh gibi saran sonsuzluk dairemsin
çaresizim çaremsin,
şaşırdım kaldım işte bilmemki nemsim
 
Yavuz Bülent Bakiler   

Ben

BEN, kimsesiz seyyahı, meçhuller caddesinin...
BEN, yankısından kaçan çocuk kendi sesinin...
BEN, sırtında taşıyan işlenmedik günahı;
Allah'ın körebesi, cinlerin padişahı...
BEN, usanmaz bekçisi, yolcu inmez hanların;
BEN tükenmez ormanı, ısınmaz külhanların...
BEN, kutup yelkenlisi, buz tutmuş kayalarda;
Öksüzün altın bahtı, yıldızdan mahyalarda...
BEN, başı ağır gelmiş, boşlukta düşen fikir;
Benliğin dolabında, kör ve çilekeş beygir...
BEN Allah diyenlerin boyunlarında vebal;
BEN bugünküne mazi, yarinkine istikbal...
BEN, BEN, BEN; haritada deniz görmüş, boğulmuş;
Dokuz köyün sahibi, dokuz köyden kovulmuş...
Hep BEN, ayna ve hayal, hep BEN, pervane ve mum;
Ölü ve Münker-Nekir, başdönmesi uçurum...
 
Necip Fazıl Kısakürek