Sizi Etkileyen Fotoğraflar

- Resimde babanın kollarını ve ağzını unutmuşsun Mehmet?
- Annemi dövmesin, küfür etmesin diye öğretmenim...
(Resim gerçektir)

ama ben bunu eklemek için hemen siteye girmiştim benden önce eklemişsiniz.

Asıl ben özür diliyorum, daha önce eklediğim için. Çok güzel bir yazıya ek oldu  

Bu resimden etkilenenlerinin sayısı çoğalınca çok mutlu oluyorum...

[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]


____________

Ülkemizden...

.........

 O an , California, ABD

Kitap kurtlarının bayılacağı, evler

Artvin'de bir yaylacı kadın... İneği epeyce uzaklarda doğurmuş. O kadar yolu yürüyemez yavru. Anadır, halden anlar... Hem bir yaylacı kadın için hayvanları ailedendir zaten. Çocuğunu taşıdığı şefkatle sırtlar yeni doğan bebeği. İki ana düşer yollara birlikte. Biri sırtında şefkat taşır... Diğeri gözlerinde minnet.


Allah annelik duygusunu, şefkati, merhameti kimsenin kalbinden eksik etmesin.

..

Normalde insanlar sadece şartları yerine getirildiği zaman sever. Böyle böyle olmalısın, ancak o zaman seni severim derler. Bir anne çocuğuna, “eğer yaramazlık yapmazsan seni severim” der. Bir eş kocasına, “ancak böyle davranırsan seni sevebilirim” der. Herkes şartlar yaratır; sevgi kaybolur.

Sevgi, sonsuz bir gökyüzüdür. Onu dar alanlara, şartlı, kısıtlı noktalara zorlayamazsın. Eğer evini havalandırdıktan sonra her tarafını kapatırsan, bütün kapıları, pencereleri kapatırsan, o taze hava bir süre sonra bayatlar. Sevgi yaşandığı zaman, o özgürlüğün bir parçasıdır. Ama o taze havayı evine getirdikten sonra, her şey bayatlayıp kirleniyor.

İnsanlığın en derin sorunlarından biri budur. Bu çok derin bir sorun. Âşık olduğun zaman, her şey güzel görünüyor; çünkü o anlarda, hiçbir şart öne sürmüyorsun. İki insan, şartsız olarak birlikte hareket ediyor. Ancak birlikte yaşamaya başladıktan sonra, birbirlerini kanıksadıktan sonra, karşılıklı şartlar empoze edilmeye başlanıyor. “Böyle olmalısın, şöyle davranmalısın; ancak o zaman severim.” Sanki sevgi bir pazarlık konusu.

Osho

Yıllar önce bir takvim yaprağında görmüştüm bu resmi.Hikaye beni çok etkiledi.Belki benden önce paylaşan olmuştur ama yine de paylaşmak istedim okumanızı tavsiye ederim...

1994'te fotoğraf dalında Pulitzer ödülü kazanan Kevin Carter`ın çektiği fotoğraf, zayıflıktan ölmek üzere olan siyah küçük kız çocuğu ile yakınında tüneyen akbabayı yansıtmaktadır. Kızın, birkaç kilometre ilerdeki Birleşmiş Milletler yardım kampına gitmek istediği sanılmaktadır.

Bu ânı fotoğrafladıktan sonra akbaba kaçmış, ancak Carter küçük kıza kampa ulaşması için yardım etmemiş, oradan uzaklaşmıştır. Bu yüzden yoğun eleştirilere maruz kalan Carter profesyonel fotoğrafçı olduğunu, yardım görevlisi olmadığını söylerek kendisini savundu. O dönemde, gazeteciler ve fotoğrafçılar, bulaşıcı hastalıklar nedeniyle hasta insanlara dokunmamaları konusunda sıkı biçimde uyarılıyorlardı.

Bu fotoğraf, yardım örgütlerine büyük miktarda maddi kaynak sağladı. Bu olaydan sonra ağır depresyona giren Kevin Carter egzoz verdiği kamyonetinin içinde Walkman ile müzik dinleyerek intihar etti.

Özgürlük...

.

Asıl ben özür diliyorum, daha önce eklediğim için. Çok güzel bir yazıya ek oldu 

Bu resimden etkilenenlerinin sayısı çoğalınca çok mutlu oluyorum...

[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]


____________

Ülkemizden...

yazıyı da okudum. fotoğraf herşeyi anlatmış zaten, insani duygular taşıyorsak etkilememek elde değil aslında, çok şey anlatıyor.

- Resimde babanın kollarını ve ağzını unutmuşsun Mehmet?
- Annemi dövmesin, küfür etmesin diye öğretmenim...

(Resim gerçektir)

neden araştırmıyorsunuz.bu resim gerçek değil.

[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

neden araştırmıyorsunuz.bu resim gerçek değil.

[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

Sadece bir kopya ki kim çekmiş orası belli değil.

Özgürlük...

Çok güzel...