Son Fırsat (hikaye)

Mutlaka okuyunuz...

SON FIRSAT
    Çocukluğumdan beri dar mekanlardan sıkılır ve bu tür yerlerden feryad edercesine uzaklaşırdım. İleri yaşlarda bunun bir hastalık olduğunu anlamış fakat bu illetten  bir türlü kurtulamamıştım.     
     Oysa ki o dar mekanlara şimdi ister istemez  gidecektim.
      Beni sarıp sarmalamışlar  ve uzunca bir tabuta yerleştirmişlerdi. Çevremde dolaşanların seslerini gayet iyi duyuyor ve gözlerim kapalı olmasına rağmen, her nasılsa onları görebiliyordum.
     (Ağır....) – Genç yaşta öldü zavallı, diyorlardı. Halbuki yapacak ne kadar çok işi vardı.
   Gerçektende bir çok işim yarım kalmıştı. Mesela oğluma iyi bir işyeri açamamış, araba ile yazlığın taksitlerini henüz bitirememiştim. Büyük bir holding kurup dostlarımı orada toplamakta hayal olmuştu. Spor toto sonuçlarını da henüz öğrenememiş, at yarışları da yarım kalmıştı. Arkadaşlarla hafta sonu Galatasaray-Fenerbahçe maçına gidip dönüşte Ortaköy, Bebek veya Taksim’ e eğlenceye gidecektik...
   Yarıda   kalan işlerimi arka arkaya sıralarken kulaklarımı çınlatan bir sesle irkildim.  Sanki mikrofonla söylenen bu ses, beynimin en ücra köşelerinde yankılanıyor ve (sert bir  şekilde... )
 “GEÇTİ ARTIK GEÇTİ !..” diyordu. İçimden “keşke geçmemiş olsaydı” diyordum. Nereden başıma gelmişti  o kaza bilmem ki?    Halbuki  ne  kadar da iyi  araba  kullanırdım.
            Olup  bitenleri  hatırlamaya  çalışırken, dostlarımın  çevremi  sardığını  ve içinde  bulunduğum  tabutun  kapağını örtmeye çalıştıklarını  fark ettim. Onları engellemek için avazım çıktığı kadar bağırmak ve çırpınmak istediğim halde ne kımıldayabiliyor  ne de bir ses çıkartabiliyordum. Biraz sonra koyu bir karanlıkta kalmış ve gözlerimi dar tabutun  tahtaları arasından sızan  ışığa çevirmiştim. Dehşet içinde:
  - “Aman Allah’ım ..! dedim. Ne olacak şimdi  halim?”...Korkudan bir şey düşünemiyordum. Bu arada omuzlara  kaldırılmış ve sallana,sallana   götürülmeye  başlanmıştım. Dışarıdaki seslerden yağmur yağdığı belli oluyor ve  su damlacıklarının sesi tabutumun gıcırtısına karışıyordu.
            Cenaze namazı için bir camiye gidiyor olmalıydık. Cami deyince aklıma geldi; çok yakınımda olmasına ve her gün beş defa davet edilmeme rağmen bir türlü vakit bulup gidememiştim. Ama her zaman söylediğim gibi elli yaşına gelince namaza başlayacak ve herkesin şikayet ettiği kötü alışkanlıklarımı terk edecektim. Hatta biraz daha param olsaydı böyle camilere  bir miktarını bağışlayacaktım...
               Ah şu kaza olmasaydı ileride ne iyi bir insan olacaktım.
Daha önceden duyduğum ve nereden geldiğini kestiremediğim bir ses:
                “GEÇTİ ARTIK GEÇTİ ..! BİTTİ ARTIK BİTTİ” diye tekrarladı.


                   Biraz sonra namazım kılınmış tekrar omuzlara kaldırılmıştım. Mahallemizdeki kahvenin önünden geçerken her gün tavla oynadığımız arkadaşların neşeli kahkahalarını işitiyor ve “Herhalde ölüm haberimi duymamış olacaklar” diye düşünüyordum.  Sesler iyice uzaklaştığında, eğik bir şekilde taşındığımı hissederek mezarlığa çıkan yokuşu tırmandığımızı anladım. Şiddetle yağan yağmurun tabuttaki çatlaklardan sızarak kefenimi yer yer ıslattığının da farkındaydım. Buna rağmen dışarıdaki konuşmalara da kulak verdim.
Dostlarımın bir kısmı piyasalardaki durgunluktan bahsediyor, bir kısmı da milli takımın son oyununu methediyordu. Tabutumu taşıyan diğer biri ise, yanındakinin kulağına fısıldayarak :
   “ Tam ölecek günü buldu rahmetli, tersliği öldüğü günden belli”  diyordu. “Sırılsıklam olduk birader”  (Biraz Durun....)
-   Duyduklarım herhalde yanlış olmalıydı. Yoksa bunlar, uykularımı onlar için feda ettiğim dostlarım değil miydi ?
Yolculuğum bir müddet sonra bitmiş ve tabutum yerine indirilmişti. Kapak tekrar açıldı ve cansız vücudumu yakalayan kollar, beni dibinde sular toplanmış olan bir çukura indirdi. Boylu boyunca yattığım yerden etrafıma baktım. (Biraz dur..)    “Aman Allahım...! Bu kabir değil miydi ? ... O ana kadar buraya gireceğimi niçin düşünmemiştim ?
   Sessiz feryatlarımı kimseye duyuramıyor ve dostlarımın üzerimi örtmek için yarıştığını hissediyordum. Tekrar zifiri karanlıkta kalmış ve bütün acizliğimle dua etmeye başlamıştım.
   - Ya Rabbi ..! Bir fırsat daha yok mu? Senin istediğin gibi bir kul olayım ?
Aynı ses her zamankinden daha şiddetli olarak:
   “GEÇTİ ARTIK GEÇTİ” diyordu.
Mezarımı örten tahtaların üzerine atılan toprakların çıkardığı ses gök gürültüsünü andırıyor ve bütün benliğimi sarıyordu.
(Hızlı bir şekilde..) son bir gayretle yerimden fırlayarak gözlerimi açtım. Hastanedeki odamda rahat yatağımda yatıyor fakat korkunç bir kabus görüyordum. Nöbetçi doktor beni ayıltmaya çalışarak (Yumuşak bir şekilde.)
“Geçti artık geçti. Bak bir şeyin kalmadı” diye tekrar ediyordu.
   Yattığım yerden yavaşça doğruldum. Terden sırılsıklam olmuş ve sanki yirmi kilo birden vermiştim. Dışarıda sağanak halinde yağmur yağıyor ve gök gürültüsünden camlar sanki sallanıyordu. Etrafımdakilerin şaşkın bakışları arasında kendimi toparlamaya çalışıyordum.  Göz yaşları içinde şu niyazı tekrarlıyordum.
 
 Ya Rabbim..! Sana bütün zerrelerim adedince şükürler olsun. İyi bir insan olmak için ya bir fırsat daha vermeseydin?...   
 
 
 

        Dermiyan öğretmenim paylaşımınız için teşekkürler...Hep biliyoruz ama arada hatırlatılması iyi oluyor.Bende hatırlatacağım çevremdekilere ,bu güzel paylaşımınızla....

atamalar ne olmuş.

Ya Rabbim..! Sana bütün zerrelerim adedince şükürler olsun. İyi bir insan olmak için ya bir fırsat daha vermeseydin?...
evet bu sözü aklımdan hiç çıkarmayacağım....
o fırsat şimdi hala elimizde değerlendirelim...

Bunu En İyi Ben Bilirim Hocam.hiç Aklımda Yokken Yazın Sapasağlam Annemi Kalp Krizinden Kaybettim.annemin Peşine Tam 37 Gün Sonra Bir Tane Olan Ve 33 Yaşında Olan Müzik Öğretmeni Abimi Kalp Krizinden Kaybettim.abim Peşinde 2 Çocuğunu Bıraktı Biri 4.sınıfa Gidiyor Öbürü 5 Yasında.allah Im Dedim Ben 26 Yasında Anne Hasretine Onu Kaybetmeye Dayanamazken Bu Çocuklar Nasıl Dayanacak Dedim.ölüden Korkan Ben Annemin Buz Gibi Bedenine Sarıldım Öptüm Kokladım.annenizin Değerini Bilin.yanınızda İse Hergün Öpün Sevdiğiniz Söyleyin.zaman Her Seyin İlacı Deselerse Zaman Geçtikçe Acıları Daha Da Koyuyor.1 Değil Ki Bendeki 2 Acı.hayat Şimdi Size Bunu Yazıyorum Ama Belkide Son Yazım Nerden Bilecem Ki....
kendinize İyi Bakın Ve Ahireti Hiççç Unutmayın Yada Sevdiğiniz Kişileri Ummadığınız Bir Anda Kaybedebileceğinizi....

Teşekkürler dermiyan öğretmenim. Son fırsatı kaçırmamak gerekir. Çok ders alınacak bir öykü.

çok teşekkür ederim dermiyan öğretmenim paylaşımın için

teşekkürler dermiyan öğretmenim.Gerçekten çok güzel bir hikaye...

Bir nebze de olsa birşeyler hatırlanmış ise ki hepinize ben teşekkür ederim..

 İyi bir insan olmak için hala fırsatımız var...

   
 

teşekkürler dermiyan öğretmenim.Gerçekten çok güzel bir hikaye...

çok teşekkür ederim dermiyan öğretmenim paylaşımın için

Teşekkürler dermiyan öğretmenim. Son fırsatı kaçırmamak gerekir. Çok ders alınacak bir öykü.

Ya Rabbim..! Sana bütün zerrelerim adedince şükürler olsun. İyi bir insan olmak için ya bir fırsat daha vermeseydin?...
evet bu sözü aklımdan hiç çıkarmayacağım....
o fırsat şimdi hala elimizde değerlendirelim...

        Dermiyan öğretmenim paylaşımınız için teşekkürler...Hep biliyoruz ama arada hatırlatılması iyi oluyor.Bende hatırlatacağım çevremdekilere ,bu güzel paylaşımınızla....

gerçekten çok güzeldi dermiyan öğretmenim ..

çok güzel hatırlatma gerçekten dermiyan öğretmenim teşekkür ederiz paylaşım için hep hatırlamak ve gayret etmek dileğiyle

bahane üretip boşluyorum.
Halbu ki son fırsatım olmayabilir.

Sayın öğretmenim. Paylaşımınız için teşekkürler. Bu yazıda anlatılanları her zaman hatırlamamız gerekir, diye düşünüyorum.